Recenzja książki: Dzika krew

Recenzuje: Damian Kopeć

Dar czy przekleństwo

Natan musi uciekać. Walka o władzę między zwalczającymi się grupami czarodziejów, wróżek i czarownic narasta. Chłopak stanowi dla jednych łakomy kąsek, dla drugich - narzędzie do osiągnięcia celów, dla innych zaś jest mieszańcem budzącym odrazę. Natan ucieka, ale tak jakby nie do końca. Ma bowiem do spełnienia misję, którą sam sobie wyznaczył - uratowanie Annaliese, do której pała ciepłym uczuciem, tyleż głębokim, co wydumanym. Tropem Natana podążają łowcy. Spotkania z nimi, jak i rozwijający się w nastolatku magiczny Dar znaczą drogę, którą kroczy krwawymi śladami. Wydaje się, że krew, którą coraz częściej wytacza, zdaje się smakować mu coraz bardziej.

Dzika krew to kontynuacja Złej krwi, pierwszego tomu trylogii Sally Green. To fantasy skierowane do starszych nastolatków. Fantasy nie pozbawione scen przemocy. Fantasy, w którym sama akcja zdaje się być tylko dodatkiem do przemyśleń i rozterek głównego bohatera. To bowiem myśli nurtujące Natana dominują w powieści. Myśli obsesyjne, natrętne, chwilami nużące - przynajmniej dla lubiącego konkret faceta. Natan potrafi być dosyć irytujący z tymi swoimi rozważaniami, nawracającymi jak letnie burze przemyśleniami. Z wrażliwością, gryzącą się ze skłonnością do stosowania przemocy. Natan nie jest przy tym specjalnie intrygującą czy dającą się lubić postacią. Nie jest też kimś z krwi i kości, stanowi raczej wytwór wyobraźni. Niestety, podobnie jak większość postaci z tej książki. Tak naprawdę poza Nesbittem nie ma za bardzo na kim zatrzymać wzroku. Postaci są w większości - jak zwykło się mówić potocznie - bez ikry. Akcja wlecze się niemiłosiernie, a logika, podobnie jak upływ czasu, wcale nie jest tak oczywista. Trudno ją bowiem odnaleźć w wydarzeniach, w postępowaniu, w motywacjach. Natan ucieka, łowcy go gonią. Stale czujemy ich oddech na plecach. Natan i przyjaciele nieustannie zastanawiają się, w jaki sposób zostali kolejny raz namierzeni. Potem walczą, źli przeciwnicy giną, ci dobrzy uciekają, ci źli - znowu ich dopadają. I tak raz za razem. Przerywnikiem są opisy przygotowania, spożywania i skutków działania magicznych eliksirów oraz przemian Natana w hasające po lesie zwierzę, z radością rozszarpujące to, co napotka.

Akcja toczy się we współczesnej Anglii, ale nie ma to specjalnego znaczenia (nie tylko w tym tomie) - poza faktem, że istnieją szumiące komórki (szszszszszszsz) i samochody. Porównanie przygód Natana do opowieści o Harrym Potterze wydaje się chybione. Tam postacie były bardziej wyraziste i intrygujące, a fabuła nie wiła się jak wyregulowana miejska rzeczka. Tam było więcej zaskoczenia, więcej intryg, mniej obsesyjnych myśli. Tam z zainteresowaniem kibicowaliśmy Harry’emu i jego przyjaciołom, dając się unieść fali przygód. Magia była momentami fascynująca. Cały cykl Zła krew jest inny, co zresztą trudno samo w sobie uznać za wadę. Szkoda tylko, że nie jest najlepiej napisany. Pomysł wszak nie jest najgorszy. Może podobać się komuś, kto lubi parogodzinne taplanie się w emocjonalnych problemach postaci, oglądanych z każdej strony. W pozbawionych logiki zachowaniach i pozbawionych krztyny humoru dialogach. Może przypaść do gustu czytelnikowi, któremu nie przeszkadza panoszący się wszędzie patos. Rzecz raczej dla wybrańców.