Recenzja książki: Obłęd serca

Recenzuje: nimfometka

Gdyby nie okładka tej książki pewnie nie zwróciłabym na nią uwagi. Jednak ta krwista czerwień nie tylko przykuwa wzrok, ale też idealnie pasuje do tytułu. Dodatkowo wypukłości liter i linii w pewien sposób są symbolem blizn, które pozostały na ciałach ofiar Gretchen Lowell. Opinię na temat książki muszę rozpocząć od krytyki pod adresem wydania. Na przednim skrzydełku znajduje się wprowadzenie w akcję powieści. Pierwszy raz spotkałam się z tak niefortunnym. Pierwsze zdania brzmią obiecująco, przybliżają mroczne okoliczności, które doprowadziły do upadku głównego bohatera. Jednakże ostatnie zdanie jest nieodpowiednie, gdyż z jego przyczyny zakończenie książki staje się przewidywalne.

Głównym bohaterem powieści jest policjant Archie Sheridan, który przez dziesięć lat pracował w grupie dochodzeniowej, mającej na celu złapanie Wirtuoza, seryjnego mordercy. Okazała się nim być Gretchen Lowell, piękna kobieta, która porwała i torturowała Sheridana przez dziesięć dni. Na własnej skórze poczuł jej skalpel. Chciała go zabić, ale jednak nie zrobiła tego. Zmieniła zdanie i w momencie, gdy umierał, sama zadzwoniła po pogotowie i reanimowała go aż do przyjazdu karetki. Przez nią Archie stał się wrakiem człowieka. Mimo szkód fizycznych i psychicznych uczynionych przez Gretchen utrzymuje z nią specyficzne relacje i odwiedza ją co tydzień w więzieniu. Teraz, dwa lata po tych wydarzeniach, wraca do pracy. Ma pracować na czele tej samej grupy dochodzeniowej, której zadaniem tym razem będzie złapanie innego mordercy, Dusiciela po Lekcjach, który zabija licealistki. Przez cały czas Sheridanowi towarzyszy dziennikarka Susan Ward, która postępy w śledztwie opisuje w gazecie.

Tło akcji stanowią wydarzenia dotyczące sprawy Gretchen Lowell. Jej torturom nad Sheridanem zostały poświęcone osobne rozdziały. Według mnie są one dużo ciekawsze niż główna akcja książki. Postać Gretchen przeraża i fascynuje. Nie są znane jej motywy. Morduje, bo lubi. Dlatego robi to w wyjątkowy sposób. Jest to jedna z bardziej oryginalnych postaci seryjnych morderców. Zastanawia też postać policjanta. Jego stosunek do swojej oprawczyni przeraża i zadziwia. Momentami bohater wzbudza współczucie, ale już za chwilę politowanie. Niestety, postać Susan Ward nie jest już tak intrygująca jak Sheridan lub Lowell. Moim zdaniem to bardzo szablonowa bohaterka, która nie umie sobie znaleźć miejsca w życiu i nie wie czego chce.

Książka od samego początku wciąga. Tak zajmująca jest mniej więcej tylko do połowy. Później czytelnik czuje się rozczarowany dlaczego główna akcja nie jest tak fascynująca i tajemnicza jak sprawa Gretchen Lowell. Im dalej brnie się w fabułę tym bardziej wydaje się banalna i przewidywalna. Niestety, to nie jest tylko wrażenie.