Piekło które zamarzło

   Tytuł. Adrian nigdy nic nie napisał, ale wiedział, że najpierw trzeba wymyślić tytuł. Miał szczerą nadzieję, że początek jest najtrudniejszy a potem już pójdzie łatwo. Po dwudziestu minutach, zrezygnowany, wpisał po prostu "Bez tytułu". Może w trakcie przyjdzie mu do głowy jakiś dobry tytuł.

   W pokoju zrobiło się chłodniej. Znowu pomyślał o dymku, który mógłby rozgrzać mu płuca. W brzuchu poczuł uczucie, które zwiastowało głód nikotynowy. Skup się. Uderzył się otwartą dłonią w policzek. Myśl o Klaudii, skup się na niej. Zacisnął dłoń na długopisie. Głęboka tęsknota wypełniła każdą komórkę jego ciała. I... nie stało się nic. Długopis nie zaczął swojego tańca po kartce, przypływ weny nie nadszedł. Wlepił pusty wzrok w pustą kartkę.

   Podszedł do okna, gdzie była jeszcze większa białą pustka. Dotknął czołem szyby i obserwował taniec białej śmierci. Poczuł samotność graniczącą z rozpaczą. Miał nieodparte wrażenie, że jest Robinsonem Cruzoe, albo chociaż Tomem Hanksem z Cast Away. Hotel zaś był wyspą na oceanie wszechobecnej bieli. Czyżby Erik miał być jego Piętaszkiem, czy tam panem Wilsonem?

   - Żona Toma Hanksa nie czekała aż wróci z wyspy. W tym czasie znalazła se nowego gacha - odezwał się głos po dłuższej przerwie.

   Adrian stuknął pięścią w szybę, do której zdążyło już przymarznąć jego czoło. Przez kontakt z szybą, przerażające zimno rozeszło się po jego ciele, wypełniając także duszę. Zmroziło mu krew w żyłach, zatrzymało akcje serca i wstrzymało oddech.

   Przypomniała mu się bajka z dzieciństwa. Królowa Śniegu i Kaj, któremu odłamek zwierciadła wpadł do serca, odmieniając go. Wtedy oddał się Królowej Śniegu. W podobny sposób na moment zafascynował go śnieżny huragan na zewnątrz. Usłyszał zew. Jakby coś go tam wzywało. W przenośni i dosłownie. Mógłby przysiąc że wiatr szeptał jego imię.

   Powoli nadchodził zmierzch. Adrian wyszedł z pokoju na mroczny korytarz. Powoli stawiał kroki, a skrzypiąca podłoga dodawała upiornego klimatu. Oczyma wyobraźni zobaczył na korytarzu duchy bliźniaczych dziewczynek. Motelik, przy hotelu ze "Lśnienia" był zwykłą stodołą, jednak klimat na zewnątrz i wewnątrz był łudząco podobny.

   W recepcji nikogo nie było, ale Adrian postanowił zaczekać. Oparł się o ladę i poczuł na ręce coś mokrego. Palcami rozmazał czerwoną substancję składającą się z erytrocytów, leukocytów i trombocytów. Tym razem to nie była jego wyobraźnia. Jeśli strach dodaje skrzydeł, to Adrian był teraz ptakiem, lub aniołem.

   Jego wzrok rozpaczliwie szukał jakiegoś narzędzia do obrony lub ataku. Zastanawiając się między telefonem, krzesłem, a notatnikiem... wybrał długopis.

   - Wbiję draniowi w oko, jakby co - łudził się naiwnie, lecz jak to mawiali starożytni górale, lepszy długopis w ręce, niż otwieracz do piwa bez piwa.

   Adrian poszedł wzrokiem za kilkoma kroplami krwi na podłodze. Prowadziły w stronę łazienki dla personelu. Smuga krwi na ścianie przy drzwiach i na klamce, głośnie mówiła "nie wchodź tam!". Adrian wielokrotnie śmiejący się z głupoty bohaterów horrorów, teraz sam lazł tam, gdzie nie powinien. Ale może lepiej było stanąć od razu oko w oko z niebezpieczeństwem, niż drżeć ze strachu w ciemnym pokoju, czekając aż Jack Nickolson wyważy mu drzwi siekierą. Gwałtownie otworzył drzwi, uzbrojony w śmiercionośny długopis.

   Erik stał do niego plecami. W lustrze Adrian widział jak przykłada mokrą chusteczkę do nosa.

   - Masz zamiar poprosić mnie o autograf? - zażartował, choć po jego minie widać było że nie jest w humorze.

   - Chryste, myślałem że zaszlachtował cie Jack Nickolson... - mruknął.