Nawet najtrudniejsze doświadczenia mogą być początkiem czegoś dobrego. „Tylko jedna chwila

Aleksandra, uznana malarka, mieszka w Warszawie z mężem i pięcioletnią córką. Jej - wydawać by się mogło - idealne życie przerywa wypadek samochodowy.

Joanna mieszka w Skierniewicach, jest nauczycielką, opiekuje się matką. Spokojną egzystencję diametralnie zmienia niespodziewana wizyta szwagra - Gracjana. Okazuje się, że kobieta musi nie tylko zająć się siostrzenicą, ale również rozwikłać tajemnice, które zostawiła po sobie Aleksandra. Sytuacja komplikuje się jeszcze bardziej, gdy do miasta wraca były chłopak Joanny.

Danuta ucisza alkoholem demony przeszłości i niespełnione ambicje. Jej depresję pogłębia rodzinna tragedia. Kobieta ma żal do losu, że zabrał jej niewłaściwą córkę.

Często życie innych ludzi wydaje się nam perfekcyjne - kariera, pieniądze, rodzina. Jednak to czasami tylko gra pozorów. Jak bardzo możemy się mylić? Czy każdy z nas ma mroczne tajemnice? Czy może się okazać, że tak naprawdę nie znamy naszych bliskich?

Do lektury powieści Sylwii Markiewicz Tylko jedna chwila zaprasza Wydawnictwo Pascal. Dziś na naszych łamach przeczytacie premierowy fragment książki:

Od wypadku minęły dwa tygodnie. Aleksandrę potrącił samochód, gdy przechodziła przez ulicę, niestety nie na pasach. Obrażenia głowy okazały się na tyle poważne, że zmarła zaraz po przywiezieniu do szpitala. Sprawca wypadku uciekł z miejsca zdarzenia, policja go szuka. Tylko co to da, siostry już i tak nie ma. Joanna zupełnie nie czuła, że to prawda. O takich wydarzeniach słyszy się od sąsiadów, w telewizji. Takie rzeczy zdarzają się innym, ale nie im. Aleksandra mieszkała w Warszawie z mężem i pięcioletnią córeczką. Ostatnio rzadko się widywały, przyjeżdżała tylko na święta, i to nie zawsze. Ich kontakty były sporadyczne. Zdecydowanie częściej dzwoniła do matki: miały wspólne tematy, tajemnice. Łączyła je szczególna więź, której ona nigdy nie doświadczyła.

Od pogrzebu matka niemal nie wstawała z kanapy. Spała, łykała proszki, paliła, nalewała kolejny kieliszek wina i znowu zagrzebywała się w miękkim posłaniu. Gdy Joanna namawiała matkę do jedzenia czy kąpieli, ta patrzyła tępym, bardzo nieprzyjemnym wzrokiem, jakby spojrzeniem Królowej Śniegu, niewzruszonej na prośby córki; tej córki, która jej pozostała, ale nigdy nie była tą ulubioną. Joanna widziała w oczach matki, że chętnie by zamieniła losy sióstr.

Miała ochotę podejść, podać herbatę, ale bała się, by spojrzenie matki znów jej nie zmroziło. Lepiej rozpakuje zakupy do końca i zrobi obiad. Wiedziała jednak, że kontakt z mamą jej nie minie: musi przecież pomóc jej przetrwać ten trudny czas.

Zupa jarzynowa wydawała się doskonałym pomysłem. Joanna pokroiła warzywa, zerkając mimochodem w szerokie okno. Popołudniowe słońce wdzierało się na kuchenny parapet, emanując ciepłem. Pewnie się dziwi, czemu w tym domu jest tak smutno i ponuro. Joannie trudno było się skupić na obieraniu marchewki: wzrok kobiety wędrował daleko przed siebie. Kwitnące wzdłuż chodnika łodygi i młode zielone listki na krzewach zawsze wprawiały ją w dobry nastrój. Teraz nic jej nie pomagało: trudno było przegonić ten smutek. 

Jedynie w szkole się uśmiechała, o troskach udawało jej się zapomnieć dopiero wśród dzieci. Niestety dla niej jutro już koniec, rozdanie świadectw. Mimo że wakacje to czas radości, mimo że dzieci wybiegną szczęśliwe ze szkolnych murów, ją ogarnie czarna melancholia, która nawiedza ją zawsze, gdy ma zbyt dużo czasu na rozmyślania. Na szczęście mają w szkole jeszcze trochę pracy – tabelki, statystyki, uzupełnianie dokumentów. Jako nauczycielka języka polskiego nie będzie się nudzić, ale to już praca w samotności. Planowanie zajęć na przyszły rok, zapoznanie się z nowym programem nauczania i nowymi pozycjami na liście lektur. 

W naszym serwisie przeczytacie już kolejny fragment książki Tylko jedna chwila. Powieść Sylwii Markiewicz kupicie w popularnych księgarniach internetowych: