Piekło które zamarzło

   Potrzebował papierosa. Nigdy nie potrzebował go tak jak teraz. Na totalnej kurwie, miotał się po pokoju nie wiedząc co ze sobą zrobić. Czasem kopnął jakiś mebel, a czasem warczał, co przypominało przeklinającego wilkołaka.

   Usiadł w końcu w fotelu i odsapnął. A telewizor się włączył.

   - Świetnie, jest znowu prąd. - Słowa jego brzmiały ponuro, bez entuzjazmu. - Może będzie leciało coś ciekawego. Kurwa, lepiej żeby coś leciało.

   Na ekranie pojawiła się klasa pełna dzieciaków, w wieku może dwunastu lat. 

   - Kurwa - powiedział znowu, a w tej kurwie było więcej kurwizmu niż zwykle. - Pewnie jakaś denna komedia o dzieciakach, dla dzieciaków, a główne role grają pewnie bliźniaczki Olsen. - Nacisnął przycisk pilota, by zmienić kanał. Jako prawdziwe dziecko kinematografii, Adrian szczerze nienawidził takiego niedzielnego, familijnego gówna.

   Ku jego zaskoczeniu, kanał się nie zmienił. Ku jemu większemu zaskoczeniu, jeden z dzieciaków wyglądał jak on, pod koniec podstawówki.

   - To nie kino familijne... To horror.

   Mały Adrian stojący pod tablicą, drżał ze strachu przed matematyczką. Łzy powoli napływały mu do oczu. Pani Klecka zawsze kojarzyła mu się z jakimś goblinem. Niska kobieta ze zmarszczkami i oczami bazyliszka. Na łysiejącej głowie miała krótkie blond włosy ułożone lakierem. Miała również kilku ulubionych uczniów, których wręcz uwielbiała... poniżać przy całej klasie.

   Małemu Adrianowi ciężko było skupić się na rozwiązywaniu zadania, przez ponaglanie i jej ociekające jadem słowa. Adrian do dzisiaj pamiętał ton jej głosu. Wręcz syczała. Jakby nikogo nienawidziła bardziej niż odbiorcy tychże słów.

   Klasa się śmiała. Każdy z nich mógłby być teraz na jego miejscu. Ci co wcześniej byli, również się śmiali. To takie zabawne, kiedy coś złego dzieje się komuś innemu. Nagle śmiech wybuchł z podwójną mocą. Mały Adrian chciał wybiec z klasy. Pomyślał jednak, że nie będzie się bardziej kompromitować i robić scen. Usiądzie w ławce i postara się jakoś to przetrzymać. Nie rozpłacze się. Gdy zrobił krok do przodu poczuł jak mokra nogawka przylgnęła do jego nogi.

   Wybiegł nie zamykając za sobą drzwi.

   - Wyłącz się, wyłącz się - Dużemu Adrianowi również napłynęły łzy do oczu. To było jedno z jego najbardziej traumatycznych przeżyć. Pilot od niedużego, motelowego telewizora robił "klik, klik", lecz sam telewizor był głuchy na wszelkie kliki.

   Mały Adrian wylewając rzeki łez w szkolnej łazience, stracił poczucie czasu. Chwilę po tym jak zadzwonił dzwonek, grupka chłopaków wbiegła do łazienki. Chłopak o pulchnych policzkach, ścięty na grzybka, szarpnięciem otworzył drzwi.

   - Siusiu majtek, siusiu majtek. Adrian się zsikał! - Jak na komendę, reszta się roześmiała.

   Dla kogoś, kto nie jest dzieckiem takie obelgi wydają się wręcz komiczne, jednak Adrian słyszał ich śmiech jeszcze przez wiele lat. Radziecki zenit w jego umyśle, zrobił zdjęcie każdej bezczelnie roześmianej dziecięcej mordy. Przy każdym wstydliwym wydarzeniu widział znowu te twarze.

   W jednej chwili Mały Adrian przemienił rozpacz w gniew i nienawiść. Przeszedł na ciemną stronę mocy. Rzucił się na herszta grupy w furii. Jak Luke Skywalker na Dartha Vadera w Powrocie Jedi.    Mały Adrian uderzył go w brzuch, a potem popchnął na ścianę. W życiu by nie pomyślał, że ma taką siłę. Twarz chłopca zapoznała się z lewym i prawym sierpowym Małego Adriana. Następnie Mały Adrian chwycił go za włosy i skierował jego głowę w stronę kibla. Nie chciał wcale zanurzyć jego głowy w czyimś niespuszczonym moczu. Tłukł jego głową o muszlę klozetową, dopóki nauczycielka, która wpadła nie wiadomo kiedy, odciągnęła go. Mało brakowało a uderzyłby również ją.