Recenzja książki: Cukiernia Pod Amorem. Cieślakowie

Recenzuje: Justyna Gul

Słodka saga

Latem 1995 roku pod gutowskim rynkiem archeolodzy odkopują zasypane podczas drugiej wojny światowej korytarze. W jednym z nich znajdują zwłoki młodej kobiety ze starym, prawdopodobnie średniowiecznym pierścieniem. Klejnot ten jest dowodem na szlacheckie pochodzenie dziadka obecnego właściciela cukierni Pod Amorem. Skąd jednak pierścień pamiętający bitwę pod Grunwaldem znalazł się na palcu zmarłej? Co robił w Gutowie skoro zaginął jeszcze przed pierwszą wojną światową? Te pytania zadawaliśmy sobie podczas lektury fenomenalnej sagi rodzinnej „Cukiernia pod Amorem”. Losy rodziny nierozerwalnie związanej z Gutowem rozpaliły wyobraźnię i pobudziły apetyt na więcej.
Nic dziwnego, że na dalszą część historii rodu Zajezierskich czekałam od chwili, kiedy skończyłam czytać ostatnią kartkę tomu pierwszego. Łapczywie rzuciłam się zatem na „Cukiernię pod Amorem. Cieślakowie” i – ostrzegam - uzależniłam się od fascynującej historii tej familii.
Autorka, Małgorzata Gutowska-Adamczyk, w dalszym ciągu opowiada o Zajezierskich, a ich rodzinę traktujemy niemal jak starych znajomych. Poznajemy również koleje losu tytułowych Cieślaków, którzy łączą się z Zajezierskimi za pośrednictwem dziecka z nieprawego łoża, syna Marianny Blatko. Tym samym spełnia się pewna mroczna przepowiednia mówiąca, że ród Zajezierskich skończy się, jeśli panu na Zajezierzycach urodzi się dwóch synów o tym samym imieniu. 24 grudnia 1895 zarówno w majątku dworskim, jak i w odległym Chicago, dokąd wyemigrowała Marianna, na świat przychodzi dwóch chłopców spłodzonych przez hrabiego Tomasza - Paweł i Paul.
Paweł Zajezierski 19 czerwca 1919 roku w katedrze płockiej z rąk biskupa Antoniego Juliana Nowowiejskiego otrzymuje święcenia kapłańskie, potwierdzając tym samym, przynajmniej połowicznie, starą wróżbę. Paul Connor (bo takie nazwisko przyjmuje Marianna wychodząc za Irę Connora, Irlandczyka) to natomiast niespokojny duch. Ukończywszy 16 lat wyprowadza się z domu mając dość ojczyma, wyzywającego go od przeklętych Polaków. Wyjeżdża do Nowego Jorku, gdzie przyjmuje pracę stroiciela fortepianów, a następnie, po wybuchu wojny, zgłasza się do wojska. Przed wyruszeniem na front Marianna wręcza mu pierścień na szczęście - jedyną pamiątkę z Polski. I choć jest to ostatni dar matki, która wkrótce umiera, to chłopak nigdy nie żałuje decyzji o zaciągnięciu się do armii. Diametralnie odmieniła ona jego życie. Mimo iż losy Paula, którego przeznaczenie prowadzi w końcu do Polski i wiąże z rodziną Cieślaków, złodziejaszków z Powiśla, są niezwykle wciągające, to prawdziwą gwiazdą książki jest Grażyna Toroszyn vel Gina Weylen, aktorka teatralna i filmowa. To postać nieprzypadkowa, ta marząca od dziecka o scenicznej karierze piękność jest bowiem córką Kingi Toroszyn, wnuczką Antoniny Bysławskiej, siostrzenicą hrabiny Adrianny Zajezierskiej i siostry Emilii, czyli Wandy Bysławskiej, która wstąpiła do klasztoru.
Autorka „Cukierni pod Amorem” zabiera nas w magiczną podróż po kartach historii, burzliwych wojennych czasach, na tle których rozgrywają się prywatne dramaty i namiętności połączonych więzami krwi dwóch rodzin. Chłoniemy też atmosferę lat dwudziestych, niemal słyszymy szelest sukni z tafty, którą nosiła Gina będąc już ulubienicą publiczności, podziwiamy kreacje z kwiatami z Atelier Henriette i ekscytujemy pierwszym filmem z bohaterką.
Gutowska-Adamczyk zasługuje na miano malarki słowa, a jej dbałość o szczegóły oraz umiejętność prowadzenia tak wielowątkowej historii jest godna podziwu. Wszystko to sprawia, że „Cukiernia pod Amorem. Cieślakowie” jest równie smakowitym kąskiem jak pierwszy tom powieści. A z racji tego, iż apetyt rośnie w miarę jedzenia, nie mogę się już doczekać kolejnego tomu sagi.

Tagi: bóg