Piekło które zamarzło

   - Co?

   - Zobaczyłem krew i... - Adrianowi zrobiło się głupio.

   - Dobra, dobra. Nic mi nie jest. Czego ci trzeba?

   - Ta książka co czytałeś, jest po angielsku co nie? Zechciałbyś...

   - Ta, mogę ci ją pożyczyć. Coś jeszcze?

   - Robi się już ciemno...

   - Zaraz dam ci świece. - Erik zmył krew ze zlewu i wyrzucił mokrą chusteczkę do kosza.

   - Na pewno wszystko okej, młody?

   - Mhm, w porządeczku.

   Adrian rozświetlił cały pokój świecami i zabrał się za lekturę. Tylko po to, żeby zabić czas i nie dopuścić głosu do głosu. Niezbyt lubił książki, zdecydowanie wolał filmy. Gdy Klaudia mówiła, że jest tyle fantastycznych książek do przeczytania, odpowiadał że najlepsze książki i tak mają swoje ekranizacje, które można obejrzeć.

   Książki książkami, ale mity zawsze wydawały mu się głupie, w najlepszym przypadku śmieszne. Teraz wcinając kolejnego snickersa z automatu, pochłaniał zdanie za zdaniem, wyraz za wyrazem. Mity greckie i rzymskie, które poznał w szkole, a nawet biblijne opowiastki w porównaniu do tego co teraz czytał... po prostu ssały pałę.

   Świece były już o połowę krótsze, gdy doszedł do mitu o Ragnaroku. Zmierzch bogów, ostateczna bitwa i śmierć całej ludzkości, oprócz jednej kobiety i mężczyzny, którzy dadzą początek nowemu światu. Co ciekawe, Ragnarok ma poprzedzać Fimbulvinter. Wielka Zima. Zima która ma trwać  bez przerwy przez trzy lata. Ludziom skończy się żywność i będą zjadać się nawzajem. Będzie to czas wojny i przemocy, który wykończy ludzką rasę. Czyżby nadszedł już ten czas?

   Adrian podskoczył na dźwięk telefonu. To, że telefon był rozładowany nie miało dla niego żadnego znaczenia. Bo to Klaudia dzwoniła.

   - Cześć kochanie - odebrał. - Nawet nie wiesz, jak dobrze cię usłyszeć – powiedział, mimo że jeszcze jej nie usłyszał. - Nie uwierzysz co...

   - Dzięki skarbie, że mnie zapłodniłeś. Teraz pieprząc się z Kamilem, nie musimy się zabezpieczać.

   Gdyby to była kreskówka, Adrianowa szczęka opadłaby aż do ziemi.

   - Wracasz do łóżka, suczko? - powiedział męski głos w tle.

   Telefon roztrzaskał się o ścianę. A był to mocny telefon. Gniew Adriana miał jednak większą moc.

   - To nie dzieje się naprawdę. To nie dzieje się naprawdę. Toniedziejesienaprawde. Nawet mi nie pozwala mówić do siebie "suczko".

   Erik marzył teraz o pokoju rozświetlonym świecami, ciężkim zapachu kadzidła, Burzum na głośnikach i morfinie płynącej w jego żyłach. Z tych wszystkich rzeczy akurat miał tylko świece.

Czuł ból w nogach i wiedział, że to dopiero początek. Wiele razy ostrzegał siebie żeby nie ćpać w ciągach, ale opiatowe ciepełko było zbyt kuszące w mroźne, samotne wieczory.

   Miał głęboką nadzieję, że klient ani nikt inny nie będzie go teraz potrzebował. Erik leżał na łóżku rozjebany jak radziecki czołg, a ból zaczynający się we wszystkich mięśniach sprawiał, że nawet gdyby nordyccy bogowie, którym Erik oddaje cześć, go wezwali, nie miałby sił żeby się podnieść. Z czasem do bólu dołączyło uczucie tak przerażającego zimna, że przykrywał się czterema kocami i dalej dzwonił zębami tak mocno, że bał się, że popękają. Po chwili zaś poczuł tropikalne gorąco. Miał wtedy ochotę wybiec i wskoczyć w jakąś śnieżną zaspę. Potem znowu nadchodziło lodowate zimno, nieznośne gorąco i tak w kółko. Tak bardzo doprowadzało go to do szału, że obawiał się o swoje zmysły.

   Piętro niżej, Adriana również męczył głód. Tyle że o wiele słabszy, bo nikotynowy. Adrian czuł ból w brzuchu i dosłowny głód. Lecz choćby nie wiadomo ile zjadł, dalej byłby głodny.