Recenzja książki: Literki figielki

Recenzuje: Szczepanik

O tym, że bezbłędne pisanie jest podstawową umiejętnością władających jakimkolwiek językiem, mówić nie trzeba. Fakt, że ortografii uczyć należy się od najmłodszych lat, również rozumie się sam przez się. Pytanie tylko, w jaki sposób to robić, by nie zniechęcić dziecka do nauki, a wręcz przeciwnie – wywołać w nim zainteresowanie tematem i sprawić, by samo zgłębiało tajniki poprawnej pisowni? Jednym ze sposobów, zdecydowanie najlepszym, jest łączenie przyjemnego z pożytecznym.

„Bawiąc, uczyć” – ta oświeceniowa dewiza wciąż sprawdza się doskonale, dotykając uniwersalnej potrzeby zaspokajania ciekawości poprzez to, co sprawia nam przyjemność i jest z radością wykonywane. Dobrym sposobem, pozwalającym na podświadome przyswojenie zasad pisowni przez dziecko, jest czytanie, czytanie i jeszcze raz – czytanie. Ważne jeszcze, żeby tekst łatwo wpadał w ucho, nie był zbyt długi i miał ciekawą treść. Stąd dużą popularnością wśród młodych czytelników, a zarazem pilnych (miejmy nadzieję) uczniów cieszą się książeczki, w których znaleźć można wierszyki ortograficzne. Jedną z takich książek jest Literki – Figielki. Wierszyki ortograficzne autorstwa Agnieszki Stefańskiej.

Zdecydowanie najciekawszym z zawartych w zaledwie piętnastostronicowej książeczce utworów jest samo Słowo wstępne. Daje młodemu czytelnikowi bowiem lekcję historii języka polskiego. Opowiada o jego przekształceniach na przestrzeni lat, o tym, dlaczego teraz niektóre wyrazy zapisuje się tak, a nie inaczej, a wszystko to w sposób dostosowany do wieku czytelników, którymi powinny być dzieci z początkowych klas szkoły podstawowej. I naprawdę, wstęp prezentowałby się okazale, gdyby nie pewien „drobiazg”, już na samym początku psujący całościowy efekt odbioru Słowa wstępnego. W drugim wersie autorka popełniła dość powszechny błąd językowy, pisząc: „w każdym bądź razie”. Ta kontaminacja dwóch frazeologizmów („w każdym razie” i „bądź co bądź”) absolutnie nie powinna znaleźć się w książeczce, której główną funkcją ma być dydaktyka, co więcej – skupienie się na poprawności językowej i przekazanie wiedzy dzieciom. Pozostałe wierszyki są aż gęste od sprawiających kłopoty wyrazów. To zagęszczenie słów, na których niejeden dorosły połamałby sobie głowę – i pióro, nie pozwala na uczenie się na pamięć utworów, ale daje gwarancję, że część z nich zostanie przez młodych czytelników przyswojona bezwiednie.

Wierszyki mogą też służyć z powodzeniem jako teksty dyktand na lekcjach języka polskiego. Co jeszcze przyciąga młodych (i nie tylko młodych!) czytelników, o czym nie zapomniano w Literkach – Figielkach? Są to oczywiście barwne ilustracje. Trzeba przyznać, obrazki Joanny Pasierbińskiej znakomicie korespondują z treścią wierszyków, a ich wielokolorowość cieszy oczy. Stosunek tekstu do ilustracji jest proporcjonalny, co w przypadku książeczki dla dzieci jest trafnym posunięciem. Całokształt jak najbardziej na plus.

Anna Szczepanek