Dziś prezentujemy Wam pierwszy fragment nowej powieści Doroty Schrammek Winne Wzgórze. Nadzieja - uroczej, ale także poruszającej obyczajowej historii. Na Winnym Wzgórzu znów panuje spokój, a przynajmniej tak wyglądają pozory życia Doroty. Kobieta nie wierzy już w żadne słowa, wypowiadane przez męża. Jedyne, co sprawia, że tkwi nadal w swoim związku, to dzieci i prowadzona przez małżeństwo restauracja. W tym samym czasie Liliana pomaga Wiktorowi po odejściu jego żony. Chociaż kobieta nie żyje, to nadal obecna jest w każdej minucie jego życia. Tadeusz zaś nie wie, jak powinien zachować się wobec odnalezionej po latach rodziny.
Przez chwilę czytała, kiedy nastała moda na domy na wodzie. Zaledwie przed pięcioma laty! Czyli to raczkuje! Zatem ma szansę! Według informacji producenta posiadają wszystko, co niezbędne do mieszkania: salon, sypialnię, kuchnię, łazienkę, a w luksusowych modelach można znaleźć także saunę, duży taras czy zielony dach. Lilianie nie była jednak potrzebna ekskluzywna wersja. Przynajmniej nie na początku. Zadowoliłaby się takim najprostszym, na próbę. Na razie to tylko plan, który musi przeanalizować, by stwierdzić, czy w ogóle stać ją na taką inwestycję. Czytała dalej. Mniejsze obiekty nierzadko są wyposażone w silniki motorowe, co umożliwia przemieszczanie, a nawet wypłynięcie na głębokie wody. W przypadku modeli większych do zmiany lokalizacji, niezbędny okazywał się holownik. Domy na wodzie wydały się jej bezpieczne. W odróżnieniu od typowych jachtów czy łodzi posiadają niezwykle trwałą konstrukcję pływaków, które wytrzymają zderzenie nawet z krą. Dzięki temu domy na wodzie można użytkować także zimą. Nie wymagają pracochłonnych i kosztownych konserwacji.
Liliana wynotowywała wszelkie szczegóły. Spisała także numer telefonu producenta. Pływające domy według polskiego prawa nie muszą spełniać wymogów obiektów mieszkalnych. Rejestrowane są jako jachty. Aby mogły funkcjonować, wymagana jest odpowiednio przystosowana infrastruktura, czyli zagospodarowane nabrzeże z przyłączami do kanalizacji oraz sieci elektrycznej. Tu może być pewien problem… Czytała jednak dalej. O, można się bez tego obejść, gdyż niektóre modele domów na wodzie są w zupełności samowystarczalne i posiadają własną oczyszczalnię biologiczną oraz panele solarne. Liliana dopisała to wszystko w podpunktach. A teraz najważniejsze do sprawdzenia: zanim się zarobi, trzeba coś włożyć. Tak mawia babcia. I ma rację: najpierw inwestycja. Na stronie internetowej producenta domków nie było żadnych kwot. Zamieszczono jedynie informację, by w sprawach zakupu i wyceny kontaktować się z przedstawicielem. Liliana zadzwoniła. Uprzejmy mężczyzna odpowiedział na każde jej pytanie. W końcu dobrnęli do ceny. Lila wysłuchała oferty.
– Zastanowię się jeszcze – powiedziała lekko zgaszonym głosem i się rozłączyła.
Siedziała zamyślona, nie odnotowując nawet faktu, że podeszła kelnerka i postawiła przed nią kawę. Sto dwadzieścia tysięcy złotych. To ogromna suma! Liliana nie dysponowała nawet jej częścią. Marzenie zatem trzeba przełożyć na inny termin. Już miała zamknąć laptop, gdy nieoczekiwanie usłyszała znajomy głos.
– Co ciekawego oglądasz?
Drgnęła. Tuż przy jej stoliku stał Wiktor. Z zainteresowaniem wpatrywał się w otwartą stronę.
– Domy na wodzie – westchnęła. – Ale już kończę oglądanie.
– Dlaczego?
– Bo mnie nie stać. – Wzruszyła ramionami.
Przez chwilę wpatrywali się w siebie uważnie.
– Mogę się przysiąść i napić z tobą kawy?
Jeszcze kilka tygodni temu to pytanie wywołałoby w niej przyspieszone bicie serca. Tym razem jednak miarkowała swoje reakcje. Ot, kawa to przecież nic wielkiego. Wszedł do lokalu, zauważył ją, podszedł się przywitać jak kulturalny człowiek i tyle.
– Zapraszam. – Przesunęła się, robiąc mu miejsce. Spojrzała na swoją filiżankę. Dotknęła szkła palcem. Było zimne.
– Zamówię ci kolejną. – Przywołał kelnerkę gestem, nim Liliana zdążyła zaprotestować. – Opowiedz mi o tych domach na wodzie – poprosił, gdy kelnerka przyjęła zamówienie.
Nie patrzył jej w oczy. Nie była pewna, czy zaczyna temat na odczepnego, aby coś powiedzieć, czy naprawdę go to interesuje. Zaczęła lakoniczną opowieść, czym w ogóle są takie jednostki. O dziwo, wydawał się tym naprawdę zainteresowany. Zadawał sensowne pytania. Interesowało go nawet to, co dotychczas Lilianie nie przyszło do głowy. Chwyciła długopis i zanotowała niektóre kwestie, choć po chwili doszła do wniosku, że to bez sensu.
– Dlaczego kreślisz?
– Bo zdaję sobie sprawę, że mój zapał do domów na wodzie był bezsensowny. Chwilowy.
– Z jakiej przyczyny?
– Finansowej. Wszystkie zaoszczędzone pieniądze wydałam na szybki remont domku gospodarczego babci. Zamieściłam ogłoszenia, że przyjmę na lato turystów. Co tam na lato! Jeśli chcą, niech przyjeżdżają przez cały rok! Ale do tej pory nikt się nie zgłosił. Pewnie z powodu braku dodatkowych atrakcji. – Westchnęła i opowiedziała mu o rozmowie z właścicielką biura reklamy.
– Miała rację – przyznał Wiktor. – Roma też zawsze powtarzała, że na te tereny przyjeżdżają tylko ci, którzy znają Czaplinek i okolicę od lat. Nowi turyści chcą jednak czegoś jeszcze, czego w takim miasteczku brakuje. Dom na wodzie byłby idealnym pomysłem.
Lila dłuższą chwilę trawiła zasłyszane informacje.
– Roma? – spytała niepewnie. – To jakaś pacjentka?
Wiktor patrzył na nią dziwnie i trochę za długo. Zrozumiała.
– Przepraszam – rzuciła pospiesznie.
– Nie ma za co.
– Nigdy nie wypowiadałeś przy mnie jej imienia – zaczęła się tłumaczyć z gafy. – W ogóle o niej… – urwała, aby nie powiedzieć czegoś, czego mogłaby żałować.
– W ogóle o niej nie wspominałem, prawda? To chciałaś powiedzieć – dokończył z niemal stoickim spokojem. – O czym miałem opowiadać? O mojej porażce jako męża i lekarza? Nie byłem w stanie uchronić żony przed śmiercią. Praktykuję medycynę, mam znajomości, a ona musiała odejść w hospicjum. Jestem…
– Przecież to nie twoja wina! Przestań! – przerwała potok słów, jaki z siebie wyrzucał.
To był moment, kiedy czuł potrzebę mówienia. Uchodził z niego nagromadzony żal.
– Moja! Powinienem wiedzieć, że jej osłabienie nie jest objawem wiosennego zmęczenia. Wypadające włosy także mają inną przyczynę, podobnie jak ziemisty kolor skóry. Zorientowałem się dopiero po wynikach krwi i markerach. A wtedy było już za późno. Nowotwór rozprzestrzenił się po jej drobnym organizmie… W chwili śmierci ważyła czterdzieści kilogramów, wyobrażasz sobie? Była niczym dziesięcioletnia dziewczynka. Mogłem ją uchronić przed cierpieniem.
– Nie jesteś wszechwiedzący, nie mogłeś…
– Mam znajomości. Gdybym uruchomił je wcześniej, być może żyłaby do tej pory.
– Pewności nie masz. Nie rozumiem, dlaczego się obwiniasz.
– A ty nie obwiniałabyś się za śmierć osoby, którą kochasz?!
Liliana spojrzała na niego zaskoczona. Zdziwiła ją forma teraźniejsza. Nie powiedział „kochałaś”, tylko „kochasz”. Jasne, przecież Roma ciągle jest obecna w jego sercu… Od śmierci minęły zaledwie dwa miesiące. Chciała się odezwać, ale uprzedził ją, ponownie przywołując kelnerkę.
– Poproszę jeszcze jedną kawę. Tym razem po irlandzku. Z podwójną porcją whisky.
Liliana zerknęła w stronę okna. Z daleka widziała samochód lekarza zaparkowany tuż przed wejściem.
– Odwiozę cię potem do domu. Auto może tutaj zostać.
Puścił jej uwagę mimo uszu. Kawę wychylił niemal duszkiem. Otarł usta serwetką i wstał.
– Nie trzeba. A ty spełniaj marzenia, póki masz na to czas. Roma też ich miała wiele. Nie udało się. Głównie przeze mnie.
Liliana chciała zaprotestować, ale mężczyzna szybko rzucił banknot na stół i nie czekając na resztę, opuścił restaurację. Wsiadł do samochodu i odjechał z piskiem opon. Lila patrzyła za nim w zamyśleniu.
-> Przeczytaj kolejny fragment tej książki!
