Piekło które zamarzło

   Szkolna pani psycholog przypominająca opóźnioną w rozwoju osobę prowadzącą program dla dzieci w sobotni poranek, wyzywała go od psychopatów. Infantylna PSYCHOLOŻKA krew widziała jedynie podczas okresu, gdyż dla niej nawet Wojownicze Żółwie Ninja były zbyt brutalne i przesiąknięte niezdrową przemocą. Gdy któryś z uczniów uderzył drugiego, mówiła jedynie "Marcinku, tak nie wolno", święcie przekonana że po tych słowach, chłopiec do końca życia nie skrzywdzi nawet komara.

   Sceneria zmieniła się. Teraz był to pokój i mężczyzna siedzący w fotelu. Adrian dobrze znał ten pokój, oraz pamiętał treść wszystkich dyplomów i certyfikatów wiszących na ścianie. Jego ojciec tak bardzo lubił się nimi przechwalać.

   Mężczyzna w fotelu był jego ojcem, a twarz jego była barwy popiołu. Ogółem wyglądał jakby się dusił. Adrian nazywał tą minę, miną przed burzą.

   - To że przyniosłeś mi wstyd zdając maturę tak słabo to jedno! - wybuchł w końcu, a jego słowa rozeszły się jak grzmoty. - Ale jak mogłeś nie dostać się na studia?! Jak możesz być tak tępy?!       Dlaczego mój syn musi być takim nieudacznikiem... Nie, nie jesteś moim synem.

   Matka stała w drzwiach nic nie mówiąc. Za to jej milczenie nienawidził jej bardziej niż ojca.

   Nigdy nie stanęła w jego obronie jak i nigdy nie pomagała ojcu na niego wrzeszczeć. Adrian naprawdę wolał usłyszeć jej krzyk, choć raz w życiu, zamiast tego ciężkiego milczenia.

   Świece już się wypalały, gdy Adrian oglądał niezbyt przyjemne fragmenty swojego życia. Wcześniej widział przeszłość... Lecz teraz zobaczył coś, co się jeszcze nie wydarzyło.

   - Adi, poroniłam.

   Każdy człowiek ma granice swojej wytrzymałości. Linię, za którą jest tylko ciemność i szaleństwo. Gdy człowiek zbliżał się do tej linii, zapalała się czerwona lampka. Adrian przekroczył już tę linię, a czerwona lampka eksplodowała.

   Ekran niedużego motelowego telewizora pękł pod Adrianowym kopniakiem, a następnie z impetem uderzył w ścianę.

   - NIEEEEEEEEE! - wrzasnął, lecz nie brzmiał jak człowiek, lecz jak zranione zwierzę. Zaszył się w  łóżku, pod kołdrą, w mroku i łzach, modląc się, by sen nadszedł prędko.

   Piętro wyżej, podobnie leżał inny człowiek. Usłyszał wrzask, lecz był święcie przekonany że to jego organizm woła o morfinę.

   - Nie mam!- odkrzyknął. - Nie maaam! - Wyskoczył z łóżka niczym wilk z krzaków i zaczął demolować pokój, krzycząc. Stłukł pięścią lustro i padł na kolana. Poranioną dłonią rozmazał sobie krew na twarzy. W blasku świec wyglądał jak demon, który przed chwilą wypił morze krwi.

   Obudziwszy się, Adrian był pewien, że wczorajsza noc była tylko snem. Wychyliwszy głowę  spod kołdry, najpierw zwrócił uwagę na zimno. Potem na rozwalony telewizor. Wrócił pod kołdrę. W pozycji płodowej, wyobrażał sobie, że wrócił do ciepłego i przytulnego łona matki. Chwilę później przypomniał sobie, że przecież matki nienawidzi.

   Chłód wdarł się również i pod kołdrę, więc z wielkim trudem się wygrzebał. Założył grube, wojskowe skarpety. Wyglądały dość wieśniacko, a zgniłozielony kolor im nie pomagał. Były za to ciepłe. Oprócz jasnych bojówek założył również dwie koszulki, bluzę, a na nią czarny sweter i oczywiście kurtkę.

   Dzisiaj okno było zasypane prawie w całości, tak że mógł się tylko zastanawiać, jak wygląda pogoda na zewnątrz. Okna ani myślał otwierać tym razem. W ciemnym pokoju i tak było wystarczająco zimno.