Recenzja książki: Legion Nieśmiertelnych. Świat Pyłu

Recenzuje: Damian Kopeć

Pył da się polubić

Korzystanie ze schematów w literaturze to metoda ryzykowna. Z jednej strony ludzie lubią to, co już znają, co się sprawdziło, z drugiej: powielanie wzorców pozbawia nas elementu zaskoczenia. Wiemy, że fabuła będzie się rozwijać w określony sposób, zmieni się co najwyżej tło wydarzeń. Czasami jednak wykorzystanie sprawdzonego wzorca ma swoje dobre strony. Tak właśnie jest w przypadku prozy B.V.Larsona i jego cyklu Legion nieśmiertelnych.

Legion Varus znowu ma misję do wykonania. Rusza w przestrzeń kosmiczną, by ją wypełnić. Zwykli żołnierze, jak zwykle, nie wiedzą, o co chodzi. Obowiązuje zasada: im mniej wiesz, tym lepiej dla wszystkich. Im mniej wiesz, tym lepiej śpisz. W odpowiednim czasie mają poznać tylko te detale misji, które będą ważne z punktu widzenia ich aktualnych zadań. Członkowie Varusa z chęcią opuszczają Ziemię, nie mają bowiem dobrego PR. Obwinia się ich o rozmaite problemy rodzinnego globu, głównie natury ekonomicznej. Ta misja ma być okazją do zmiany wizerunku, ale równocześnie działaniem mającym na celu – a, jakże – ochronę ojczystej planety.

James McGill nieustannie potwierdza opinię, że słuchanie przełożonych i bezwarunkowe wykonywanie rozkazów nie są jego mocną stroną. A jednak – jest już weteranem – zostaje awansowany na specjalistę bombardiera. W końcu jego działania przynoszą czasami nieoczekiwane pozytywne efekty. W drodze do zagubionej w Kosmosie ziemskiej kolonii przygotowuje się do nowej roli, ale jednocześnie zastanawia, o co tak naprawdę tym razem chodzi. Lądowanie na Świecie Pyłu nie daje na to pytanie prostej odpowiedzi. Jedno jest pewne: świat jest nieprzyjazny, ziemscy koloniści – nieprzyjaźni, a dodatkowo pojawiają się „obcy“, którzy wydają się bardziej niż nieprzyjaźni. Zadanie legionu wydaje się proste, ale nie dla McGilla, który postanawia trochę namieszać.

Książki Larsona to tak naprawdę czytadła, szybkie i łatwe, ale przyjemne. Jeśli na wydarzenia nie patrzymy z powagą, możemy przy lekturze nieźle się zabawić. Fabuła jest pełna zwrotów akcji, czasami mocno naciąganych. Główny bohater, James McGill, ciągle kręci się na pierwszym planie i po swojemu kombinuje. Ma dużo więcej szczęścia niż przeciętny legionista. Ma mnóstwo pomysłów. Zmienia historię, choć teoretycznie nie jest do tego predysponowany. Cała reszta jest tłem dla jego popisów. Poznajemy obcy świat, kolonistów, którzy z upływem lat też stali się trochę obcy. Obserwujemy walki Dawida z Goliatem. Śledzimy wątek osobisty kobieciarza McGilla, który jakoś nie potrafi zachować samokontroli w towarzystwie płci pięknej. Mamy zatem jakby trzy płaszczyzny wydarzeń: to prywatne życie Jamesa, poznawanie nowego świata, konfrontacja zbrojna z tajemniczymi obcymi i z kolonistami.

Świat Pyłu to powtórzenie schematu ze Świata Stali. Legion Varus musi wypełnić niezwykle ważną dla całej Ziemi misję. Przybywa z towarzyszami na nową planetę i... wpadają w poważne tarapaty. Gdyby nie cudowna wskrzeszarka, byłby to koniec krótkiej pieśni. Na szczęście prosty chłopak McGill ma – i to nie jeden – własny plan i stara się go wcielić w życie. Czasami jego plan to brak planu. Z tym wcielaniem też bywa bardzo różnie. Po drodze są kolejne klęski legionu, a w przerwach – przygody umiarkowanego erotomana Jamesa. Wszystko się dobrze kończy. No cóż, schemat ten sprawdza się w powieściach Larsona, o ile tylko nie oczekuje się od tej prozy fajerwerków. Cykl Legion nieśmiertelnych to przyjemna, sprawnie wykonana, nieskomplikowana literatura rozrywkowa. Tylko tyle – i aż tyle.