Ulica Mariacka

            - O tobie. Coś sobie roisz i wpędzasz się w alkoholizm. Tamara, to się nie opłaca.

            - Taki tatuś z ciebie?

            - Fakt. Mógłbym być twoim tatusiem… Ale niektóre dziewczyny dobrze sobie radzą, nie dopisują do tego filozofii. Ty masz z tym problem. Widać, nie zaakceptowałaś tego, że jesteś kurwą.

            - …Czy ja ci się podobam? – w jej głosie nie było kokieterii, raczej jakiś namysł.

            - O rany… o co ci chodzi?

            - Odpowiedz.

            - Jesteś ładna. Tylko… nie wiem do czego zmierzasz.

            - Tak pytam.

            - Na pewno?

            - Sama już nie wiem.

            - No właśnie. O tym mówię. Coś ci chodzi po głowie, i się męczysz . Przydałyby ci się egzorcyzmy. Jak myślisz? Z jakimi diabełkami walczysz?

            - Znowu będziesz kreślił znak krzyża?

            - A ty chcesz rozgrzeszenia?

            - Nie pierdol. Teraz ty tworzysz jakąś filozofię. I nie nazywaj mnie kurwą. Jestem prostytutką. Kurwą to może być twoja żona.

            - W porządku.

            Milczeliśmy. Nie chciało się gadać. Bo nie było o czym. Nie znaliśmy się więc i ta rozmowa, to było dużo.

            Przypomniałem sobie jak kilkanaście lat temu siedziałem na tym samym murku przy Dworcowej, i rozmawiałem z Kaśką. Młodą i ładną prostytutką. Żywo o czymś rozmawialiśmy, a tu nagle, jak spod ziemi wyrosła moja żona. Zostawiłem ją na Rynku, bo coś kupowała, a ja poszedłem na Dworcową. Kaśka uniosła głowę, spojrzała na żonę, na mnie i hardo zapytała:

            - A co ta kurwa tu robi?

            -… No tak… Nie należy mylić prostytutki z kurwą.

            Wreszcie Piniol i Dziewiona wrócili. Piniol usiadł a Dziewiona popatrzyła na stolik i pusty kieliszek, i ruszyła w stronę łazienki.

            - Masz pięć minut – szepnął Piniol, i odwrócił się w stronę Tamary. Zdążyłem zauważyć błysk jego zębów.

            Idąc za Dziewioną pomyślałem, że mógłbym próbować z Tamarą. Lecz teraz była pijana, zrobiła się oślizła, lepka.

            Otworzyłem drzwi i cicho je zamknąłem.

            Do sali doleciał krzyk Dziewiony:

            - Kurwa! Nawet wysrać się nie można! Co za palant!

            Po cichutku znowu otworzyłem drzwi i je zamknąłem. Piniol udawał, że mnie nie widzi, ale ramiona mu się trzęsły. To taki kolega? Specjalnie mnie posłał tak dla śmiechu? Nie spodziewałem się.