Recenzja książki: Księga stylu Coco Chanel. Jak stać się elegancką kobietą z klasą
Recenzuje: Adrianna Michalewska
Gabrielle Chanel nie była ani piękna, ani wyrafinowana. Miała niewyparzony język i nie wahała się żądać rzeczy, których nikt nie zamierzał jej dawać. A jak ją zapamiętano? Jako elegancką, uroczą i szykowną damę. Pochodziła z biednej rodziny, a dzieciństwo spędziła w sierocińcu. Ledwie potrafiła szyć i nie potrafiła zamknąć buzi wtedy, kiedy wypadało. A jednak jej legenda mówi o mistrzyni nożyczek, genialnej wizjonerce i wyniosłej paryskiej mademoiselle.
Mistrzyni autokreacji, kłamczucha, podrabiająca swoją historię blagierka i czarodziejka Coco Chanel miała dwie cechy, które sprawiły, że ta rewolucjonistka z Owernii zapisała się w historii. Była bezczelna i odważna. Cała reszta nie miała już znaczenia.
Historia mody mówi, że kiedy Coco spacerowała morskim nabrzeżem z jedynym mężczyzną swego życia (po tym „jedynym" było jeszcze kilku), zrobiło jej się zimno. Węglowy potentat Athur Boy Capel zaoferował swojej damie pulower. Zanim Coco zdecydowała się zdjąć kapelusz, zburzyć fryzurę i naciągnąć męski sweter, rozcięła go wzdłuż i związawszy paskiem w szczupłej talii, stworzyła cardigan. Nie wiemy, skąd podczas spaceru wzięła nożyce, ale dzięki nim mamy dzisiaj zapinane na guziczki narzutki w stu tysiącach wersji. Szczerze mówiąc, nie wyobrażam sobie bez nich życia. I bez wielu innych pomysłów Chanel też nie. I nie mam na myśli idiotycznie małej torebki 2.55, czy plastikowej biżuterii przy czarnym żakiecie z lamówką, w której każda kobieta wygląda na swoją babcię. Myślę o umiejętności łapania okazji, gdy tylko się nadarzają, niezależności wobec świata i dominujących ludzi, a także o pracy, którą kocha się do nieprzytomności, do końca życia.
Bo Coco była okrutna i nieprzewidywalna. Podobno nienawidziła niedziel, bo wtedy jej szwaczki zostawały w domu. Podobno flirtowała z nazistami. Podobno rozdawała francuskim żołnierzom buteleczki Chanel nr 5, aby chronili ją przed konsekwencjami romansu z faszystowskim oficerem. Podobno umarła zgorzkniała i nieszczęśliwa, bo w jej życiu zabrakło czegoś więcej niż tylko praca. Podobno, podobno...
Czy to dzięki jej tupetowi kobiety stały się niezależne, bo nie musiały korzystać z pomocy pokojówek odpinających im gorsety? Czy to dzięki Coco kobiety mogły zacząć samodzielnie myśleć, gdy zdjęła im z głów ważące po kilka kilogramów konstrukcje z piór, kwiatów i podtrzymujących to wszystko martwych włosów? Wreszcie: czy to dzięki niej krawcy na całym świecie zaczęli szyć dokładnie, a projektanci zrozumieli, że piękno i elegancja mają wspólny mianownik: wysoką jakość. Nawet, jeżeli pierwsza kolekcja damy z Paryża powstała z najtańszego beżowego dżerseju, z którego dotychczas robiono jedynie bieliznę. Prawdziwą bezczelnością było kupienie go za grosze, uszycie serii eleganckich sukienek i sprzedanie ich za niebotyczne kwoty. A przy tym sprawienie, że kobiety zapragnęły tych sukienek bardziej niż świeżego powietrza.
I nieważne, że stroje Chanel pasują jedynie kobietom o wąskich biodrach, których biusty określa się na literę zaczynającą alfabet. Styl Coco pozwala nawet tym o pełnych kształtach zbliżyć się do ideału. A wszystko zamyka się w kilku prostych zasadach. Niewiarygodnie prostych i przez to genialnych.
Karbo zebrała je w swojej Księdze stylu... i dała jasno do zrozumienia, że Chanel to nie żakiet na jedwabnej podszewce z Amazona za jedyne 3.500 $. To coś zupełnie przeciwnego. Przekonujące i jakże inne od serii poważnych opracowań życia małej Gabrielle. Tej książki nie można przeoczyć!
