Ogień zgasł

– Przecież dołożyłem, żaru jest pełno.

Przyśpieszam. Kiedy jestem przy furtce słyszę syk i widzę, co się dzieje.

– Co ty robisz?!

Puszczam taczkę, a ta przewraca się na bok. Drewno wysypuje się z głuchym dudnieniem. Biegnę do paleniska i wyrywam matce wąż ogrodowy.

– Jak możesz?! Dlaczego mi to robisz?! – wydzieram się.

Wystraszyła się i zrobiła krok do tyłu.

– Tak dalej być nie może, synku. Jak ty wyglądasz? Rozchorujesz się, już masz katar.

Jestem brudny jak menel, wiem bardzo dobrze i mam to w dupie. Woń dymu maskuje smród. Dlatego mi nie przeszkadza.

Rzucam wąż za siebie i padam na kolana przed zalanym ogniskiem. Drewno zgasło, żar sczerniał, ale głębiej ma jeszcze kolor jak trzeba. Gorączkowo grzebię w nim rękoma, robią się czarne od mokrej sadzy, wyciągam węgielki na bok, zgarniam na kupkę. Nie dbam o to, że śmierdzi paloną skórą. Kiedy matka to widzi, chowa twarz w dłonie i zaczyna płakać.

– Jak mogłaś?! – Jestem wściekły.

Biegnę do przewróconej taczki, nie spuszczam matki z oczu, boję się, że będzie chciała dokończyć dzieła, ale siedzi na ławce i rozkleja się na dobre. Biorę siekierę, wybieram mniejszy kawałek drewna i wracam na miejsce. Rozłupuję klocek na cienkie szczapki i układam na węgielkach, pochylam się, jak do bicia pokłonu i dmucham. Po chwili pojawiają się płomienie. Czuję ulgę, została tylko złość na matkę.

– Wiesz, co prawie zrobiłaś? – warczę.

– Ja już nie mogę, synku. Nie mogę dłużej patrzeć na to, co się z tobą dzieje.

– To nie patrz!

Nieokiełznana mowa rani matkę, ale miłość do syna jest silniejsza.

– Musisz przestać, musisz się z tym pogodzić, choćby nie wiem, co. Tak jak ja. Mnie też jest ciężko, ale musimy żyć dalej, synku.

– Idź stąd! – wydzieram się, aż podskoczyła.

Nie mam zamiaru tego słuchać. Przecieram brudną dłonią spocone z nerwów czoło i przystrajam czarną smugą.

– Nic nie rozumiesz. Został mi tylko ten ogień. Musi się palić! – Zaczynam płakać, mimo że żadne wspomnienie się nie pojawiło. – Za wszelką cenę.

Ten ogień jest wszystkim co mam, co mi zostało.

Mama wstaje i z płaczem idzie do domu. Patrzę, jak znika w środku. Zauważam torbę na ławce.

Uspokajam się i robi mi się jej żal.

‘Kocham ciapcie’ – słyszę.

– Nie!

Ból wraca i się nasila, bo umysł ciągnie w tym kierunku, chce tego.

– Nie, tylko nie to. Głupi łbie!

Podrywam się z miejsca, żeby do tego nie dopuścić. Dopadam do taczki, stawiam i zaczynam gorączkowo ładować z powrotem.

– Nazbierałem pełno dobrego drewna. Nawalę dużo, wysuszę palenisko i narobię od groma żaru – gadam od rzeczy, żeby przepędzić cierpienie. – Później pójdę do lasu jeszcze raz, trudno, nic się nie stało, będę miał zapas.

***

Ogień pali się dziko, tańczą wysoko płomienie. W torbie od mamy znajduję pierogi, chleb, zawinięte w folię mięso z warzywami, kawę, herbatę i kilka innych rzeczy, nie wyciągam wszystkiego.

Głupio mi, że się na nią wydarłem.

– Każdy jest inny.

Przeżywa to inaczej. Rozumiem, że nie może patrzeć na mój stan, w końcu wiem, jak to jest być rodzicem.

Zaciskam powieki i słyszę głos żony.

‘On za tobą tęskni. Czasami stoi w przedpokoju, pokazuje na drzwi i woła: tata idzie!’

Nie zdążyłem się rozkleić, podrywam się i zaczynam grzebać kijem w ognisku. Gorąco pali dłoń i przepędza niechciane myśli. Moje ręce wyglądają już naprawdę źle. Najgorsze, że szybko przyzwyczajam się do bólu, który nie odciąga umysłu, jak powinien.