Recenzja książki: Jimi Hendrix. Sam o sobie

Recenzuje: Justyna Gul

Autobiografia

Nikt nigdy nie dorówna jego umiejętnościom technicznym, jego muzykalności i stylowi – pisał o nim David Fricke. Eric Clapton twierdził natomiast, że wpływ, jaki wywarł na muzyków angielskich, nie tylko gitarzystów, był fenomenalny. Wspaniały, ale i kontrowersyjny gitarzysta, wokalista, kompozytor oraz autor tekstów, który zmarł zbyt młodo, pozostawiając rzesze pogrążonych w żałobie fanów. O kim mowa? Postacią, o której muzycy i słuchacze wyrażają się w samych superlatywach, chwaląc niebywały wprost talent, był Jimi Hendrix, jedna z najbardziej znanych postaci w historii muzyki rockowej.

O tym, jaki artysta był naprawdę, co myślał i mówił, kiedy narkotyki nie zmieniały jego postrzegania świata, a także o tym, co ukształtowało go jako genialnego muzyka, możemy przekonać się podczas lektury porywającej książki Jimi Hendrix. Sam o sobie, opublikowanej nakładem wydawnictwa Burda Książki. Tekst publikacji został opracowany po śmierci artysty, jednak to właśnie Hendrix jest jej autorem. Po tym, jak ukazała się jego filmowa biografia, Peter Neal oraz Alan Douglas dalej gromadzili dokumentację dotyczącą muzyka, eksperymentując również z fragmentami jego wypowiedzi, docierając do licznych wywiadów, jakich udzielał muzyk czy do jego myśli przelewanych na papier.

Z tych okruchów wyłania się obraz artysty nieszablonowego, owładniętego pasją muzyki marzyciela, którego świat, w jaki wkroczył, szybko zaczął męczyć. Materiał zawarty w książce został starannie wyselekcjonowany, można by zatem pomyśleć, że dla Hedrixa nie istniał problem nadużywania narkotyków czy nadmiernego pociągu do kobiet, jednak wszyscy mamy skłonność do idealizowania siebie, czemu zatem tej tendencji miałby nie ulec muzyk? Niezależnie od tego, ile w publikacji zostało przemilczane, pewne jest, iż mamy do czynienia z pozycją wyjątkową, prawdziwą gratką nie tylko dla miłośników samego Hendrixa, ale i dla wszystkich fanów bluesa i rocka.

Książka składa się z dziewięciu rozdziałów, obejmujących kolejne miesiące i lata życia artysty. Hendrix wraca wspomnieniami do dzieciństwa, przedstawia nam rodziców i babcię – Indiankę z plemienia Czirokezów, pisze, jak w wieku siedemnastu lat założył kapelę i kupił pierwszą gitarę elektryczną. Czytamy o jego aresztowaniu za jazdę skradzionym samochodem, o służbie wojskowej, której nienawidził od pierwszej chwili, o grywaniu w knajpach i na ulicy.

W książce znajdziemy również wspomnienia z pobytu w Nashville i znajomości z mężczyzną zwanym Georgeousem George, z którym muzyk wyruszył w kilka tras, z Greenwich Village, gdzie ludzie są życzliwsi niż w Harlemie i gdzie muzyk poznał przymierającego głodem Boba Dylana. Początki kariery Hendrixa nie były łatwe, ale jak sam pisze: zawsze miałem przekonanie, że jeśli tylko będę miał dobrze poukładane w głowie, to w końcu przyjdzie mój dzień.

W kolejnych rozdziałach jesteśmy świadkami powstania grupy Experience, uczestniczymy wraz z muzykami w koncertach, w tworzeniu kultowych tekstów, wyruszamy na pierwsze tournée i podglądamy proces nagrywania albumów. Wspomnienia przeplecione są fragmentami listów muzyka, urywkami z jego dziennika, czy cytatami z wywiadów. Ukazane w książce dwadzieścia trzy lata życia muzyka nie stanowią może odpowiedzi na pytanie, dlaczego zmarł, ale na pewno pozwalają dowiedzieć się, jak żył, co kierowało jego wyborami, jakie wartości i poglądy wyznawał oraz w pełni pojąć istotę jego wyjątkowości i talentu.

Książkę Jimi Hendrix. Sam o sobie traktować należy jako dowód na to, ile świat stracił po jego śmierci, jako przykład absolutnego oddania się muzyce i przekonania, że to ona powinna być najważniejsza. Brak jedynie zdjęć muzyka - i to nie tych z koncertów, ale tych z prywatnych zbiorów, będących dopełnieniem historii jego życia, ukazujących jego codzienną, prawdziwą twarz. Twarz mężczyzny, który jakby świadom swojej kruchości, pisał: To zabawne, jak ludzie kochają zmarłych. Trzeba umrzeć, żeby uznali, ze jesteś coś wart (…). Kiedy umrę, słuchajcie tylko moich płyt.