Recenzja książki: Łapy i ogony
Recenzuje: Magdalena Galiczek-Krempa
W życiu każdej rodziny przychodzi czas, gdy dzieci zaczynają prosić rodziców o futrzaka. Z jednej strony jest to kolejna, będąca członkiem rodziny, miła istotka do kochania, ale z drugiej strony z posiadaniem psa lub kota wiąże się szereg obowiązków. Doskonale zdaje sobie z tego sprawę tata Tomika, weterynarz, który twierdzi, że wystarczająco często spotyka się ze zwierzakami w swojej codziennej pracy. O perypetiach Tomika, jego rodziców, sąsiadów i o tym, jak stali się wielką rodziną zastępczą dla futrzastych przybłędów opowiada książka Magdy Podbylskiej Łapy i ogony.
Tomika, bohatera opowieści Magdy Podbylskiej, poznajemy w okresie wakacyjnym. Nie jest to jednak moment szczególnie radosny dla chłopaka. Jakiś bowiem czas temu rodzina Tomika przeżyła poważny wypadek samochodowy, w którym cała trójka doznała bolesnych obrażeń, a traumatyczne wspomnienia z tego dnia wciąż im towarzyszą. I chociaż rany doznane na ciele, dające o sobie znać co pewien czas, udało się w zasadzie wyleczyć, to krucha psychika – zwłaszcza mamy Tomika – nadal jest w stanie rozsypki. Okazuje się, że ten ból wyleczyć można tylko miłością. Nie to, żeby tata Tomika, czy sam Tomik nie kochali mamy. Chodzi raczej o to, że zmiany, jakie zachodzą w życiu rodziny po adopcji pierwszego psa, ogromne zaangażowanie w opiekę nad rannym w wypadku zwierzęciem i okazana przez trójnoga wdzięczność pozwalają pozbierać się nawet najbardziej „rozsypanej" mamie Tomika. Adopcja Paski – bo tak nazywać się będzie suczka, która trafiła do rodziny Tomika – zapoczątkuje wspaniały proces uzdrawiania z traumy, ale także otworzy serca na inne czworonogi, które ponad wszystko potrzebują schronienia, pełnej miski i życzliwego, kochającego pana.
Łapy i ogony Magdy Podbylskiej to książka, która uwrażliwia, szczególnie na los i krzywdzę porzuconych, źle traktowanych czy bezpańskich zwierząt. Autorka pokazuje, że zwierzę, to nie przedmiot, który można wyrzucić, gdy nam się znudzi lub „zepsuje". Zwierzę czuje, potrafi wyrażać emocje i reagować na zachowanie swojego właściciela – radością, ale też strachem. Wreszcie: zwierzęta różnią się od siebie charakterami. Przekonuje się o tym Tomik, który obserwując swoją futrzastą trzódkę, potrafi powiedzieć, jaka jest Paska, dlaczego suczka Perełka to arystokratka i czemu Lula – kocica – najbardziej upodobała sobie jego towarzystwo. Zwierzaki potrafią skruszyć nawet najbardziej zatwardziałe serca, potrafią zmienić człowieka na lepsze, pokazać mu, jak łatwo czerpać radość z prostych przyjemności. Nie wspominając już o tym, że czworonogi zbliżają ludzi, a wspólny spacer z psem na zawsze związać może dwa młode serca.
W książce szczególną uwagę zwracają kreacje bohaterów. Rodzice Tomika to nie papierowe postaci, kalki dorosłych z setek powieści kierowanych do młodych czytelników – osób sztywnych, poważnych i nadopiekuńczych. Czyli przerażająco nijakich, boleśnie powtarzalnych i koszmarnie stereotypowych. Rodzice chłopaka mają swoje problemy, z którymi często trudno im sobie poradzić. Płaczą, smucą się, ale potrafią też się śmiać, żartować, a nawet dowcipnie sobie nawzajem dogryzać. Rodzinę Tomika poznaje się z ciekawością i tym chętniej się w niej zostaje, im więcej zwierzaków zaczyna do niej przynależeć.
Łapy i ogony zostały przyjemnie zilustrowane przez Annę Teodorczyk-Twardowską. Obrazki są czarno-białe, przedstawiają w formie szkiców czy konturów wydarzenia i opisywanych bohaterów. Dobrze oddają treść książki i są miłym dodatkiem, ciekawą ozdobą publikacji Magdy Podbylskiej.
Książka Łapy i ogony napisana jest prostym, przystępnym językiem. Kierowana jest do uczniów ostatnich klas szkoły podstawowej, jednak nieco młodsze dzieci także nie powinny mieć problemu z odbiorem przesłań zawartych w opowieści. Powieść Magdy Podbylskiej wzruszy nie tylko miłośników czworonogów. Historię Paski, Perełki, Luli i Owcy powinien poznać każdy, komu los zwierząt nie jest obojętny. Wszyscy bowiem możemy pomóc poprawić los bezpańskich lub porzuconych psów i kotów. Niekoniecznie je adoptując, ale chociażby w formie wolontariatu, udzielając się w pobliskim schronisku.
