Jesteśmy obserwowani. Fragment książki „Księgi wojny i miłości. Wanda"

Wanda Dowoyna, młoda polska arystokratka, wkracza w dorosłość z momentem wybuchu pierwszej wojny światowej, która zmienia wszystko. W jednej chwili świat, który znała dziewczyna, przestaje istnieć. Dotychczasowe życie wypełnione wystawnymi przyjęciami, piękny dom w otoczeniu sielskich krajobrazów Wodżgir, szczęśliwa rodzina stają się już jedynie mglistym, ale wciąż bolesnym wspomnieniem.

Teraz, gdy majątek zajęła armia rosyjska, Wanda postanawia wyjechać na kursy do Petersburga, choć wydaje się, że nie są one jedynym powodem przeprowadzki... Jeszcze w domu rodzinnym dziewczyna śni o tajemniczym mężczyźnie. Od tej chwili w jej sercu zaczynają się kłębić nieznane uczucia, a postać ze snu spędza jej sen z powiek. Jest gorąco przekonana, że tam, dokąd się wybiera, może odnaleźć miłość swojego życia, a dotychczasowe marzenie może się spełnić.

Czy ogarnięty protestami, a następnie rewolucją Petersburg może być tłem dla rodzącej się namiętności? Czy Wanda odnajdzie tajemniczego mężczyznę? Czy rodzina, rozbita na długie lata przez wojenne zawirowania, w końcu ponownie się połączy?

Odważne kobiety, szlachetni mężczyźni, burzliwe historie miłosne. Uczucia ujęte w ramy konwenansów i obyczaju, rodzące się, dojrzewające i przemijające w dramatycznych okolicznościach początku XX wieku.

Księgi wojny i miłości to poruszająca serce historia rodziny Joanny Hempel, którą odkryła dzięki opowieściom swojej babci Wandy i zachowanym pamiętnikom przodków.

Joanna Hempel w swojej debiutanckiej powieści historycznej ukazuje czytelnikom losy własnej rodziny, a w tle – historię Polski, Litwy oraz Rosji.

- recenzja powieści „Księgi wojny i miłości. Wanda"

Do lektury powieści Księgi wojny i miłości. Wanda zaprasza Wydawnictwo Znak. W ubiegłym tygodniu na naszych łamach mogliście przeczytać premierowy fragment powieści Księgi wojny i miłości. Wanda. Dziś czas na kolejną odsłonę tej historii: 

Jak dobrze było opuścić szare ściany więziennej celi w Twerze i znów się znaleźć na warszawskim Nowym Świecie. Oczy Stacha Paciorkowskiego syciły się widokiem ulicy, jej szerokich chodników i gazowych latarni, zwanych pastorałami ze względu na eleganckie, wygięte w łuk wysięgniki. Wytworne żółte, błękitne i różowe kamienice rozdzielały tu i ówdzie niewielkie pałacyki, potem zaś, już bliżej Zamku Królewskiego, nieco większe; pochodziły z czasów, kiedy Polska miała za władcę króla, nie cara. W drodze z biura do domu Stach widział zniszczenia, których dokonali Rosjanie, żegnając Warszawę ostrzałem artyleryjskim prowadzonym zza Wisły.

Przechodząc obok ulubionej kawiarni, Paciorkowski zajrzał do środka. Kilka stolików zajmowali niemieccy oficerowie. Ich donośne śmiechy zastąpiły przyciszone rozmowy dawnych stałych klientów. Czym prędzej się wycofał.

„Kolejna okupacja”, pomyślał z goryczą. „Byle tylko nie trwała sto dwadzieścia kilka lat, jak ta rosyjska!”

Zmierzał wprost do niewielkiego parku przy ulicy Hortensja. Mijając kolumnadę biblioteki, zauważył, że jakiś mężczyzna chowa się za gazetą. Stach wszedł pod łukowo zakończone wejście do swojego domu, skierował się na klatkę schodową i odwrócił. Gazeta została teraz opuszczona.

Konstancję, swoją żonę, przywitał zdenerwowany:

– Jesteśmy obserwowani.

– Jest u nas Ola Szczerbińska – szepnęła. – Pamiętasz ją chyba?

– Oczywiście!

Przed jego uwięzieniem dwukrotnie udzielali tej młodej kurierce Piłsudskiego schronienia przed ochraną.

– Jestem państwu dozgonnie wdzięczna – powiedziała Ola, kiedy powitał ją Stach.

Usiedli w jadalni przy herbacie. Ich syn Tadzio upierał się, by pozwolili mu słuchać, o czym rozmawiają, kiedy będzie odrabiał lekcje.

– Przedtem rządzili tu Rosjanie, teraz Niemcy – rzekł Stach.

– Ja chcę do Legionów! – oświadczył Tadzio.

– Komendant już nie rekrutuje do Legionów – odezwała się Ola. Kiedy na twarzy chłopaka odmalowało się rozczarowanie, dodała, że Brygady wchodzące w skład Legionów Polskich oddano pod komendę austriacką.

– Komendant chce stworzyć osobną formację wojskową na tyle silną, by mogła wziąć na siebie obowiązek walki o niepodległość Polski – powiedziała. – To ma być tajna Polska Organizacja Wojskowa, w skrócie POW, nie związana ani z Austrią, ani z Niemcami, o polskim charakterze.

– Jeśli będzie tajna, to pozwólcie mi się do niej zapisać – błagał Tadzio.

Stach popatrzył na Konstancję. Chłopca ostatnio trudno było utrzymać w ryzach.

– Ile masz lat, Tadeuszu? – spytała Ola.

– Szesnaście!

– To niebezpieczne zadanie – powiedziała łagodnie. – Przyjmujemy tylko mężczyzn po ukończeniu osiemnastu lat. Jeszcze nadejdzie twój czas.

Zmartwiony Tadzio wrócił do lekcji, Ola zaś zwróciła się do Stacha:

– Nowy gubernator generalny, Hans von Beseler, stara się, żeby jego funkcjonariusze niemieckiej tajnej policji mogli wetknąć nos w każdy zakątek miasta. Ci ludzie są tak samo skrupulatni i wścibscy, jak przedtem carska ochrana. W więzieniu na Pawiaku znów zaroiło się od politycznych.

– Niechże pani będzie ostrożna – ostrzegł Stach. – Jesteśmy obserwowani.

– Tak, proszę zostać na noc – zaproponowała Konstancja – a jutro będziesz musiała stąd wyjść w ubraniu naszej kucharki.

Żeby przerwać rozmowę o tej nowej, tajnej organizacji wojskowej, Stach przeczytał Oli pocztówkę od Jerzego, która dotarła z Petersburga przez Moskwę do Warszawy tuż przed wycofaniem się Rosjan.

Księgi wojny i miłości. Wandę kupicie w popularnych księgarniach internetowych: