Piekło które zamarzło

   - Abonent czasowo niedostępny. Proszę zadzwonić później. - Za każdym razem głos telefonicznej kobiety był tak samo wkurzający.

   Adrianowi nie podobało się to, że abonent jest czasowo niedostępny. Te czasowo trwało już zbyt długo. Nie podobało mu się też, że z tym abonentem zobaczy się dopiero za dwa miesiące. Nie podobał mu się jej przyjaciel, który z pewnością będzie dotrzymywać jej towarzystwa. Nie podobało mu się zimno. Nie podobało mu się to, że w Norwegii nie można kupić alkoholu po godzinie 20.00, ani to że alkohol był tu tak drogi.

   Śnieg uderzał w okno jakby chciał zbić szybę i spuścić Adrianowi wpierdol. Motelowy pokój zdążył nasiąknąć papierosowym dymem. Oczywiście nie można było palić w pokoju, lecz on miał zamiar opuścić go, nim pokojówka, czy inna cholera  to zauważy.

   Papierosy go uspakajały. Odpalając kolejnego Lucky Strike'a, skakał po kanałach. Palenie i telewizja pozwalały mu nie wyobrażać sobie przyjacielskich łap na jego dziewczynie. Adrian nie był zazdrosnym facetem. Miał po prostu bujną wyobraźnię. Może w innym miejscu lub czasie mógłby ją wykorzystać, by zrobić coś twórczego. W tej chwili przeklinał ją. Och, Kamil, jesteś dobrym przyjacielem. Mógłbym pomóc ci z czymś jeszcze, Klaudio?

   - Nie. Ufam jej - pomyślał. - I ona nie zrobiłaby mi tego. W końcu to dla nas pojechałem do tej pracy.

   - Gdy byłeś w pobliżu nie śmiał wchodzić ci w drogę - powiedział głos w jego głowie. - A teraz kiedy jesteś daleko...

   - Przyjaźnią się od dawna. Gdyby coś zamierzał, to już wcześniej by zaczął działać. - Tym razem Adrian powiedział to na głos.

   Poczuł brzydki spalony zapach. Papieros wypalił się aż do filtra. Pilot zaś trafił na kanał, na którym leciał Tom & Jerry. Miał nadzieję, że kreskówka poprawi mu humor, lecz zamiast tego poczuł żal i irytację. Żal Toma i irytacje że nie może złapać tej cholernej myszy.

   Powieki zaczęły mu ciążyć. Wolał zasnąć przed telewizorem, niż męczyć się w łóżku ze swoimi myślami. Gdy zacznie się talk show zwany ,,Ja kontra ja’’, nawet bardzo zmęczony człowiek będzie miał problem z zaśnięciem. Zmęczone oczy w końcu się zamknęły i Adrian zasnął w fotelu.

   Wiatr wył jękiem tysiąca potępieńców, zagłuszając nawet telewizor. Jęk wiatru zlewał się ze snami, które zesłał Adrianowi Morfeusz. A śniło mu się pole bitwy. Wśród trupów leżeli ludzie, którym wróg nie dał szybkiej śmierci. Leżeli pokaleczeni włóczniami, toporami, mieczami i strzałami. Ci którzy mieli więcej siły i odwagi sami siebie dobijali i kończyli swą mękę. Reszta żałośnie zawodziła, a kruki niecierpliwie czekały, aż przestaną się ruszać. Następnie sceneria się zmieniła i ujrzał wisielca, który huśtał się na gałęzi pod wpływem wiatru. Od zawsze fascynowali go wisielce. Bezwładne ciało, wiatr rozwiewający długie, czarne włosy, jednocześnie lekko kołysząc ciało. Adrian był normalnym facetem, ale w dzieciństwie miał swoje schizy. Jedną z nich było wieszanie zabawek za szyję. Kiedyś cały pokój obwiesił zabawkowymi wisielcami.

   - Jesteś popierdolony - powiedziała wtedy matka.

   - Jestem popierdolony - powiedział Adrian po przebudzeniu.

   Czuł się wymięty. Czuł się tak, jakby ktoś go przeżuł i wypluł. Ciało miał obolałe po spaniu w fotelu. Fizycznie czuł się okropnie, a psychicznie... Sam nie wiedział, gdyż dzień się dopiero zaczął. Automatycznie sięgnął po paczkę papierosów.

   - Kurwa – przeklął pierwszy raz tego dnia, gdy okazało się że paczka jest pusta.

   Telewizor był wyłączony, choć Adrian nie pamiętał żeby go wyłączał. W pokoju zaś panował półmrok, gdyż śnieg zasypał większą część okien.