Recenzja książki: Pamiętniki wampirów. Księga 7 i ostatnia. Moc przeznaczenia

Recenzuje: Justyna Gul

The end

On, Ona i… On. Miłosny trójkąt, który rozpalał nasze emocje, który intrygował i wypełniał kolejne dni oczekiwaniem na ostateczną decyzję. Tyle tylko, że kiedy nadszedł kres, a my znamy decyzję, to jedyne, o czym możemy myśleć, wiąże się z rozczarowaniem. Dwa wampiry – Stefano i Damon oraz kobieta, do której obaj zapałali miłością. Elena, która kocha ich obu. Czy taka historia mogła zakończyć się dobrze?  Być może - gdyby autorka miała jakikolwiek pomysł…

Pamiętniki wampirów to seria stworzona przez L.J. Smith, która podbiła serca nastoletnich wielbicielek paranormalnych historii z romansem w tle. Miłość, nienawiść, śmiech i łzy, narodziny i śmierć – w kolejnych powieściach było to, co ekscytuje i przyciąga do lektury. Niestety, po doskonałym początku i historii, która na długo mogła przykuć naszą uwagę, kolejne powieści już tylko nudziły, zrażały chaosem i widocznym brakiem planu co do dalszego rozwoju akcji.

Ostatni, siódmy już tom, nie jest zatem wyjątkiem, a kończąc Moc przeznaczenia, możemy odetchnąć z ulgą, że męczarnia się zakończyła. Wybory i wahania Eleny dawno już zeszły na dalszy plan, a nasze zaangażowanie przerodziło się w niechęć do dziewczyny, która nie potrafi podjąć decyzji co do tego, którego z braci kocha mocniej. Do tego bowiem w zasadzie cała historia się sprowadzała, stopniowo ograniczane były wątki poboczne czy inni bohaterowie. Można było nawet odnieść wrażenie, że wszystkie postaci drugoplanowe wtapiają się w tło tylko po to, by pokazać wieczne rozterki zakochanych, niestety równocześnie obnażając ich niedoskonałość i płytkość.

Całe szczęście, że Elena Gilbert w końcu dokonała wyboru – resztę swojego człowieczego życia chce spędzić przy Stefano (chociaż ja zdecydowanie wolę diabelskiego Damona z uwodzicielskim błyskiem w oku). Jedyne, co ją boli, to świadomość, że wampir u jej boku będzie świadkiem nieuchronnego procesu starzenia się i umierania. Dziewczyna nie chce jednak zrezygnować z ludzkiego życia, doskonale pamięta swoje zagubienie i cierpienie po tym, jak stała się na krótki czas wampirem i została oddzielona od świata żyjących. Mimo tego pieczołowicie strzeże buteleczki wypełnionej wieczną wodą, skradzionej kiedyś Strażnikom. Kto wie, może jeszcze kiedyś zmieni decyzję… Być może stanie się to wcześniej niż myśli? A może w ogóle nie będzie musiała tego rozstrzygać, bowiem przeznaczenie zadecyduje za nią?

Elena okazuje się bowiem Strażniczką, zaś jej rodzice mieli za zadanie jedynie wychować ją do dwunastego roku życia, przekazując następnie tym, którzy ją stworzyli. Tyle tylko, że tego nie zrobili, przeciwstawili się swojemu losowi i przez to zostali zlikwidowani. Czy teraz, pełniąc swoją nową funkcję, Elena zdoła zachować człowieczeństwo? Czy odnajdzie w sobie tajemniczą Moc, przypisaną do każdego Strażnika? Niewątpliwie nowe umiejętności będą bardzo przydatne, oto bowiem powstaje Klaus, pierwotny wampir, wskrzeszony przez Ethana, przywódcę Stowarzyszenia Vitale. Ten zaś przywołuje wszystkich swoich starych przyjaciół, w tym ukochane dziecię – Katherine.

Elenie trudno będzie się skupić na walce z wampirem, bowiem pojawia się inny problem: rozżalony Damon przestaje kontrolować swoje żądze i swój apetyt, przestaje odróżniać dobro od zła. Ukrywanie jego morderczego procederu nie sprawi, że zraniony kochanek zmieni swoje zachowanie. Czy zatem Elena zgodzi się wypełnić swoje zadanie – jako jedna z ludzkich Strażników ma zgładzić Damona? Jeśli się nie zgodzi, karą może być odesłanie jej z Ziemi, a tym samym rozłąka ze Stefano. Jaką decyzję podejmie dziewczyna?

Moc przeznaczenia to długo wyczekiwany koniec serii i wybór, który wcale nie okazuje się taki ostateczny. Niemniej jednak odczułam prawdziwą ulgę, że męczarnia toksycznego trójkąta i spirala uzależnień nareszcie została przerwana. Mam tylko nadzieję, że historia nigdy nie doczeka się reaktywacji, bowiem jest doskonałym przykładem na słuszność stwierdzenia, ze „co za dużo, to niezdrowo”.