Recenzja książki: Kobieta. Opowieść o niewidzialności od prehistorii do dziś
Recenzuje: malutkaska
Zepchnięte na margines historii, pozbawione prawa do decydowania o sobie, sprowadzone przez mężczyzn do pierwotnych ról, w XXI wieku nareszcie odzyskują należne im miejsce w świecie i literaturze, zwłaszcza tej naukowej. Płeć piękna i jej herstory to zasadniczy temat książki autorstwa Marylene Patou-Mathis pt. „Kobieta. Opowieść o niewidzialności od prehistorii do dziś” w przekładzie Agnieszki Rasińskiej-Bóbr, która ukazała się nakładem Wydawnictwa W.A.B.
Ta narracja, na przekór opowieściom o męskiej potędze na przestrzeni wieków, traktuje o roli kobiet w historii i prehistorii. Udowadnia, że kobieta nawet w społecznościach pierwotnych była zauważana, a często miała fundamentalne znaczenie dla kształtowania lokalnej zbiorowości. Autorka, sama będąca badaczką prehistorii, powołuje się na źródła archeologiczne z różnych regionów świata, mity i miejscowe podania, by dokonać próby rekonstrukcji obrazu kobiety od czasów najdawniejszych, po współczesne i trzeba przyznać, robi to w piekielnie interesujący sposób.
W książce ukazano cenne i ciekawe spojrzenie na istotę kobiecości i jej zmienny charakter w kulturze europejskiej, a zwłaszcza francuskiej. Pozwala Nam ono zrozumieć procesy i powody, dla których zabrakło w dziejach świata miejsca na damski punkt widzenia, kobiecą wrażliwość i zaskakujące zdobycze intelektualne płci pięknej. Z tego historycznego milczenia jasno wynika, że męski świat od stuleci bał się potęgi kobiet.
Specyficzne, problemowe ujęcie roli kobiet na przestrzeni wieków może wywoływać chronologiczny chaos i wymaga nieustannej czytelniczej uważności, jednak treść opowieści jest na tyle ciekawa, że gotowi jesteśmy przywyknąć do tych podróży między stuleciami, byle tylko przekonać się, że kobieta od zawsze reprezentowała sobą krąg wartości godnych naśladowania i pożądanych przez męską część społeczeństwa.
Choć to opowieść o Nas, Drogie Panie, warto, by przeczytała ją jak największa rzesza mężczyzn, bo dla niektórych patriarchat to nadal jedyny słuszny model społeczny, destrukcyjny i opresyjny, a jednak wciąż powielany w wielu współczesnych rodzinach.
