Artur Cieślar o Małgorzacie Braunek

Kiedy przed laty poznałem Małgorzatę Braunek, przeprowadzając z nią rozmowę do książki Kobieta metafizyczna, pierwsze pytanie, jakie jej zadałem, brzmiało: KIM JESTEŚ? - pisze Artur Cieślar. - Nie żebym nie wiedział, że ikoną kina polskiego, aktorką budzącą tyleż zachwytów, ile kontrowersji w latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych, nauczycielką buddyzmu w tradycji zen. Dla mnie, jeszcze jako nastolatka, była Oleńką z Potopu i wyniosłą Izabelą Łęcką z Lalki, panią, którą dobrze znałem ze srebrnego ekranu. Po latach zaś spotykałem ją w centrach buddyjskich podczas wspólnych medytacji. Mając świadomość, że praktykuje buddyzm i jest osobą sięgającą do głębokich pokładów własnej siebie samej, liczyłem na to, że pokusi się o rozwinięcie tego tematu, może nawet wyczerpanie go. Bo pytanie: KIM JESTEM?, dotyka całej naszej istoty, całego naszego życia. Jest czymś fundamentalnym. W zasadzie wszyscy nieustannie powinniśmy je sobie zadawać.

Ta książka, która powstawała przez cztery pory roku podczas niezliczonej liczby spotkań-rozmów, jest próbą odpowiedzi na to pytanie. Jest opowieścią o jej życiu – doświadczeniach szczęścia i cierpienia, wielu przemianach, przez które przechodziła nieświadomie za sprawą odmian losu, i tych, którym poddawała się całkiem świadomie poprzez praktykę duchową i angażowanie się w ważne dla siebie projekty społeczne.

W jej życiu, decyzjach, spełnieniach i niespełnieniach, ciągłych poszukiwaniach i odkryciach każdy może się przejrzeć. Co jednak nie znaczy, że jej obraz jest posągowy. Jej naturalność, poczucie humoru i wrażliwość na każdą chwilę, każde spotkanie, które niesie życie, nigdy by na to nie pozwoliły.

Nasze spotkania odbywały się w domu Małgosi i jej męża Andrzeja Krajewskiego. Cenna była dla mnie możliwość przyglądania się ich związkowi, ich miłości, ich codzienności. Para żyjąca ze sobą w harmonii i partnerstwie od trzydziestu siedmiu lat budzi zrozumiałe zaciekawienie. Rozmowy przerywane były gotowaniem, opowieściami, czytaniem wierszy, które Andrzej właśnie tłumaczył, i dzielił się nimi, na bieżąco, by potem znów siadać do wielkiego stołu w jadalni i spisywać „to, co pomyśli głowa”.

I tak topniały śniegi, zakwitały magnolie, umierał pies Coco, lato zniewalało upałami, cuciło burzami, a jesień pachniała marokańskim tażinem, który Małgosia chętnie gotowała. Bywało, że śmialiśmy się jak dzieciaki, bywało, że płakaliśmy, kiedy nagle historia przywoływana przez Małgosię poruszała tak bardzo. Pamiętam, jak pewnego popołudnia rozmawialiśmy o cierpieniu zwierząt, o beznadziei samsary – uwarunkowaniu świata, w którym obecnie żyjemy. A za płotem obok bawiące się przedszkolaki śpiewały piosenki o wiośnie, lecie, jesieni, jakby nam czas odmierzały... I śmiały się tak pięknie, i wszystko było jednym i doskonałym.

Kim jest Małgorzata Braunek? Kim jest kobieta, która budzi dobre i ciepłe uczucia milionów widzów po latach znów mających szansę oglądać ją na małym ekranie? Jak wygląda jej życie? Kim są ludzie wokół niej? Kim najbliżsi – obecni: mąż Andrzej Krajewski i dzieci: Xawery Żuławski i Orina Krajewska. Kim są ci, których już nie ma: rodzice, nauczyciele, mentorzy, zmarli przyjaciele? W jakiej mierze czuje się spełniona, a w jakiej wciąż nienasycona i poszukująca? Jakim procesem jest jej życie? I jak je rozumie? Mnóstwo pytań. I ta jej opowieść...

Opowieść aktorki znajdziemy w książce Jabłoń w ogrodzie, morze jest blisko. Braunek o swoich wątpliwościach, wyborach życiowych i rodzącej się świadomości tego, kim naprawdę jest... o fascynującym i kolorowym życiu, z dystansem i poczuciem humoru rozmawia z Arturem Cieślarem. Publikacja trafiła już do księgarń, warto więc już dziś zajrzeć do książki!