5 marca przypada setna rocznica urodzin Teodora Parnickiego, znakomitego autora powieści historycznych. Niebawem do księgarń trafi pierwsze wydanie "Dzienników z lat osiemdziesiątych", które są dramatycznym zapisem biografii pisarza z ostatnich lat życia.
Teodor Parnicki urodził się w 1908 r. w Charlottenburgu, na przedmieściu Berlina. Wkrótce jego rodzice wyjechali (ze względu na karierę zawodową ojca, inżyniera) do Rosji, mieszkając kolejno w Moskwie, Kijowie, Baku, Ufie.
Po śmierci matki, w 1918 r., Teodor znalazł się w Korpusie Kadetów, we Władywostoku, skąd – jako dwunastoletni chłopiec – uciekł i na własną rękę przedostał się do Charbina w Mandżurii, gdzie pod opieką kolonii polskiej uczęszczał do polskiego gimnazjum; tam miał miejsce rzeczywisty początek związku z językiem i literaturą polską, tam narodziło się jego zainteresowanie powieścią historyczną. W 1928 r. przyjechał do Polski; na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie studiował pod kierunkiem prof. Juliusza Kleinera, poświęcając się jednocześnie anglistyce i orientalistyce. Jako znawca wygłaszał na UJK cykle wykładów o literaturze rosyjskiej. Po kilku drobniejszych utworach zadebiutował powieścią historyczną "Aecjusz, ostatni Rzymianin". Skomplikowane przypadki okresu wojennego rzuciły go do Meksyku, gdzie pozostał aż do 1967 r., kiedy to na stałe przeniósł się do Polski. Do tego czasu ukazało się wiele bardzo ważnych w jego twórczości książek, m.in. "Srebrne Orły", "Koniec Zgody Narodów", "Słowo i Ciało", pierwsze powieści z cyklu "Nowa baśń". Teodor Parnicki otrzymał za swój dorobek literacki wiele nagród, w 1983 r. Uniwersytet Jagielloński przyznał mu doktorat honoris causa.
Po raz pierwszy publikowane dzienniki Parnickiego powstawały w latach 80. Pisarz prowadził je w kalendarzach, zaczął w styczniu 1980 roku. W założeniu notatki miały być przede wszystkim komentarzem do codziennej pracy pisarskiej, stąd podtytuł trzech pierwszych roczników - Notatki o własnej pracy literackiej. Z czasem jednak charakter zapisów się zmienia i od 1983 roku w dziennikach znajduje się coraz więcej miejsca dla opisów życia codziennego, spotkań i lektur.
Od 1982 roku Parnicki zmagał się z chorobą nowotworową oraz problemami z coraz bardziej pogarszającym się wzrokiem. W ostatnich latach życia posługując się szkłem powiększającym, z trudem czytając kontynuował prace literacką. Ostatnie zdania niedokończonej powieści zapisał na kilka dni przed śmiercią, a ostatni wpis w dzienniku - na dzień przed śmiercią. Zmarł 5 grudnia 1988 roku w Warszawie.Książka ukazała się nakładem Wydawnictwa Literackiego.
Źródło: www.czytelnia.onet.pl
