Recenzja książki: Córka Boga

Recenzuje: kalina

Słynna historyk sztuki Zoe Ridgeway zostaje zaproszona do rezydencji niejakiego Williego Maxa- kolekcjonera dzieł sztuki. Jest on starym, umierającym człowiekiem- byłym żołnierzem Trzeciej Rzeszy. Chce przed śmiercią odpokutować swoje winy, bowiem większość jego skarbów pochodzi z grabieży. Prosi Zoe, by ta zwróciła ukradzione dzieła prawowitym właścicielom lub ich potomkom. Przekazuje także dla jej męża Setha pierwszą część tajemniczego manuskryptu sporządzonego w starożytnej grece. Zawiera on historię niejakiej Zofii, żyjącej w niewielkiej wiosce w pobliżu Smyrny (dzisiejszy Izmir) w czasach cesarza Konstantyna Wielkiego (więc w początkach chrześcijaństwa). Jako mała dziewczynka usłyszała głos Boga i została obdarzona mocą czynienia cudów. Uzdrawiała chorych, zamieniła wodę w oliwę do lamp itd. Jej sława była coraz większa. O tym opowiada pierwsza część manuskryptu. Jakie były jej dalsze losy?

Jej uzdolnienia oczywiście były niebezpieczne dla chrześcijan- przecież tylko Jezus mógł mieć taki dar. W świecie nie może być miejsca dla dwóch Mesjaszy. Co więc robią? Wycinają w pień całą wioskę. Zofia również ginie z ich rąk. Całun, w który zawinięte zostało jej ciało, uchodziło dla jej wyznawców za relikwię. Mamy więc dwa całuny z wizerunkami Mesjaszy- pierwszy z wizerunkiem mężczyzny, drugi z wizerunkiem kobiety. Wyjście tej tajemnicy na jaw postawiłoby pod znakiem zapytania podstawy chrześcijaństwa.

Druga część manuskryptu nie dotarła jednak do rąk Zoe i Setha. Zoe nieoczekiwanie w tajemniczy sposób znika z pokoju hotelowego w czasie, gdy jej mąż bierze prysznic. Zrozpaczony małżonek próbuje ją odnaleźć. Oboje znajdują się w wielkim niebezpieczeństwie. Są bowiem podejrzewani o posiadanie obrazu, na którym znajduje się wskazówka, jak dotrzeć do szkatuły zawierającej historię męczeństwa Zofii oraz całun z jej wizerunkiem. Obraz bowiem przepadł w tajemniczych okolicznościach- w rezydencji Williego Maxa wybucha pożar, ale dzieło zostaje przedtem wyjęte z ram! Na szkatułę mają chrapkę różne osoby. KGB chce postąpić podobnie jak Hitler, który zmusił papieża do przymykania oczu na jego zbrodnie pod groźbą ujawnienia tajemnicy, która wstrząsnęłaby podstawami chrześcijaństwa. Kongregacja Doktryny Wiary, będąca spadkobierczynią Inkwizycji, oficjalnie wynajmuje pewnego Amerykanina, żeby utrzymać w tajemnicy istnienie drugiego Mesjasza i przejąć dowody na jego prawdziwość. Oficjalnie, ponieważ stojący na czele Kongregacji kardynał Braun chce wykorzystać owe dowody, żeby zmusić papieża do abdykacji i samemu zasiąść na jego tronie.

Czy małżonkowie przeżyją? Czy się jeszcze spotkają? Jaką tajemnicę kryje obraz? Kto wejdzie w posiadanie bezcennej szkatuły? Zapraszam do lektury.

Wiele wątków wydaje się nam jakby znajomych... Ależ tak! Przeczucie nas nie myli. Właśnie z "Córki Boga" oraz z innej powieści Perdue- "Spadku Leonarda da Vinci" czerpał inspirację Dan Brown w słynnym "Kodzie Leonarda da Vinci", który ukazał się kilka lat później. Obecnie toczy się przed sądem proces o plagiat....
Autor ujawnia liczne mroczne tajemnice Kościoła. Nie jest to jednak wystąpienie przeciwko samej wierze, tylko przeciw instytucji oraz przeciw narzucaniu jedynie słusznej wizji. Jak czytamy w rozmowie Zoe z Sethem:

"- Czasami sam się zastanawiam- westchnął Seth- ale dochodzę do przekonania, że pod powłoką teologicznych kłamstw i kościelnej biurokracji wciąż pozostaje kilka okruchów prawdy, w które warto wierzyć.
- Ale jaki jest pożytek z tych okruchów, jeśli całość pozostaje tajemnicą?
- Być może sednem jest właśnie ta tajemnica-odparł, wzruszając ramionami.- Być może tajemnica musi pozostać, ponieważ spoglądamy na to, co jest nieskończone, oczami, których zdolność percepcji jest ograniczona. Być może tym, czego Bóg naprawdę pragnie, nie jest ślepa akceptacja dogmatu, lecz poszukiwanie, które trwa całe życie..."

W tym i podobnie pięknych fragmentach dotyczących wiary prawdziwej, niezależnej od instytucji, tkwi siła książki. Wielką zaletą jest też oczywiście wciągająca akcja i bardzo dobry pomysł. Nie ma tu niepotrzebnych dłużyzn. Jesteśmy trzymani w napięciu od pierwszej do ostatniej kartki. Naprawdę wciąga.

Kalina Beluch