Recenzja książki: Lodowa pustynia

Recenzuje: Tala_1986

Po bezdrożach przeszłości

Maite Carranza z wykształcenia jest antropologiem. Zawodowo natomiast zajmuje się pisaniem powieści młodzieżowych oraz scenariuszy telewizyjnych. Zanim przystąpiła do pisania trylogii Wojna czarownic, odbyła wiele podróży, w czasie których poznawała i zgłębiała podania oraz mity dotyczące magii regionu, w którym aktualnie gościła. Swoje doświadczenia z wojaży przelała na karty powieści, dlatego właśnie czytelnik ma możliwość zwiedzić wraz z główną bohaterką tereny Hiszpanii, Sycylii, Islandii oraz mroczne lasy Transylwanii.

Lodowa pustynia jest drugim tomem trylogii. Anaid razem z matką przygotowują przyjęcie urodzinowe na jej piętnaste urodziny, które ma być również formą pożegnania ze znajomymi i z życiem wiedzionym dotychczas. Następnego dnia mają wyruszyć w długą drogę, w czasie której Anaid pozna swojej dziedzictwo oraz zacznie przygotowania do wypełnienia własnego przeznaczenia. Muszę nadmienić w tym miejscu, że na dziewczynie ciąży wielka odpowiedzialność. Dawne proroctwa przepowiedziały jej narodziny jako tej, która odzyska mityczne berło ukryte w głębi ziemi oraz zakończy odwieczny konflikt pomiędzy czarownicami Omar i Odish.

Jednak nim Anaid wyruszyła na swoje przyjęcie, wysłuchała opowieści o tym, jak Selene poznała jej ojca i co się później wydarzyło. Nim podróż dobiegnie końca, dziewczyna dowie się, kto jest jej ojcem i czemu nigdy nie było go przy niej. Selene obiecuje również córce, że niczego nie przemilczy ani nie złagodzi prawdziwej wersji wydarzeń. Dodatkowo na obie kobiety czeka spora niespodzianka u kresu podróży. Wyprawa pomoże Anaid w odnalezieniu i zrozumieniu samej siebie oraz utrwaleniu mocy, ale może także stać się przyczyną jej śmierci.

Pisarka doskonale łączy teraźniejszość i przeszłość z opowieści Selene. Przejścia pomiędzy tymi przestrzeniami są płynne, dzięki czemu czytelnik ma wrażenie ciągłości wydarzeń oraz nie przeskakuje nagle z jednego momentu do drugiego. Wszystkie miejsca, jakie mamy okazję poznać w książce, autorka zwiedziła osobiście.  Warto w tym miejscu zauważyć, że wszystkie zostały opisane z najdrobniejszymi szczegółami, przez co ma się wrażenie, że odbywamy tę podróż wraz z bohaterami.

Ci zaś zostali przedstawieni w sposób bardzo dokładny i wiarygodny. Poznajemy zarówno ich historie, motywacje i uczucia, jak też wiele szczegółów dotyczących wyglądu zewnętrznego, więc nie mamy najmniejszych problemów z wyobrażeniem ich sobie. Autorka nie pozbawiła swoich postaci wad i różnych słabostek, dzięki czemu ma się wrażenie, że równie dobrze mogłyby żyć w otaczającym nas świecie.

Maite Carranza pisze językiem przystępnym, nie brakuje tu zwrotów potocznych z języka nastolatków. Dzięki temu książkę czyta się szybko i przyjemnie. To doskonała propozycja na kolejne dni szkoły, pozwala odreagować stres i oderwać się od codziennych obowiązków. Na pewno z przyjemnością sięgnę również po ostatni tom trylogii „Wojna czarownic”.