Piekło które zamarzło

   - Tylko oglądasz te filmy. - Głos nie dawał za wygraną. - Ale nie potrafiłbyś napisać nawet króciutkiego scenariusza, nie mówiąc już o reżyserii. Aktor też z ciebie żaden. Przy Klaudii i Kamilu, to ty jesteś jak Adam Sandler przy Bogusławie Lindzie. Spójrz na Kamila. Długie włosy, wzrok marzyciela, pisze wiersze, gra na gitarze. Właśnie takich chłopaków woli Klaudia. Ty przy nim jesteś  niedorozwiniętym beztalenciem.

   - Zamknij się! - Tym razem już krzyknął. - Nie jestem beztalenciem. I  w liceum nakręciłem z kumplami kilka krótkometrażowych filmów.

   - Nakręciłeś? Dostawałeś zawsze nic nie znaczące role. Czasem nawet nic nie mówiłeś. Potrzebowali tylko statysty. Oni poszli na filmówkę, zdobyli nawet jakieś nagrody już, a ty co? Po powrocie z McDonalda, czy warsztatu samochodowego, jedynie oglądałeś sobie Gwiezdne Wojny, w których nie mógłbyś nawet zagrać droida, którego Luke Skywalker prawie kupił. Nie umiałbyś z taką gracją i wdziękiem zostać prawie kupionym, a potem rozlecieć się na kawałki.

   Zrobiło się jeszcze dziwniej, gdy w pokoju rozległa się muzyka z Archiwum X. To był telefon, który przerwał rozmowę między Adrianem, a Adrianem.

   Zaraz, zaraz. Zaraz. Telefon. Klaudia.

   Jak pojebany rzucił się na łóżko, skąd dobiegała muzyka, która za gówniarza trzymała go w większym napięciu niż sam serial. Klaudiaklaudiaklaudiaklaudia. Jego umysł strzelał Klaudiami jak z karabinu maszynowego. Pod impetem lądowania na łóżko, telefon zeskoczył z materaca na podłogę. Kurwakurwakurwakurwa.  Tak abstrahując od Klaudii.

   Na szczęście upadek ani nie wyłączył telefonu ani go nie uszkodził. Na nieszczęście to nie była Klaudia, tylko jego przyszły szef.

   Kurwaaaaa. Tym razem to nie brzmiało jak karabin, tylko przypominało dźwięk zestrzelonego myśliwca, zbliżającego się do lotniska jakim była twarda ziemia. Wybuch rozszedł się echem w głowie Adriana.

   - Co mam mu powiedzieć? - gorączkowo myślał. - Że nie zdążę dziś przyjechać? A co jeśli nie zdążę przyjechać także jutro? Bóg jeden wie na jak długo tu utknąłem. A może nawet on tego nie wie.

   Słaba bateria. Telefon się wyłączył.

   Adi nawet nie miał sił, by się zezłościć. Opadł zrezygnowany na łóżko. Potrzebował tej pracy. Za jakieś osiem miesięcy na świat przyjdzie mały Adrian lub Adrianna. Ta praca była manną z nieba. Bardzo dobrą manną. Ale jeżeli taka pogoda jest wszędzie to może szef zrozumie, że zaginąłem w akcji... Może nawet sam gdzieś utknął i dzwoni żeby powiedzieć, że sam nie da rady. Na pewno.

   Adrian przyjął dwie kreski  na teście ciążowym i propozycje pracy jako dar od Boga. Teraz był skory klęknąć przed jakimkolwiek bogiem, nawet nordyckim. Byle się wszystko ułożyło. Albo za papierosa. Papieros zawsze dobry. Choćby nie wiadomo jak było źle, papieros zawsze ratował sytuacje. Koił nerwy i pozwalał na chwilę zapomnieć o problemie. Piekło zaś zawsze wyobrażał sobie jako miejsce, gdzie jest diablo źle i nie ma fajek. Choć sam fakt, że nie ma fajek sprawia że jest diablo źle.

   Głos nieświadomie dał Adrianowi pomysł na zabicie czasu i zaimponowanie Klaudii w jednym. Adrian napisze wiersz. Z recepcji pożyczył długopis i kartkę papieru. Właściwie to wiele kartek, gdyż podejrzewał, że niejedną zakreśli, zamaże, zgniecie i porwie nim skończy. Ten wiersz musi być doskonały.