Recenzja książki: Opowiadania o aniołkach

Recenzuje: Danuta Szelejewska

Prawda o aniołach trudna jest do przekazania człowiekowi żyjącemu w XXI wieku. Ci, którzy opiekują się nami, chronią nas i prowadzą, w pełni zasługują jednak na dostrzeżenie ogromnego znaczenia ich posłannictwa. Agnieszka Majchrzak wykorzystała otwarty umysł dziecięcy, wprowadzając młodego czytelnika w tajemniczy świat aniołów. Opisując ich stałą i nieprzerwaną obecność wśród nas, zadedykowała najmłodszym opowieści przedstawiające rolę, jaką owi posłańcy do zadań specjalnych mają do spełnienia. W książeczce Opowiadania o aniołkach znalazły się ciekawe opisy skomplikowanych zmagań z przeciwnościami dnia codziennego. W każdym z nich opiekujący się człowiekiem anioł chroni go zarówno przed pokusami, jak i przed przykrymi następstwami niewłaściwego postępowania.

Bohaterów jest wielu. Żaden nie został pozbawiony misternej opieki. Kubusiem, Jackiem, Stasiem i innymi dziećmi opiekują się aniołowie. Wystarczy wymienić kilku z nich: Michałek, Iskierek i Piotruś mają mnóstwo zadań do spełnienia. Wszystko, co robią, zasługuje na najwyższe uznanie. Wszystko też wymaga od nich nie lada przymiotów: cierpliwości, wytrwałości, wytrzymałości, a nawet gorliwości i odporności. By przekonać się, jak wygląda współpraca człowieka z niewidzialnym opiekunem, warto sięgnąć po zaproponowaną Agnieszki Majchrzak.

Lektura jest bardzo ciekawa. Przez dzieci na pewno będzie przyjęta z entuzjazmem - tym bardziej, że opisane sytuacje do złudzenia przypominają te, które najmłodsi czytelnicy doskonale znają z codziennego życia. Twarda okładka i dość grube kartki pozwalają na częste korzystanie z lektury, bez obawy o szybkie jej zniszczenie. Kolorowe ilustracje autorstwa Karoliny Mizińskiej ułatwiają przyswojenie treści.

W tekście znalazły się jednak informacje, które mogą być przez dziecko niewłaściwie zrozumiane. Zadaniem rodziców jest dokładne ich wyjaśnienie. Pomocą niech będą poniższe wskazania: Listy, które pisał aniołek, były takie ciemne, że kiedyś zabrakło mu nawet czarnego atramentu i musiał pofrunąć do piekła, żeby kupić go od diabełków. Kolejny przykład: Aniołek, któremu Staś złamał skrzydło, zawołał: skoro tak bardzo mnie nie lubisz, to sobie pójdę. Żegnaj. I jeszcze: Aniołek Piotruś zdjął aureolkę ze złocistych włosów i oddał diabełkowi. W trosce o prawidłowy rozwój duchowy dziecka, rodzice winni mu wytłumaczyć, że autorka obrała taką formę wypowiedzi, która jest dziecku najbliższa i w pełni zrozumiała, ale że tak naprawdę opisywane sytuacje to tylko przenośnia. Wskazane jest, by w wyjaśnianiu posłużyć się nauką Kościoła dotyczącą nieba i piekła.

Spełnienie powyższych propozycji pomoże dziecku przyjąć prawdy wiary jako autentyczne. Zasady te obowiązują wszystkich czytelników - tak rodziców, jak i katechetów, których celem jest prowadzenie wychowanków po trudnych drogach chrześcijańskiego życia.