Recenzja książki: Przeznaczona do gry

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Skazana na orgazmy

Wydawnictwo Czarna Owca, podążając za światowymi trendami, rozpoczęło wydawanie nowej Czerwonej Serii. Jak zapowiadają redaktorzy, znaleźć w niej będzie można erotyczne tytuły, pisane specjalnie dla kobiet (i pewnie też przez kobiety). Literatura Czerwonej Serii będzie rozbudzać, podniecać i podsycać pragnienie.

Sięgając po Przeznaczoną do gry, przeczytałam na okładce, że Grey to tylko przystawka, teraz czas na danie główne. Chodzi oczywiście o bestsellerowe Pięćdziesiąt twarzy Greya, która to powieść nie schodzi z list najlepiej sprzedających się książek i e-booków już od wielu tygodni. Zatem coś w tym musi być, że proza erotyczna dla kobiet cieszy się tak wielką popularnością.

W przypadku literatury erotycznej można przyjąć dwa założenia: albo szukamy w niej samej podniety, albo fabuły i głębszego sensu. W pierwszej warstwie historia jest prosta: zamężna kobieta (obdarzona dwójką dzieci) wyjeżdża na weekend do byłego kochanka ze studiów. Podczas dwóch intensywnych dni przeżywa wszelkie możliwe formy seksu ze swoim partnerem. W zasadzie nic ciekawego. Tu jednak powinny odezwać się feministki, badaczki gender - i spojrzeć głębiej.

Bohaterka jest naukowcem, psychologiem, zajmującym się stymulacją wizualną i jej wpływem na percepcję. Jej dawny przyjaciel ze studiów z kolei jest znanym lekarzem, prowadzącym badania nad znalezieniem leku na depresję. W miarę rozwoju fabuły okazuje się, że istnieje wiele związków między pojawieniem się objawów choroby naszych czasów a brakiem zaspokojenia seksualnego. Zbiera się nawet międzynarodowe grono specjalistów, którzy zamierzają zbadać to zjawisko. Są wśród nich biochemicy, neurolodzy, psycholodzy, lekarze… Mają przygotowanie teoretyczne, ale… brakuje im badań. Męski orgazm został już gruntownie zbadany, ma bowiem wyraźne symptomy fizyczne. Gorzej z jego żeńskim odpowiednikiem. Tylko jak przystąpić do badań? Poprosić dziesięć kobiet, by w jasno oświetlonej sali uniwersyteckiej zbiorowo przeżyły ekstazę, gdy pracownicy naukowi będą mierzyć jej czas, intensywność, ciśnienie krwi i aktywność mózgu? Pojawia się inna możliwość… I o tym jest ta książka. O poświęceniu w imię nauki.

Niewinny drink w hotelowym apartamencie z dawnym przyjacielem przeradza się w najbardziej ekscytujące 48 godzin w życiu bohaterki. Partnar, jako lekarz i kochanek, serwuje jej serię ekstremalnych przeżyć: od paniki, strachu, wstydu, chęci ucieczki, po podniecenie seksualne i - wreszcie - kosmiczny orgazm. Gra, którą z nią prowadzi, jest dziwna i niebezpieczna. Stale utrzymuje wysokie napięcie seksualne, stymulując reakcje partnerki, poddaje ją ekstremalnym doświadczeniom. Najpierw jednak pozbawia ją władzy nad sobą i… zmysłu wzroku. Kobieta ma nic nie widzieć przez dwa dni. Jako niewidoma, doznaje erotycznych podniet, jest wożona na motocyklu, skacze ze spadochronem, jest masowana, dopieszczana, a jej emocje wariują: jest jednocześnie podniecona i przerażona. Ale to nie koniec. W kolejnych etapach odbierane są jej kolejne zmysły. Pozostaje jej tylko dotyk. I właśnie wtedy jej ciało eksploduje, a ona przeżywa swoją kosmiczną ekstazę, sugestywnie opisaną na około dwunastu stronach tekstu…

Czemu to wszystko ma służyć? Podnieceniu czytelnika? Na pewno. Zbadaniu, czym jest ekstaza? Z pewnością również. Nie oszukujmy się: jest to najbardziej upragnione doznanie ludzkości. Dążenie do ekstazy stanowi inspirację często skrajnych i będących ze sobą w sprzeczności działań człowieka. Tu cel został osiągnięty w warunkach laboratoryjnych. Czy eksperyment się powiódł? Oceńmy sami, czy warto dążyć do tak trudnego do osiągnięcia celu. Bohaterka wyzbywa się wszystkiego – swojej godności, wolności, zmysłów, podejmując niebezpieczną grę, z której trudno będzie jej się poskładać na nowo, odbudowując maskę, którą nosi na co dzień.

Pozostaje też otwartym pytanie: czy udane życie seksualne jest receptą na depresję?