Ostatnia gasi światło. Fragment powieści „Negatyw"

Nic nie jest takie, jakie się wydaje.

Negatyw Klaudiusza Szymańczaka to rasowy kryminał, który nie da o sobie zapomnieć.

Nie ma bowiem nic ukrytego, co by nie miało być ujawnione, ani nic tajemnego, co by nie było poznane i na jaw nie wyszło. (Łk 8, 17)

Na warszawskiej Pradze policja znajduje zwłoki syna amerykańskiego dyplomaty - nagie, wiszące na łańcuchu w kanale ściekowym. Niedługo później w hostelu w Harlemie zostaje zamordowany młody turysta, a narzędziem zbrodni okazuje się... pozytywka. Nikt nie wie, kim jest mężczyzna i czemu przyjechał do Nowego Jorku z torbą pełną gotówki.

Oba śledztwa prowadzi John Slade - agent FBI, który świetnie mówi po polsku, a z powodu szczególnych upodobań zyskał ksywkę Filozof. Jak na rasowego agenta przystało, ma skomplikowane życie osobiste, a do tego doskonale łączy zamiłowanie do sztuki nowoczesnej i jacka danielsa.

Nie jest oczywiście zupełnie kryształowy... Jego tajemnica może odwrócić bieg śledztw i wywrócić wszystko do góry nogami.

Przeszłość w końcu cię dopadnie.

Do lektury Negatywu Klaudiusza Szymańczaka zaprasza Wydawnictwo Burda Książki. Na początku maja w naszym serwisie mogliście przeczytać premierowy fragment powieści. W ubiegłym tygodniu opublikowaliśmy kolejny fragment. Dziś czas na ostatni odcinek - jeśli książka Was zainteresowała, zapraszamy do księgarń!  

Ostatnia gasi światło

Baileys Harbor, Wisconsin, październik 2017

 Slade usiadł na kamieniu, pod którym ukryty był klucz, i zaczął przeglądać zdjęcia. Veronica otworzyła drzwi szopy na oścież.

– O cholera! – zawołała.

Slade odłożył album i podszedł do szopy. W środku pano­wał potworny nieład. Stare meble były poprzewracane. Puste plastikowe i metalowe pojemniki i strzępy gazet walały się po podłodze, skrzynki z narzędziami leżały otwarte na stole.

– Niezły bałagan. Chyba dawno nikt tu nie sprzątał.

– Wręcz przeciwnie, John, ktoś musiał tu niedawno czegoś szukać. Billy był bardzo schludny, wszystko trzymał zawsze na swoim miejscu – wyjaśniła, po czym chciała wejść do środka, ale Slade złapał ją za ramię.

– Nie wchodź tam. Zdaje się, że moje incognito trafi szlag. Trzeba tu przysłać ekipę dochodzeniowo-śledczą. Muszą za­bezpieczyć ślady. Zwierzęta tego raczej nie zrobiły.

– Kto i czego tu szukał?

– Nie wiem. Jest tu jakaś latarka?

– Zawsze była.

Pobiegła do domu i po chwili wróciła, trzymając w dłoniach wielką latarkę. W szopie panował półmrok. Slade oświetlił wnętrze, po czym ostrożnie wszedł do środka. Kurz unosił się w powietrzu, wirując w świetle.

– Widzisz coś? – zapytała zniecierpliwiona Veronica.

– Niewiele.

Kłamał. Zauważył, że w kącie pod stołem warsztatowym deski podłogowe były wyłamane, a właściwie wycięte w kształt prostokąta. Pod podłogą była prawdopodobnie jakaś skrytka. Skierował światło latarki prosto w to miejsce, upewniwszy się najpierw, że Veronica nie może tego zobaczyć z zewnątrz.

Zrobił jeszcze kilka kroków naprzód, niczego nie dotykając. Rzucił okiem w drugi kąt zagraconego pomieszczenia, po czym szybkim ruchem ręki skierował światło latarki w stro­nę skrytki, a potem na stół i sufit. Mała przestrzeń pod podłogą była pusta. Wyszedł z szopy, strzepując kurz z ma­rynarki.

– To jest klucz do tej kłódki? – spytał, wskazując kluczyk, który Veronica trzymała w dłoniach. – Muszę go zabrać. – Z kieszeni marynarki wyjął portfel, w którym miał złożoną na kilka części małą plastikową torebkę strunową. – Wrzuć to tutaj.

Veronica wykonała polecenie bez słowa, zdumiona całą sy­tuacją. Slade zamknął drzwi szopy i przez moment mocował się z kłódką, próbując ją zamknąć kluczem bez wyjmowania go z plastikowej torebki.

– Coś znaleźliśmy, Veronico. – Slade spojrzał na nią i uśmiechnął się, chcąc ją tym pocieszyć i uspokoić. Wrócił z powrotem do kamienia i podniósł album ze zdjęciami. – Będę też chciał zabrać ten album. Niedługo go oddam.

– Oczywiście, weź. – Kobieta sprawiała wrażenie zdener­wowanej znacznie bardziej niż podczas pogrzebu brata.

– Wracajmy już do miasta – Slade spojrzał w niebo – zano­si się na deszcz.

– Okej, John, zamknę tylko dom i… powinnam chyba zga­sić latarnię jako ostatnia.

– Niech na razie pozostanie włączona. W ciągu kilku tygo­dni ktoś zapewne podejmie decyzję, co z nią zrobić.

Większość drogi do miasta wracali w milczeniu. Dopiero kiedy wyszli z lasu, Veronica zapytała:

– Podejrzewasz coś? Masz jakąś teorię?

– Veronico, pamiętaj, że nie byłem przyjacielem Billy’ego. Jestem tu służbowo, nie znałem twojego brata. Przykro mi, że nie żyje. Przyjechałem tu poszukać wskazówek dotyczących jego śmierci i niestety nie mogę dzielić się z tobą swoimi po­dejrzeniami. Nie powinienem się też z tobą zaprzyjaźniać, dla dobra śledztwa. Jestem agentem FBI na służbie.

– Dobrze, rozumiem. Skoro masz takie podejście, jestem pewna, że wyjaśnisz tę sprawę.