Wychodzę za mąż. Fragment książki „Drogi Edwardzie"

Rzadki przykład powieści, która łamie serce, a później skleja je na nowo, a podczas lektury zmienia czytelnika na lepsze. To książka o drobnej, ale znaczącej różnicy między utrzymywaniem się przy życiu a cieszeniem się nim w pełni.

Jodi Picoult

Dwunastoletni Edward, jego ukochany starszy brat, rodzice i 183 innych pasażerów wsiadają do samolotu do Los Angeles. Wśród nich jest geniusz z Wall Street, dziewczyna próbująca pogodzić się z nieoczekiwaną ciążą, ranny weteran powracający z Afganistanu i kobieta uciekająca przed nadmiernie kontrolującym ją mężem. W połowie drogi samolot się rozbija. Tylko Edward przeżywa katastrofę.

Jego historia przykuwa uwagę mediów i społeczeństwa, ale on sam nie umie sobie znaleźć miejsca w świecie bez rodziny. Ma wrażenie, że jakaś jego cząstka na zawsze została ponad chmurami. Serwisy informacyjne i media społecznościowe potęgują cierpienie. Złamany i przerażony Edward musi zmagać się z traumą i niespodziewaną popularnością. Pewnego dnia jednak dokonuje odkrycia, które pomoże mu znaleźć odpowiedzi na najważniejsze pytania: skąd czerpać siłę, by wstać z łóżka, kiedy straciło się dosłownie wszystko? Jak znowu poczuć się bezpiecznie? Czy życie po katastrofie może odzyskać sens?

Powieść Napolitano to porażająca opowieść o radzeniu sobie z traumą w cieniu dorastania. To książka o odnajdywaniu sensu życia i o chwytaniu się nawet najdrobniejszych promyków nadziei.   

- recenzja książki „Drogi Edwardzie”.

Do lektury powieści Drogi Edwardzie zaprasza Wydawnictwo Marginesy. W ubiegłym tygodniu w naszym serwisie zaprezentowaliśmy Wam premierowy fragment książki Drogi Edwardzie. Dziś czas na kolejną odsłonę tej historii: 

Samolot to airbus A321, biały wieloryb z niebieskim pasem na kadłubie. Mieści stu osiemdziesięciu ośmiu pasażerów, a fotele – po dwa obszerne w klasie pierwszej i trzy zwykłe w klasie ekonomicznej – rozmieszczone są po dwóch stronach biegnącego pośrodku przejścia. Wszystkie bilety na ten lot wyprzedano.

Powoli napływają pasażerowie; o kolana obijają im się niewielkie torby zawierające przedmioty zbyt cenne lub zbyt potrzebne, by można je było nadać w bagażu głównym. Wchodzący najpierw zwracają uwagę na temperaturę. Na pokładzie jest zimno jak w chłodni, a z przewodów klimatyzacji dochodzi przeciągłe, krytyczne „ciii!”. Nagie ręce pokrywają się gęsią skórką i szybko zostają okryte swetrami.

Pielęgniarka Crispina krząta się, żeby pomóc mu przesiąść się z wózka na fotel. Zbudził się już i zdążył zirytować na całego. W chorobie najgorsze jest między innymi to, że ludzie – cholerni nieznajomi – czują się uprawnieni do tego, by go dotykać. Pielęgniarka wyciąga ręce, żeby objąć jego udo i pomóc mu wygodnie usiąść. Jego udo! Jego nogi przemierzały kiedyś sale konferencyjne, wydeptywały kort do squasha i żłobiły najtrudniejsze z czarnych tras narciarskich w Jackson Hole. A teraz kobieta, którą uważa co najwyżej za przeciętną, myśli sobie, że może je ot tak sobie przepasać rękami. Crispin odpędza ją gestem.

– Nie potrzebuję pomocy, żeby się przesiąść na ten dziadowski fotel – mówi.

Benjamin wchodzi na pokład ze spuszczoną głową. Do Nowego Jorku przyleciał samolotem wojskowym, jest to więc jego pierwszy od ponad roku lot pasażerski. Wie jednak, czego się spodziewać, i czuje się nieswojo. W 2002 roku z miejsca skierowano by go do pierwszej klasy, a na jego widok cały samolot zacząłby wiwatować. Teraz jakiś pasażer klaszcze, dołącza ktoś drugi i jeszcze parę innych osób. Oklaski przypominają kaczki puszczane po jeziorze: drgają to tu, to tam, po czym zapadają się pod atramentową powierzchnię i milkną. Odgłos, gdy jeszcze rozbrzmiewa, jest pierzchliwy, podszyty skrępowaniem. „Dziękujemy za pana służbę”, szepcze jakaś młoda kobieta. Żołnierz unosi dłoń w przelotnym salucie i opada na swoje miejsce w klasie ekonomicznej.

Rodzina Adlerów rozdziela się nieopodal wejścia. Jane macha do synów i męża, którzy znajdują się tuż przed nią, a potem kuli ramiona i czmycha do pierwszej klasy. Bruce patrzy chwilę za żoną, po czym zagania szczudłowate kończyny Jordana i Eddiego na tył samolotu. Zerka na mijane numery siedzeń i przelicza, że usiądą dwadzieścia dziewięć rzędów za Jane, która wcześniej obiecała, że przebukuje bilet i usiądzie z nimi w niższej klasie. Bruce zdążył się już nauczyć, że jej obietnice, jeśli są związane z pracą, znaczą bardzo niewiele. Mimo wszystko za każdym razem postanawia jej uwierzyć, sam więc funduje sobie rozczarowania.

– Który rząd, tato? – pyta Eddie.

– Trzydziesty pierwszy.

Pasażerowie wypakowują przekąski oraz lektury i wtykają je do siatek na oparciach foteli przed sobą. W tyle samolotu roznosi się zapach kuchni indyjskiej. Ci, którzy w domu gotują, z Bruce’em włącznie, wciągają powietrze i myślą: kumin. Jordan i Eddie kłócą się o miejsce przy oknie – ojciec zaklepał już sobie fotel w przejściu, żeby mieć więcej miejsca na nogi – aż starszy, widząc, że uniemożliwia innym pasażerom dotarcie do ich siedzeń, raptownie się poddaje. Zaraz po zajęciu miejsca żałuje tego aktu dojrzałości; czuje się uwięziony między ojcem a bratem. Radość, a wręcz moc, którą odczuwał po rewizji, została stłumiona. Przez kilka minut czuł się jak pełnoprawny dorosły, a teraz widzi w sobie raczej głupie dziecko wciśnięte w krzesełko do karmienia. Postanawia, że przez co najmniej godzinę nie będzie się odzywał do Eddiego, za karę.

– Tato – mówi Eddie. – A jak dojedziemy do nowego domu, wszystkie nasze rzeczy już tam będą?

Bruce jest ciekaw, o co szczególnie zamartwia się Eddie: o swój worek sako, nuty na pianino, wypchanego słonika, z którym zdarza mu się jeszcze sypiać? Jego synowie od urodzenia zajmowali z nimi nowojorskie mieszkanie. Teraz zostało podnajęte, a jeśli Jane się powiedzie i postanowią zostać na Zachodnim Wybrzeżu, zapewne je sprzedadzą.

– Nasze kartony dojadą w przyszłym tygodniu – mówi Bruce. – Ale dom jest umeblowany, więc jakoś sobie poradzimy.

Chłopiec, który wygląda na mniej niż swoje dwanaście lat, kiwa głową, zapatrzony w owalne okienko. Opuszki palców tak mocno przycisnął do przezroczystego tworzywa, że aż pobielały.

#

Linda Stollen drży w białych dżinsach i cienkiej bluzce. Niebywałe: zdaje się, że siedząca obok kobieta zdążyła już zasnąć. Otuliła twarz błękitną chustką i opiera głowę o okienko. Linda grzebie właśnie w siatkowej kieszonce, licząc na darmowy kocyk, gdy do jej rzędu wchodzi kobieta w brzęczącej spódnicy. Jest tak potężna, że gdy siada przy przejściu, jej ciało rozlewa się ponad podłokietnikiem na przestrzeń osobistą Lindy.

– Dzień dobry, kotku – wita się kobieta. – Florida jestem.

Linda przyciąga łokcie do tułowia, żeby uniknąć kontaktu.

– Jak ten stan?

– Ja nie jestem jak stan, ja jestem stanem. Jestem Florida.

Boże święty, myśli Linda. Ten lot trwa sześć godzin. Całą drogę będę musiała udawać, że śpię.

– Jak ci na imię, słonko?

Linda chwilę się waha. To nieprzewidziana sposobność do ożywienia jej nowego ja. W Kalifornii zamierza przedstawiać się nieznajomym jako „Belinda”. To element nowego otwarcia: jej udoskonalona wersja, z udoskonalonym imieniem. Doszła do wniosku, że Belinda to ponętna kobieta, od której bije pewność siebie. Linda to zakompleksiona kura domowa o nieforemnych nogach. Zwija w ustach język, żeby przygotować go do wypowiedzenia tego słowa. Be-lin-da. Jej usta nie chcą jednak ułożyć się w te sylaby. Odkasłuje i słyszy swój głos:

– Wychodzę za mąż. Lecę do Kalifornii na oświadczyny. Mój chłopak na pewno mi się oświadczy.

– No, no – mówi Florida, teraz łagodniejszym tonem. – To ci dopiero.

– Tak – potwierdza Linda. – Też tak sądzę. – Nagle dociera do niej, jak bardzo jest zmęczona i jak niewiele spała. Słowo „sądzę” brzmi w jej ustach groteskowo. Zdaje się, że pierwszy raz w życiu użyła go w zdaniu.

Florida nachyla się i grzebie w olbrzymiej płóciennej torbie.

– Ja tam kilka razy byłam mężatką – oznajmia. – Może nawet więcej niż kilka.

Ojciec Lindy brał ślub trzy razy, a jej matka dwa. Kilkakrotne małżeństwo to dla niej nie pierwszyzna, ale sama zamierza mieć tylko jednego męża. Planuje być inna niż wszyscy krewni z linii Stollenów. Lepsza.

– Jeśli zgłodniejesz, kotku, mam masę jedzenia. Ani myślę tykać tego paskudnego pokładowego żarcia. Jeśli można je tak w ogóle nazwać.

Lindzie burczy w brzuchu. Kiedy ostatnio jadła porządny posiłek? Wczoraj? Wpatruje się w swój woreczek z czekoladkami wystający żałośnie z kieszonki na oparciu fotela i z zachłannością, która zdumiewa nawet ją samą, rzuca się na paczuszkę, rozrywa ją i wrzuca do ust cukierka.

– Nie powiedziałaś, jak ci na imię – zauważa Florida.

Linda przerywa przeżuwanie i przedstawia się.

Stewardesa, ta sama, która powitała ich przy wejściu, niespiesznie przemierza pokład, sprawdzając pasy i schowki na bagaże. Zdaje się poruszać w rytmie wewnętrznej melodii: zwalnia, uśmiecha się, po czym zmienia tempo. Obserwują ją zarówno mężczyźni, jak i kobiety; jej gracja hipnotyzuje. Stewardesa najwyraźniej nawykła do powszechnego zainteresowania. Pokazuje język niemowlakowi usadzonemu na kolanach matki i dziecko grucha radośnie. Kobieta zatrzymuje się przy siedzącym z brzegu Benjaminie Stillmanie, przykuca i mówi mu do ucha:

– Ponieważ odpowiadam za obsługę tego lotu, powiadomiono mnie o pańskim stanie zdrowia. Gdyby potrzebował pan pomocy na dowolnym etapie podróży, proszę się nie krępować.

Żołnierz jest zaskoczony, wpatrywał się właśnie w szarą mozaikę za oknem. Samoloty, pasy startowe, poszczerbiona linia miasta w oddali, autostrada, pędzące samochody. Krzyżują spojrzenia i Benjamin zdaje sobie sprawę, że od wielu dni, a może nawet tygodni, unikał wszelkiego kontaktu wzrokowego. Przyjemnie patrzeć jej w oczy, miodowe i przepastne. Potakuje wstrząśnięty i zmusza się do odwrócenia wzroku.

– Dziękuję.

Siedzący w pierwszej klasie Mark Lassio starannie zaaranżował przydzieloną mu przestrzeń: laptop, kryminał i butelka wody w kieszeni na oparciu, telefon w dłoni, buty zdjęte i ustawione pod fotelem. Aktówka, leżąca płasko w schowku na bagaże, zawiera dokumenty firmowe, trzy najdroższe pióra, tabletki z kofeiną i paczkę migdałów. Mark leci do Kalifornii, żeby domknąć ważną transakcję, nad którą pracował miesiącami. Zerka przez ramię, w zamierzeniu mimochodem, ale nigdy nie należał do osób zdających się na przypadek. Jest człowiekiem, który najlepiej prezentuje się w garniturze za trzy tysiące dolarów. Na zasłonkę oddzielającą pierwszą klasę od ekonomicznej zerka z taką samą uporczywością, z jaką podchodzi do treningów, randek w restauracji i prezentacji biznesowych. W biurze nazywają go Taranem.

Stewardesa przykuwa jego uwagę z oczywistych względów, ale poza samą urodą Mark widzi w niej coś jeszcze. Ma na oko ze dwadzieścia siedem lat, czyli jest w wieku, który przydaje kobiecie szczególnego blasku: jedną nogą w młodości, a drugą w dorosłości. W jednej nieskończonej wybujałej chwili jest zarazem gładkolicą szesnastolatką i zaprawioną w bojach czterdziestolatką. Od tej zaś szczególnej kobiety bije do tego żar jak od płonącego domu. Mark od dawna, a może nawet nigdy, nie widział osoby tak po brzegi wypełnionej komórkami, genami, życiem jako takim. Składa się z tych samych trybików, co reszta z nich, ale umie wszystko nakręcić.

Gdy stewardesa wchodzi wreszcie do pierwszej klasy, Mark ma ochotę odpiąć pas, złapać jej lewą dłoń swoją prawą, drugą ręką objąć ją w talii i porwać w wir salsy. Nie umie tańczyć salsy, ale jest pewien, że sam kontakt fizyczny z nią rozwiązałby ten problem. Ona jest jak ucieleśnienie broadwayowskiego musicalu, podczas gdy on sam – właśnie to do niego dotarło – jedzie na samych preclach i oparach alkoholowych. Traci raptownie animusz i patrzy na swoje dłonie. W zasadzie byłby zdolny do objęcia jej w talii i porwania do tańca. Robił już takie rzeczy; jego terapeuta mówi, że to „nawroty”. Ale od miesięcy nie miał już nawrotów. Wyrzekł się ich.

Gdy znów podnosi wzrok, stewardesa stoi z przodu samolotu, gotowa rozpocząć instruktaż bezpieczeństwa. Wielu pasażerów wychyla się z siedzeń tylko po to, żeby nie stracić jej z oczu, i dziwi się, że po raz pierwszy od lat uważa na instrukcje.

– Szanowni państwo – jej głos faluje po pokładzie – mam na imię Veronica i odpowiadam za obsługę lotu. Znajdą mnie państwo w pierwszej klasie, a moich współpracowników, Ellen i Luisa – tu wskazuje przygaszoną wersję siebie (jaśniejsze brązowe włosy, bledsza skóra) oraz niewysokiego łysego mężczyznę – w klasie ekonomicznej. W imieniu kapitana oraz całej załogi witam państwa na pokładzie. W tej chwili proszę państwa o dopilnowanie, by oparcia i rozkładane stoliki znajdowały się w pozycji pionowej. Należy również wyłączyć wszelkie urządzenia elektroniczne. Dziękujemy za zastosowanie się do zaleceń.

Mark posłusznie wyłącza telefon. Na ogół wsuwa go po prostu do kieszeni. W jego piersi budzi się ten dźwięczny ton odczuwalny wtedy, gdy robi coś nie dla siebie.

Siedząca obok niego Jane Adler z rozbawieniem obserwuje oczarowanych pasażerów. Po dwudziestce, czyli w okresie, w którym poznała Bruce’a, przez kilka lat była, zdaje się, niezłą laską, ale jeśli chodzi o rodzaj seksapilu, nigdy nie mogła się równać z Veronicą. Stewardesa pokazuje teraz pasażerom, jak zapiąć pas, a koleś z Wall Street zachowuje się, jakby nigdy w życiu nie widział pasa, a tym bardziej nie umiał się nim posługiwać.

– W samolocie znajduje się kilka wyjść ewakuacyjnych – ciągnie Veronica. – Proszę się rozejrzeć i odnaleźć najbliższe. W razie konieczności ewakuacji do wyjść skierują państwa lampki podłogowe. Żeby otworzyć drzwi, należy przesunąć dźwignię zgodnie z kierunkiem wskazanym przez strzałkę. Każde drzwi wyposażone są w nadmuchiwaną rampę, którą można też odpiąć i wykorzystać jako tratwę ratunkową.

Jane wie, że jej siedzący gdzieś z tyłu mąż zdążył już namierzyć wyjścia ewakuacyjne i zdecydować, do którego popchnie chłopców w sytuacji awaryjnej. Wyczuwa też, że przewrócił lekceważąco oczami na wzmiankę o nadmuchiwanych rampach. Bruce przetwarza rzeczywistość w kategoriach liczbowych i na tej podstawie ocenia prawdziwość twierdzeń, a jeszcze nigdy nie zdarzyło się, by ktoś ocalał z katastrofy lotniczej dzięki dmuchanej rampie. To bajeczka, która ma dać pasażerom fałszywe poczucie kontroli. Bruce’a bajeczki nie obchodzą, ale większość ludzi chyba je lubi.

Crispin zadaje sobie pytanie, dlaczego nigdy nie poślubił kobiety o takim ciele jak u stewardesy. Żadna z jego żon nie miała tyłka godnego uwagi. Może szczupła dziewczyna jest stworzona dla młodego mężczyzny, myśli, i człowiek dopiero z wiekiem zaczyna doceniać wartość miękkiego legowiska. Nie pociąga go ta kobieta; ma kilkoro wnucząt w jej wieku, poza tym zapomniał już, co to żar w lędźwiach. Sama idea tarzania się po łóżku z drugim człowiekiem wydaje mu się niesmacznym żartem. W młodości oczywiście od tego żartu nie stronił. Chwyta się poręczy fotela, bo piekący ból raz za razem przeszywa mu brzuch, i dociera do niego, że wszystkie najważniejsze rozdziały jego życia osobistego rozpoczęły się i zakończyły w wymiętej pościeli. Wszystkie żony, przyszłe żony, byłe żony swoje warunki negocjowały w sypialni.

„Dzieci zostają ze mną”.

„Ślub weźmiemy w czerwcu w rezydencji za miastem”.

„Dom letniskowy zgarniam ja”.

„Jak mi nie opłacisz rachunków, powiem wszystko twojej żonie”.

Zerka na Veronicę, która objaśnia teraz, jak nadmuchać kamizelkę ratunkową przez rurkę. Może gdyby kobiety, które wybierałem, miały trochę więcej ciałka, myśli, te związki byłyby trwalsze.

– Przypominamy państwu, że na pokładzie obowiązuje całkowity zakaz palenia – ogłasza z leniwym uśmiechem stewardesa. – W razie pytań prosimy o kontakt z członkami załogi. W imieniu Trinity Airlines pragnę… – zawiesza głos na tym słowie, posyłając je w powietrze jak bańkę mydlaną – …życzyć państwu miłego lotu.

Veronica usuwa się na bok, a pasażerowie, pozbawieni centralnego obiektu spojrzeń, sięgają po książki i czasopisma. Niektórzy przymykają oczy. Przewody klimatyzacji syczą coraz głośniej. Przeszkadzają podróżnym: po części dlatego, że dźwięk dobiega z góry, a po części z powodu towarzyszącego mu lodowatego podmuchu.

Jane Adler naciąga ciaśniej sweter, żeby pokonać zimno, i mości się w poczuciu winy wywołanym tym, że przed wylotem nie ukończyła scenariusza. Nie znosi latać, a teraz musi siedzieć z dala od rodziny. To kara, myśli sobie. Za moje lenistwo, za moje uniki, za to, że w ogóle wzięłam to obłędne zlecenie. Scenariusze seriali telewizyjnych pisała od tak dawna w Nowym Jorku między innymi dlatego, że dzięki temu nie musiała podróżować. Ale proszę bardzo, właśnie zdecydowała się na kolejną szansę, kolejną pracę i kolejny lot.

Jej myśli biegną znajomym torem, w momentach niepokoju odtwarza w pamięci minione chwile, może po to, żeby przekonać samą siebie, że coś przeżyła. Doczekała się wspomnień, co znaczy, że przed nią jeszcze następne. Oto biegnie z siostrą po rozległej kanadyjskiej plaży, w zgodnym milczeniu rozdziela z ojcem płachty gazety przy kuchennym stole, sika w parku miejskim po wypiciu zbyt dużej ilości szampana na uczelnianym przyjęciu, obserwuje Bruce’a, który marszcząc z namysłem brwi, stoi na rogu ulicy w West Village, rodzi młodszego syna, bez znieczulenia i w wannie, zdumiona bydlęcymi odgłosami dobywającymi się z jej płuc. A oto stos jej siedmiu ulubionych powieści, które pieczołowicie przechowuje od dziecka, a także Tilly, jej najlepsza przyjaciółka, oraz sukienka, którą ona sama wkłada na wszystkie ważne spotkania, ponieważ czuje się w niej szczupła i jędrna. I jeszcze babcia ściągająca wargi do posłania buziaka na odległość i pozdrawiająca ją śpiewem: „Dzień dobry, dobry dzień!”.

Jane przeoruje się przez błahostki i sprawy wielkiej wagi, próbując oderwać myśli od swojego obecnego położenia oraz celu podróży. Jej palce same odnajdują i uciskają punkt pod obojczykiem, gdzie ma znamię w kształcie komety. To jej dziecięcy nawyk. Uciska znamię, jakby chciała nawiązać kontakt ze swoim prawdziwym ja. Uciska aż do bólu.

Crispin Cox wygląda przez okno. Lekarze z Nowego Jorku – najlepsi lekarze z Nowego Jorku, a więc chyba i z całego świata? – zapewnili go, że warto poddać się leczeniu w szpitalu specjalistycznym w Los Angeles. „Znają tego raka na wylot – powiedzieli. – Poddamy pana badaniu klinicznemu”. Crispin rozpoznał ten błysk w lekarskim oku. Nie chcieli, żeby umarł, bo to by znaczyło, że i oni pewnego dnia polegną. „Wielcy ludzie walczą. Nie gasną. Płoną jak jebany ogień”. Crispin przytaknął, bo jasne, że miał zamiar pokonać tę głupią chorobę. Jasne, że się jej nie podda. Miesiąc temu złapał jednak wirusa, który nie tylko wyssał z niego energię, ale też przepełnił go obawami. W głowie wybrzmiał mu nowy głos, który zwiastował nieszczęście i skłonił go do podważenia wcześniejszych założeń. Wirus zniknął, ale niepokój pozostał. Crispin praktycznie przestał opuszczać mieszkanie. Gdy zadzwonił lekarz, żeby umówić go na ostatnie przed wylotem badanie krwi, Crispin odparł, że nie ma czasu, ale w rzeczywistości bał się, że wyniki odzwierciedlą jego obecne samopoczucie. Jego jedynym ustępstwem na rzecz tego nowego, niepożądanego nastroju było zatrudnienie na czas lotu pielęgniarki. Czuł się nieswojo na myśl, że miałby znaleźć się sam w przestworzach.

Bruce Adler patrzy na chłopców – miny mają nieodgadnione. Nachodzi go znajoma myśl, że jest zbyt stary i niezorientowany, by móc ich rozszyfrować. Kilka dni wcześniej, w oczekiwaniu na wolny stolik w chińskiej restauracji, Bruce zauważył, że Jordan dostrzegł przechodzącą w towarzystwie rodziny rówieśniczkę. Nastolatkowie spojrzeli na siebie z przekrzywionymi głowami, po czym oblicze Jordana, jak przecięte na pół, rozwarło się w szerokim uśmiechu. Wyglądało to tak, jakby syn podarował tej nieznajomej całego siebie: swoją radość, miłość, rozum, stuprocentową uwagę. Obdarzył ją miną, której Bruce, przyglądający się synowi każdego dnia od jego urodzenia, nigdy wcześniej nie zauważył. Nie wiedział nawet o jej istnieniu.

Benjamin poprawia się na wąskim siedzeniu. Najchętniej usiadłby w kokpicie, za zaryglowanymi drzwiami. Piloci mówią wojskowym językiem, gotowym szyfrem, żywo i precyzyjnie. Gdyby mógł przez kilka minut posłuchać, jak przygotowują się do startu, odetchnąłby pełną piersią. Nie podoba mu się dobiegająca zewsząd mieszanina pogaduszek i pochrapywania. W zachowaniu cywilów przeszkadza mu ich bezładność. Siedząca obok niego biała kobieta, od której czuć jajkami, już dwa razy spytała go, czy był w Iraku czy „w tym drugim miejscu”. Linda wykonuje dziwaczne i wyczerpujące ćwiczenie mięśni brzucha, usiłując odsunąć się od obfitego ciała Floridy bez dotykania pasażera śpiącego po jej drugiej stronie. Czuje się jak Krzywa Wieża w Pizie. Rejestrując napięcie mięśni skośnych, żałuje, że nie kupiła więcej czekoladek. W Kalifornii, z Garym, zjem więcej, myśli i od razu pogodnieje. Odchudza się od dwunastego roku życia i dotąd nie brała pod uwagę możliwości dźwigania brzemienia nadwagi. Chudość zawsze zdawała jej się niezbędna, ale może taka nie jest? Stara się ujrzeć w swoich bujnych kształtach coś ponętnego, seksownego.

Florida znów śpiewa, ale tak głębokim głosem i tak cicho, że brzmi to jak pomruk. Wokół, jak na sygnał, rozlega się dudnienie uruchamianych właśnie silników. Drzwi wejściowe zostają szczelnie zamknięte. Samolot kołysze się i drga, a Florida nuci. Tryska melodiami i zalewa nimi najbliższe otoczenie. Linda zaciska dłonie na udach. Maszyna nabiera prędkości, a Jordan i Eddie, mimo swojego zatargu, stykają się krzepiąco ramionami. Pasażerowie trzymający książki i czasopisma już nie czytają. Ci z zamkniętymi oczami wcale nie śpią. Gdy samolot odrywa się od ziemi, wszyscy czuwają.

Książkę Drogi Edwardzie kupicie w popularnych księgarniach internetowych: