Recenzja książki: Parada blagierów. Najsłynniejsze mistyfikacje

Recenzuje: Isabelle

Na pewno wielu czytelników kojarzy film Stevena Spielberga "Złap mnie jeśli potrafisz" ze świetnymi rolami Leonardo DiCaprio oraz Toma Hanksa. Obraz opowiada historię Franka Abagnele, młodego chłopaka, który zasłynął z tego, że do perfekcji opanował fałszowanie czeków i innych ważnych dokumentów. Pracował on jako lekarz, chociaż nigdy nie skończył studiów medycznych, podawał się też za pracownika linii lotniczych czy prawnika. Jednak przede wszystkim oszukał banki na ogromne kwoty pieniędzy, realizując podrobione przez siebie czeki. Frank istniał naprawdę i przez wiele lat był nieuchwytny dla wymiaru sprawiedliwości. Jego życiorys otwiera Paradę blagierów, pozycję, która pełna jest takich właśnie kombinatorów, spryciarzy i cwaniaków jak Abagnele.

Ireneusz Pawlik, zebrał historie wielu mniej lub bardziej sławnych osób, które znane są za sprawą różnych wymyślnych mistyfikacji. Mamy więc tu Polę Negri, która zasłynęła z romansu z Rudolfem Valentino. Dodajmy: romansem, którego nigdy nie było. Na tapetę autor bierze wielu znanych pisarzy, m.in Karola Maya, który pisał o Dzikim Zachodzie, nigdy go na oczy nie widząc, czy Agathę Christie, która wymyśliła swoje własne porwanie (aby zrzucić winę na wiarołomnego męża). Pojawia się tu też wiele fascynujących życiorysów fałszerzy dzieł sztuki, archeologów, naukowców i przedstawicieli innych co ciekawszych zawodów.

Paradę blagierów czyta się jak dobrą kronikę kryminalną (a miejscami: kronikę plotkarską). Autor traktuje swoich bohaterów z dystansem, często wybaczając im "winy" lub spoglądając z niejakim podziwem na ich niecne uczynki. W końcu są to "artyści w swym fachu".

Co jest niewątpliwą wadą tej pozycji? Brak jakiegokolwiek spisu czy indeksu nazwisk. Żeby odnaleźć interesującą nas postać, trzeba przeglądać książkę strona po stronie i nie pomaga nawet ułatwienie, jakim jest uszeregowanie sylwetek bohaterów alfabetycznie. W książce, która stanowi swoistą encyklopedię blagierów, spis nazwisk jest po prostu obowiązkowy!

Zalety? Z pewnością lekki i dowcipny język, który idealnie pasuje do "cwaniactwa" bohaterów i sprawia, że lektura, mimo dużej ilości bohaterów, jest lekka, łatwa i naprawdę przyjemna. Niektóre mistyfikacje są tak misterne, że podczas ich lektury zadajemy sobie pytanie: "Czy to w ogóle możliwe?"