Recenzja książki: Miłość w zimie

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Córka Jerzego Pilcha wybrała język poezji jako sposób wyrazu. W swojej pierwszej prozatorskiej książce zabiera czytelników do odrealnionego świata, mieszczącego się gdzieś na granicy dwóch światów, a raczej zaświatów. Bohaterką jest Runda, która imię odziedziczyła po dziadku, miłośniku wyścigów konnych. Teraz po dziadku zostały już tylko wspomnienia i babcia, która żyła tylko dla niego. Teraz babcia czuje się wolna i zabiera wnuczkę na przedziwne wakacje. Jadą razem pociągiem do nadmorskiego kurortu o równie niespotykanej co jej mieszkańcy nazwie - Aronpei. Nie ma tu zwykłej miejskiej struktury: szkół, szpitala, władz, organizacji. Niełatwo się tam dostać. Rundzie i jej babci udaje się to jednak, bo same nie są zwyczajnymi podróżniczkami. Runda jest dziewczyną w nieokreślonym wieku, małomówną albinoską, która marzy o podróży "na swoją planetę". Wyraźnie nie czuje się dobrze na tym świecie. Jest świadoma swojego nieuchronnego przeznaczenia: skończy szkołę, studia, pozna miłego chłopca, pobiorą się, urodzi mu dzieci, a po jakimś czasie przekona się, że jest taka sama, jak jej babcia teraz. Runda nie godzi się na to. Nie podoba jej się taki scenariusz. Marzy o prawdziwej miłości, ale jakoś jej nie spotyka. Przyjaźnie nastawieni mieszkańcy Aronpei postanawiają pomóc jej dostać się w zaświaty, gdzie ma mieszkać z bajkowymi smokami i patrzeć z góry na Ziemię. Jednak czy można przenieść się tam jedynie siłą woli? Czy wystarczy samo pragnienie? A co, jeśli nie jest dość silne? Runda trochę się boi. Dlatego podróż nie udaje się za pierwszym razem. Dziewczyna wraca podczas seansu spirytystycznego.

Tymczasem mija lato, czas wracać. Babcia otrzymuje zaproszenie od wypoczywającego w Aronpei małżeństwa, by spędziły z wnuczką zimę u nich. Kolejny zamknięty, odcięty od reszty świata zakątek. Tym razem zanurzony w śniegu. Mijają cicho kolejne dni na upojnych wieczorach przy choince i migoczących światełkach. W zasadzie - czego chcieć więcej? Latem przyjemne, leniwe wypoczywanie w pobliżu plaży, zimą - ogrzewany domek w górach.

Napisana piękną, poetycką prozą książka wciąga do swojego niezwykłego świata, pozbawionego prostej fabuły i tanich chwytów. To nie jest książka dla każdego. To bardziej filozoficzna podróż, mająca pomóc w odsłonięciu sensu życia, a przy tym nie dająca łatwych rozwiązań. Ludzie potrzebują miłości, jej wciąż szukają, za nią tęsknią, ale gdy już ją mają, nie potrafią jej rozpoznać, ani tym bardziej docenić. Dlatego cierpią, ciągle szukając, czekając, myśląc o niej. Mamy więc do czynienia z poetycką powieścią o poszukiwaniu sensu, o ucieczce od pustki zwyczajnego, codziennego życia, o szukaniu alternatywnych rozwiązań, choćby tylko w sobie, w swojej wyobraźni. Nic nie musi być przecież takie, jakim się wydaje.