WYZNANIE. Monodram.

ma swój styl i wie,

gdzie co wyciąć, co upiększyć,

a co cieniem skryć.

To misterna gra,

gdy kobieta zna,

czym pociągnąć, czym zadziwić,

jak uroczą być.

Perfum boska woń,

ócz głęboka toń,

tafty, szum pikantnych słów,

to wszystko, tak, to już…

Lecz gdy serce twe,

kogoś kochać chce,

swe moderne szmatki rzuć,

do swej miłości prosta wróć.

Przeciąga się zmysłowo.

To było jak sen. Z Paryża przyjechał kabaret rosyjskich emigrantów - Błękitny Ptak. Rano, specjalnie dla nas, artystów Qui Pro Quo, dali specjalny program. Byli wspaniali, a ja nie mogłam oderwać wzroku od konferansjera. Węgier, zabawnie kaleczący polszczyznę. Moja była w tym głowa, by na uroczystej kolacji znaleźć się obok niego. Było wspaniale, rozmawialiśmy prawie do świtu. W życiu nie sądziłam, że mogą być tacy mężczyźni. Nic dziwnego, przed rewolucją bolszewicką był austro-węgierskim dyplomatą przy carskim dworze. Cudem stamtąd uciekł. Wyemigrował do Francji i tam odnalazł się w zupełnie innej roli. Jego dyplomatyczny szyk, cięty, wyrafinowany dowcip wspaniale sprawdzał się na deskach tego najwspanialszego w świecie kabaretu. Od początku czuliśmy do siebie sympatię. Ledwie się poznaliśmy, a już rozmawialiśmy, jak starzy znajomi, o wszystkim. Rozmowa skrzyła się dowcipami, jego dowcipami. Pękałam ze śmiechu, bo o sprawach poważnych potrafił mówić z takim wspaniałym poczuciem humoru. Nawet swą tragiczna ucieczkę przed bolszewikami potrafił w opowieści ubarwić przezabawnymi anegdotami. Kiedy nad ranem odwoził mnie do domu czułam się jak bym wypiła morze szampana, choć przez całą noc wypiłam zaledwie kieliszek.

Kiedy się obudziłam pokojówka wnosiła właśnie bukiet pąsowych róż z bilecikiem od niego, z podziękowaniem za wspaniały wieczór. Czułam się, jak.... Jak kopciuszek, którego odnalazł książę z bajki. Wreszcie, w moim życiu pojawił się mężczyzna, prawdziwy mężczyzna.