Recenzja książki: Nawyk wytrwałości. Jak go wykształcić metodą małych kroków

Recenzuje: Justyna Gul

Step by step

Jesteśmy wychowani w kulturze konsumpcyjnej. Naszą wartość określa nie to, jacy jesteśmy, ale ilość zgromadzonych wokół nas przedmiotów, znajomych na portalach społecznościowych czy suma na koncie. W chaosie dnia codziennego, w tym wyścigu, w czasach, kiedy „mieć” przewyższa już „być”, jesteśmy coraz częściej nieszczęśliwi, zagubieni. Ucieczki od problemów dnia codziennego, od problemów, szukamy w licznych używkach, porażkę w pracy neutralizując kolejnym kieliszkiem alkoholu, w jedzeniu szukając odreagowania konfliktów w rodzinie. I tak niepostrzeżenie stajemy się smutnymi ludźmi, uwięzionymi w pułapce przyzwyczajeń, negatywnych myśli, ludźmi, którzy już dawno zagubili marzenia i plany, ludźmi schorowanymi, którzy nie potrafią stworzyć szczęśliwego związku.

Co zatem powstrzymuje nas przed zmianami? Każdego dnia składamy sobie obietnice, o których już kilka godzin później nie pamiętamy, zaś pierwszego stycznia miliony ludzi na całym świecie układają listy na kolejny rok, zapisując plany i postanowienia, które maja zmienić, wzbogacić ich życie. Od jutra zacznę chodzić na basen/ćwiczyć/przejdę na dietę/będę spędzała więcej czasu z dziećmi/zakocham się (…) – piszą, by już po kilku tygodniach zrezygnować z zajęć fitness, by podjąć kolejną pracę kosztem czasu spędzonego z bliskimi, by wmówić sobie, że nie zasługują na miłość.

Dlaczego motywacja, która pchnęła nas do snucia tych planów, podjęcia postanowień, starczyła zaledwie na kilka bądź kilkadziesiąt dni? Dlaczego, jeszcze wczoraj pełni werwy i zapału, dziś zniechęceni porzucamy wszystkie marzenia przekonani, że sięganie po gwiazdy jest z góry skazane na porażkę? Fenomen tego zjawiska wyjaśnia Anna Kuraszyńska, psycholog, propagatorka strategii małych kroków, towarzysząca ludziom w procesie podnoszenia jakości ich życia. Za sprawą jej poradnika Nawyk wytrwałości. Jak go wykształcić metodą małych kroków, opublikowanego przez wydawnictwo Helion, każdy może odmienić swoje życie.

Zazwyczaj ostrożnie podchodzę do książek, obiecujących cudowną przemianę i spektakularny sukces. W tym przypadku jednak mój sceptycyzm nie padł na podatny grunt, bowiem poradnik Kuraszyńskiej nie namawia do porzucenia z dnia na dzień prac, domów, mężów czy żon i ucieczki w poszukiwaniu szczęścia, którego nadejścia, oczywiście, mamy się rychło spodziewać. To raczej prezentacja metody, która krok po kroku doprowadzić nas ma do punktu, do którego bezskutecznie dotąd staraliśmy się dojść, robiąc wielkie plany. Wychodząc z założenia, że nawet w przypadku wielkiego celu kroki do niego mogą być małe, autorka przekonuje, że pierwszy etap podróży powinien być tak mały, byśmy nawet go nie odczuli.

Oczywiście zanim wyruszymy w drogę, musimy znać jej kres - czyli cel. Dokładne jego określenie, poznanie charakteru, by móc rozbić go następnie na drobne elementy, czyli cele pośrednie, jest niezbędne, by ułożyć plan działania. To właśnie ten moment – według Kuraszyńskiej – jest newralgicznym w procesie zmian, to właśnie w tym momencie większość ludzi popełnia błąd, wyznaczając nierealne terminy realizacji, narzucając zbyt duże tempo, prowadzące do zniechęcenia i rezygnacji z podjętych decyzji, a w konsekwencji – do frustracji i mylnego przekonania: "znowu mi się nie udało”.

I tak, krok po kroku, wytrwale dążąc do celu, nie poddając się zwątpieniu i podnosząc po upadku, autorka przeprowadza czytelników przez proces zmian, obejmujący zerwanie z nałogiem, racjonalne odchudzanie, zdobycie wymarzonej pracy czy stworzenie szczęśliwego związku. Ta podróż ma nie tylko na celu zmianę miejsca, w którym się znajdujemy. Można nawet powiedzieć, że skoro tak naprawdę nie możemy zmienić drugiego człowieka, mamy niewielki wpływ na otoczenie, to możemy jedynie zmienić… siebie! To bowiem jest tak naprawdę kluczem do szczęścia i sukcesu.

Nie mam złudzeń co do tego, że lektura pięciu rozdziałów poradnika Nawyk wytrwałości. Jak go wykształcić metodą małych kroków Kuraszyńskiej sprawi, że wszyscy czytelnicy rozpoczną powolną drogę do realizacji swoich planów. Warto jednak zastanowić się nad podjęciem próby – wszak skoro na snucie planów i kolejne porażki poświęciliśmy tyle lat, to próba dojścia do celu inną, może nieco dłuższą drogą, nie powinna nas przerażać. Zatem… szerokiej drogi. I do zobaczenia u jej kresu!