Recenzja książki: Obsesja

Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa

Punktem wyjścia dla najnowszej powieści Teda Dekkera jest Holokaust. W tej książce jednak dramat Żydów powraca także po II wojnie światowej, gdy targany żądzą krwi Roth Braun, syn niemieckiego komendanta obozu koncentracyjnego, chce za wszelką cenę zdobyć legendarne Kamienie Dawida. Obsesja, której poddaje się Niemiec, sprowadza się właściwie do pragnienia mordowania Żydów i spijania ich krwi, co według Rotha i jego ojca, Gerharda, ma dostarczać niezwykłej mocy. „Obsesja" Dekkera to kolejna powieść, która wyrosła na gruncie „Kodu da Vinci". Autor wykorzystuje motyw tajemniczego skarbu – Kamieni Dawida, których zarówno pozytywni, jak i negatywni bohaterowie powieści poszukują. Poza tym „Obsesja” to dość banalny, niespójny stylistycznie thriller.

W Los Angeles umiera zamożna Żydówka, Rachel. Swój majątek i cenne pamiątki zapisuje w testamencie muzeum Holokaustu. Wśród skarbów znajduje się jeden z legendarnych Kamieni Dawida. W tym samym czasie w Niemczech zbrodniarz wojenny, Gerhard Braun, wydaje synowi polecenie odnalezienia pozostałych czterech Kamieni. Równocześnie Stephen, agent nieruchomości, Amerykanin pochodzenia żydowskiego dowiaduje się prawdy o swojej przeszłości, która ściśle wiąże się z osobą Rachel. Roth Braun wyjeżdża do Ameryki i kupuje kamienicę, w której mieszkała Żydówka. Rozpoczyna tam gruntowne poszukiwania skarbu. Stephen jednak nie daje za wygraną i na własną rękę również prowadzi własne dociekania, wymyślając coraz bardziej nieprawdopodobne sposoby dostania się do budynku. Jednak z czasem czytelnik przekona się, że tak naprawdę nie Kamienie Dawida są przedmiotem pożądania bohaterów. Gdzie doprowadzą Stephena i Rotha ich obsesje? Jak i gdzie zakończy się wyścig? Czy bohaterowie zdobędą to, czego tak bardzo pragną? Po przeczytaniu połowy powieści czytelnik z łatwością odpowie na te pytania.

W założeniu powieść Dekkera mogłaby być znakomitym dreszczowcem. Niestety, napięcie, które pojawia się sporadycznie, natychmiast niszczone jest przez komiczne sceny z udziałem mało wiarygodnych postaci hippisów – Sweneey'a i Melissy. Wątek, w którym pojawiają się postaci Niemców, jest pełen powagi i dość mroczny, natomiast Stephen w towarzystwie Sweneey'a i Melissy zmienia się w infantylnego nastolatka. Konfrontacja Niemca z Żydem, do której dochodzi nieraz, ujawnia siłę tego pierwszego oraz bezradność, naiwność i brak spójnego planu działania Stephena. Dowodem na to może być fakt, że na trzysta sześćdziesiąt stron książki dwieście pięćdziesiąt stron zajmują opisy bezskutecznych prób Stephena dostania się do skrytki w domu Rachel.

Ted Dekker przymierzał się również do próby zdefiniowania źródeł obsesji. W powieści niemal wszyscy bohaterowie mają swoją manię. Stephen na początku pragnie zdobyć Kamienie, jednak później przekonuje się, że jego prawdziwą obsesją jest kobieta. Roth Braun kieruje się chęcią mordu, pragnieniem mocy i chęcią mordowania Żydów. Jego ojciec z pasją pożąda Kamieni Dawida, które zniknęły z jego skarbnicy po wojnie. Rabbi Chaim z pasją opowiada Stephenowi o miłości jako największym błogosławieństwie w życiu. Nawet sprzedawca antyków, Gerik, mówi o obsesji swoich klientów na punkcie starych przedmiotów i o tym, że gotowi są oni zapłacić każdą cenę, aby zdobyć upragnioną rzecz. Studium obsesji prowadzone przez autora jest niewystarczające. Akcja powinna rozgrywać się w głowach bohaterów, w ich podświadomości, a nie w piwnicy czy samochodzie. Thriller psychologiczny przekształca się w dramat obyczajowy, pozbawiony wyraźnej akcji i napięcia.

Język powieści również nie jest specjalnie wyszukany i pozostawia wiele do życzenia. Kolokwializmy mieszają się z podniosłymi zwrotami do Boga, a opisy zupełnie nierealistycznych przygód Stephena z fragmentami Pisma Świętego. „Obsesja" podzielona jest na rozdziały które opisują wydarzenia z obozu koncentracyjnego w Toruniu w latach czterdziestych XX wieku, oraz te mające miejsce w Los Angeles, Niemczech i Toruniu – tyle tylko, że w 1973 roku.

Sięgając po „Obsesję" Teda Dekkera należy najpierw zadać sobie pytanie, czy warto zagłębiać się w powieść przeciętną, z przewidywalną fabułą, słabo zarysowanymi postaciami i kompletnie niewiarygodnymi zbiegami okoliczności.