Recenzja książki: Kruchość skrzydeł

Recenzuje: Katarzyna Krzan

Gdy jedna z twoich sióstr rozmawia z aniołami, a potem nagle ginie, pragniesz dowiedzieć się, jak doszło do tego, że pełna życia nastolatka nagle zaczęła widzieć światło wokół siebie i mówić dziwne rzeczy, by w końcu odejść na zawsze.

Powieść zaczyna się od pogrzebu nastoletniej Beth, jednej z trzech sióstr. Dziewczyny wiodły dotąd zwyczajne życie, podobnie jak pozostali mieszkańcy upalnej, australijskiej prowincji. Będąc z ojcem nad jeziorem, gdzie wszystkie szukały ochłody, Beth nagle mdleje. Zdaje się, że od tego wszystko się zaczyna. Dziewczyna dostaje pierwszej miesiączki, świat wokół niej błyszczy nieziemskim blaskiem, a ona sama zaczyna coraz bardziej oddalać się do członków rodziny, porzuca swoje pasje i zainteresowania. I tylko babcia, mocno wierząca w Boga, widzi, że z dzieckiem dzieje się coś niezwykłego. To ona jest przekonana, że Beth rozmawia z aniołami. Po tragicznej śmierci dziewczyny w domu zapada dręcząca cisza, niemalże słyszymy każdy zbędny szelest, który ją przerywa. Młodsza siostra, a zarazem narratorka powieści, stara się dowiedzieć, co właściwie się wydarzyło. Ze skrawków wspomnień, z drobnych gestów, z zapamiętanych słów, stara się odtworzyć przebieg wydarzeń. Śmierć najbliższej osoby uświadamia jej boleśnie, jak słabo tak naprawdę znała swoją siostrę, jak niewiele o niej wiedziała. Nie można dotrzeć do myśli drugiej osoby, nie można w pełni jej poznać za życia. A co dopiero, gdy odejdzie na zawsze.

Kruchość skrzydeł to bardzo osobista, subtelna powieść, pełna czułości i doskonałego wyczucia delikatnych wahań w ludzkim zachowaniu. W prozie Karen Foxlee nawet mrugnięcie powiek może stać się ważnym znakiem. Upał, suchość powietrza, spora odległość do najbliższego zbiornika wodnego – to wszystko jest tu wyczuwalne. Poszukiwanie siostry przypomina rozpaczliwe próby odnalezienia dziewcząt z Pikniku pod Wiszącą Skałą. Kruchość skrzydeł jest także powieścią o wkraczaniu w dorosłość, o przekraczaniu tej magicznej granicy między byciem dziewczyną a staniem się kobietą, którą próbuje przekroczyć Beth. Wybiera drogę kłamstwa i oszustwa, co staje się poniekąd przyczyną coraz głębszych konfliktów w rodzinie. Jej członkowie tracą do siebie zaufanie. Pragnienie dorosłości przejawia się w próbach zasmakowania używek dostępnych dorosłym i łamaniu kolejnych zakazów. Dziesięcioletnia wówczas Jennifer, narratorka opowieści, stara się rozgryźć tajemnicę siostry. Całość staje się coraz bardziej zagmatwana, lepka od wszechogarniającego dusznego upału. Czułam, że pustynne anioły są wszędzie dookoła. Obracały się, robiły salta i szybowały na rozpostartych skrzydłach. W powietrzu czuć było ich pióra i ich oddech.

Z pewnością nie jest to lekka, łatwa i przyjemna lektura. Wymaga skupienia i refleksji. Talent Karen Foxlee zasługuje na wielki szacunek.