Recenzja książki: Bernadetta Soubirous Duchowa droga wizjonerki z Lourdes

Recenzuje: Danuta Szelejewska

Sanktuarium w Lourdes jest jednym z największych na świecie ośrodków kultu maryjnego. Tam Matka Boża objawiła się czternastoletniej pasterce z Bartrès, Bernadetcie Soubirous. W „Duchowej drodze wizjonerki z Lourdes” zostały omówione główne kierunki jej życia modlitewnego. Ta, która od początku podążała drogą niewinności, prowadziła ukryte życie wewnętrzne i dała się prowadzić „ścieżką czystej wiary i czystej miłości”.

Jean-Claude Sagne rozpoczyna swoje rozważania od omówienia dzieciństwa Bernadetty. Opisuje skrajną nędzę, w jakiej przyszło jej żyć, opiekuńczość względem rodzeństwa, uczynność w kontaktach z rodzicami, a także szacunek okazywany wszystkim bez wyjątku. Elementem szczególnym tego okresu jest głębokie pragnienie Eucharystii.

Po zapoznaniu czytelnika z trudnościami, z jakimi borykała się święta, autor przechodzi do okresu objawień. Opisując spotkania przy Grocie Massabielskiej, wyszczególnia ich liczbę i dokładne daty, jednak skupia się nade wszystko na objawieniu trzecim (Najświętsza Dziewica prosi Bernadettę, by przychodziła do Groty przez piętnaście dni oraz obiecuje jej wieczne szczęście), ósmym (pasterka z Bartrès poznaje motyw przewodni orędzia: pokuta i konieczność modlitwy za grzeszników), dziewiątym (cudowne źródełko dostarczające sto tysięcy litrów wody dziennie) i szesnastym (Maryja wyjawia swoje imię: „Jestem Niepokalane Poczęcie”). Matka Najświętsza, powierzając Bernadetcie swoje imię, uczyniła ją „żywym świadkiem”.

Kolejny rozdział J. C. Sagne poświęca życiu ukrytemu Bernadetty, która, mieszkając w hospicjum, opiekowała się chorymi. Wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr z Nevers (Siostry Miłości i Wychowania Chrześcijańskiego w Nevers), gdzie przyjęła zakonne imię Maria Bernarda. W klasztorze od początku dała się poznać z najlepszej strony i taką pozostała do końca. Będąc w stanie agonalnym, została cudownie uzdrowiona wodą z Groty. Mając świadomość osobistego ubóstwa, wyrzekła się własnej woli, ucząc się panowania nad sobą i dyspozycyjności dla innych. Nigdy nie przestała się modlić za grzeszników, prosząc o to samo swoje współsiostry. Ostatnia część „Duchowej drogi wizjonerki z Lourdes” poświęcona jest cierpieniom Bernadetty, których doświadczała ona pod koniec swego krótkiego, bo zaledwie trzydziestopięcioletniego życia. Nawet przykuta do łóżka, pozostała użyteczna dla sióstr i bliskich, czyniąc dobro własnymi rękami (robótki ręczne, szycie, wyszywanie). Pisząc o ostatnich chwilach życia świętej, autor przytacza jej pragnienie pójścia do nieba na spotkanie z Maryją Dziewicą. Zmarła odmawiając modlitwę „Zdrowaś Maryjo”, której jednak na ziemi nie zdążyła dokończyć.

Droga „czystej miłości” świętej Bernadetty niech będzie dla nas zachętą do powierzania siebie samych w opiekę Najświętszej Maryi Pannie. Bądźmy – jak ona – świadkami Bożej Miłości i wytrwajmy w tej Miłości do końca.