Co czułeś, kiedy wyskakiwałeś na scenę? Fragment książki "Staś na tropie. Moja aktorska przygoda"

Ten podstępny wstyd...

Zawsze myślałem, że jestem stworzony do występowania na scenie, bo lubię się wygłupiać i przedrzeźniać innych. Ale niedawno dostałem rolę w szkolnym przedstawieniu i bardzo się zdziwiłem. To aktorstwo to jakiś koszmar. Kostium uwiera, tekst jest za długi, a scena za krótka. I jeszcze na sali tłum rodziców robi zdjęcie za zdjęciem... No dramat!

Postanowiłem sprawdzić, jak sobie radzą prawdziwi aktorzy: Marta Żmuda Trzebiatowska, Janusz Gajos, Filip Łobodziński, Maciej Stuhr i reżyser Jan P. Matuszyński.

W swojej pierwszej książce - Staś na tropie. Jak prawie zostałem piłkarzem Staś Łazarewicz odwiedza sławnych piłkarzy, trenerów i dziennikarzy sportowych, a także znaczące osoby ze świata piłki. W nowym tomie z cyklu Staś na tropie - książce Moja aktorska przygoda młody reporter próbuje znaleźć odpowiedzi na pytanie, czy nieśmiałość jest przeszkodą, by być aktorem? I czy aktorstwo to zawód poważny, czy jednak można się trochę powygłupiać?

Ostatnio mieliście okazję przeczytać pierwszy oraz drugi fragment książki Staś na tropie. Moja aktorska przygoda, tymczasem już teraz zachęcamy Was do sięgnięcia po ostatni fragment publikacji:

Tego wieczoru tata powiedział, że zaczniemy oglądać bardzo stary film.

A właściwie serial.

– Jak stary? – zapytałem.

– Nakręcony w roku moich urodzin.

– To wtedy już kręcili filmy? – Byłem naprawdę zdumiony.

Tata nie wiedział, czy żartuję, czy mówię serio.

Szczerze powiedziawszy, ja też nie.

– Czy ten film był popularny?

– Człowieku, w Polsce nie było wtedy popularniejszego serialu. Widziałem go co najmniej dziesięć razy. Albo więcej. Twoi dziadkowie go oglądali, pradziadkowie też, mama i Kazik także.

Rozłożyliśmy się na kanapie.

Serial był czarno-biały i opowiadał historię czterech żołnierzy, którzy postanowili walczyć z Niemcami.

Mieli czołg. W pierwszym odcinku musieli przygarnąć szczeniaczka, którego mama zginęła. „Ten pies – powiedział tata – będzie z nimi do samego końca wojny”.

Żołnierze mieli na imię: Janek, Gustlik, Grigorij i Olgierd, a pies wabił się Szarik.

Pomyślałem, że praca aktorów przy tym filmie była super. Z tego, co widziałem, jeździli czołgiem, strzelali do wrogów i głaskali szczeniaka.

Z tatą fajnie się ogląda filmy, do momentu kiedy zaczyna głośno chrapać. Obliczyłem, że zdarza się to mniej więcej w połowie odcinka.

– Tato, nie śpij!

– Nie śpię – ściemnia tata. I znów zaczyna chrapać.

– Tato!

– Nie śpię… Chrrr!!!

– Tato!

– Słucham?

Minęła dobra chwila, nim tata wrócił z krainy snu na ziemię.

Ale wrócił, więc postanowiłem dopytać, czy kiedy zajmował się aktorstwem, też czuł, że wkracza do innego wymiaru.

– Tato, kiedy grałeś policjanta w Ptasim radiu, to czułeś, że wkraczasz do innego świata?

– Proszę?

Może i wrócił z krainy snu, ale nie całkiem. I bardzo chciał znów do niej odpłynąć.

– Co czułeś, kiedy wyskakiwałeś na scenę?

– O Boże. Chciałem tylko, żeby twoja mama nie dostała skrętu kiszek ze śmiechu.

Książkę Staś na tropie. Moja aktorska przygoda kupić można w popularnych księgarniach internetowych: