Recenzja książki: Niewidzialny przyjaciel

Recenzuje: mrowka

Tomek Złoty nie może sobie znaleźć przyjaciela. Jest nowy w szkole (przeniósł się, kiedy jego ojciec, producent skarpetek, dostał awans) i wszyscy go prześladują. Duży Benek go bije, dzieci nazywają „świrusem”, przyklejają do pleców głupie karteczki i wyśmiewają się z niego. Nikt nie rozmawia z Tomkiem Złotym, wszyscy za to zajmują się dręczeniem go – bo takie zachowanie jest zaraźliwe. Tomek nie cierpi gimnazjum w Thorbleton: nie ma się jednak komu poskarżyć – rodzice i nauczyciele nie wchodzą w grę. Rodzeństwa, przyjaciół ani kolegów Tomek nie ma. Tomek Złoty jest nieszczęśliwy. Szary Artur też nie ma powodów do radości. Wszyscy znajomi go nie dostrzegają. Szary Artur nie zachwyca wyglądem – jedno ucho ma wyżej niż drugie, fryzury nie da się przyklepać. Ale dla Szarego Artura problemem jest to, że nie umie sobie znaleźć miejsca w świecie. Nikt nie zwraca na niego uwagi, w dodatku Szary Artur nie został w swoim świecie ważną postacią – nie zalicza się ani do Poltergeistów, ani do Wyjców, ani do Prawie Realnych. Szary Artur jest duchem – ale w świecie duchów nie odgrywa żadnej istotnej roli. Kiedy więc znajduje Tomka Złotego, postanawia zostać jego Niewidzialnym Przyjacielem. Podąża odtąd za chłopcem i pomaga mu, broniąc go przed oprawcami.

Główne zmartwienie Artura to fakt, że chłopiec nie może go zobaczyć. Jednak któregoś dnia, uciekając przed bandą chuliganów, Tomek Złoty wpada pod samochód. Po wypadku… zaczyna widzieć duchy. Od tej pory przyjaźń chłopca i zjawy rozkwita. Ale nietypową umiejętność Tomka pragnie wykorzystać pewien nieuczciwy człowiek, podający się za znakomitego psychologa dziecięcego. Tomek może znaleźć się w niemałych tarapatach. Od czego jednak Niewidzialni Przyjaciele?

Książka Louise Arnold, a właściwie seria książek, pozytywnie wyróżnia się na tle innych powieści o duchach dla dzieci. Przede wszystkim najmłodsi czytelnicy dostają książkę napisaną znakomitym stylem, wciągającą i ciekawą. Skonstruowana jest tak, że każdy, kto do niej zajrzy, będzie chciał poznać dalsze losy bohaterów. Louise Arnold łączy w tej powieści świat ludzi i świat duchów, ale sięganie do pokładów wyobraźni nie oznacza oddalenia od rzeczywistości. Główny nacisk, nie tylko w pierwszej części książki, kładzie autorka na szkolne problemy nieakceptowanych przez kolegów dzieci. Pokazuje, jak rówieśnicy potrafią krzywdzić i ranić, jak bezwzględni mogą być najmłodsi wobec swoich kolegów i – jak bezmyślni.

Tomek Złoty należy do tych, którzy nie potrafią się bronić przed zaczepkami, nie może też naleźć sobie przyjaciela wśród złośliwie nastawionych uczniów gimnazjum. Każdy jego ruch jest komentowany nieżyczliwie. Ale pisarka pomaga uświadomić czytelnikom, że życie nie kończy się na szkole, że nie należy się przejmować codziennymi drobnymi wpadkami. Pozwala równocześnie uwrażliwić dzieci na smutek i krzywdę innych. Duchy dają Tomkowi przyjaźń – to z kolei sprawia, że chłopiec staje się bardziej pewny siebie i uśmiechnięty, łatwiej mu też znosić codzienne docinki kolegów (którzy zresztą też zmienią swoje zachowanie). Uczą go interpersonalnych zachowań, współpracy i zaufania, dają mu siłę i wiarę we własne możliwości. Z czasem też zaczyna dochodzić do komicznych sytuacji, kiedy na zadane pytanie Tomek uzyskuje dwie różne odpowiedzi – od rodziców i od duchów. Jako ten, który widzi zjawy, zyskuje też sławę wśród przybyszy z innego świata. A świat duchów urządzony jest całkiem logicznie – są tu duchy odpowiedzialne za gubienie pojedynczych skarpetek i długopisów, są takie, które straszą i kradną ważne dokumenty. Duchy mają też swoją zaświatową gazetkę, w której wścibscy „dziennikarze” notują codzienne małe kłamstewka i wymówki – wykorzystują je potem przeciwko nieszczerym.

„Niewidzialny Przyjaciel” to powieść, którą warto polecić młodym czytelnikom, zarówno chłopcom, jak i dziewczynom. To wspaniała historia o przyjaźni i szczęściu.