15.03 Rozmowa o Świętym Wrocławiu w Literatce

Wydawnictwo Literackie i Kawiarnia Literatka
zapraszają na spotkanie z

 

Łukaszem Orbitowskim,

pisarzem, odkrywcą Wrocławia zupełnie nieznanego,

który opisał w powieści Święty Wrocław

 

O książce, w dniu jej premiery, z autorem – krakowianinem

rozmawiać będą dwie wrocławianki:

Marta  Mizuro i Agnieszka Wolny-Hamkało

 

25 marca (środa), godz. 18.00

Kawiarnia Literatka

Rynek 56/57, Wrocław

 

Co tak naprawdę wydarzyło się w marcu na osiedlu Polanka?...

Zapanuj nad strachem.
Odkryj prawdę!

 

 

O KSIĄŻCE

 

Święty Wrocławiu, który gładzisz grzechy świata, zmiłuj się nad nami…

 

Piewca tematyki osiedlowej powraca do korzeni. Tym razem w blokach nie zagnieździły się diabły ani duchy, a drugie osiedle. Urzeczeni mieszkańcy porzucają dotychczasowe życie, by oddać się demolowaniu własnych mieszkań - pod wielką płytą kryje się gorąca, czarna powierzchnia. Z każdym dniem na niezwykłym osiedlu przepada coraz więcej ludzi, mnożą się gapie, wyznawcy i badacze, szaleństwo ogarnia administrację i media.

 

Święty Wrocław to horror-ballada o Polsce proroków, pielgrzymów i wariatów, o mieście pierwszych miłości, o wiośnie dziewięciu cudów, o zbliżającej się katastrofie.

 

Łukasz Orbitowski, Święty Wrocław; premiera: 25 marca 2009

 

Wszyscy wiedzą, jak powstał Święty Wrocław. Nie wie nikt.

Niektórzy — jak pies, który przychodzi do mnie — utrzymują, że nigdy nie istniał. Pies mówi: to było zwykłe osiedle, tyle że brudniejsze od innych, nieprawda, że lu­dzie tam poszaleli, a jeśli poszaleli, to nie bardziej niż na Starym Mieście, w Krzykach czy Psim Polu. Cały świat dostał szmergla, a szmerglem jeszcze większym jest zrzu­canie winy na jedno miejsce — kiwa poważnie kancias­tym łbem i patrzy na mnie ocalałym okiem, oplecionym kremowym pierścieniem ropy. (…)

Wszyscy wiedzą, jak powstał Święty Wrocław. Nie wie nikt. Próbuję spisać tę historię. Nie mam dokumentów ani świadectw, tylko urywki historii, wspomnień, słowa mo­ich zwierząt. Nikt, kto był w Świętym Wrocławiu, nie mo­że o nim opowiedzieć, a ci, którzy widzieli go z zewnątrz, albo nie żyją, albo mają lepsze rzeczy do roboty.

Nie pisałbym, gdybym znalazł inne zajęcie lub lepsze towarzystwo. Trudno rozmawiać tylko ze zwierzętami i pozostać przy zdrowych zmysłach. Nawet nie wiem, która jest godzina. Nie odróżniam nieba od ziemi — być może zwisam z gwiazdy głową w dół. Czasem śnię, że się obudziłem. Opisuję Święty Wrocław jako rozmowę z sa­mym sobą.

 Zaczęło się na przełomie zimy i wiosny, w najpaskudniejszy czas roku. Do połowy marca mróz ścinał miasto, śnieg skrzypiał pod butami, a na samochodach siedziały wielkie białe czapy. Temperatura — jeśli wierzyć emerytom — spadała do minus dwudziestu w dzień, na ulicach leżały zamarznięte koty i gołębie. (…) Mróz ustąpił gdzieś w połowie marca…

fragment powieści

 

O AUTORZE

 

Łukasz Orbitowski (1977)  - absolwent filozofii  UJ,  terminował u fantastów, awangardzistów i realistów.  Pisze gęstą prozę z bohaterami twardo stawiającymi czoła wyzwaniom tego i tamtego świata. Autor książek: Złe wybrzeża (1999), Szeroki, głęboki, wymalować wszystko (2002), Wigilijne psy (2005), Horror show (2006). Współpracuje z „Nową Fantastyką”, „Lampą” i „Science Fiction”, „Przekrojem” i „Dziennikiem”. Mieszka w Krakowie, szkołę podstawową kończył na krakowskim Kazimierzu, gdzie rozgrywała się akcja jego ostatniej powieści Tracę ciepło.

 

 

Czy mamy młodych zdolnych prozaików? Oczywiście. Jednym z nich jest Łukasz Orbitowski (1977).

Elżbieta Sawicka, „Puls Biznesu”

 

Najlepszy polski twórcą horroru. Jego proza cechuje się niesamowitym wyczuciem klimatu, umiejętnym budowaniem napięcia i doskonałym osadzeniem w polskich realiach. Obok historii poważnych (m.in. „Tracę ciepło”) pisze także rzeczy lżejsze, bawiące się konwencją grozy, takie jak „Pies i klecha” – opowieść o sekcie satanistów u schyłku Polski Ludowej napisana wspólnie z Jarosławem Urbaniukiem.

Jakub Demiańczuk, „Dziennik”

 

Trzydziestoletni Orbitowski warsztat prozatorski m w małym palcu –większość pisarzy młodego pokolenia nie dorasta mu do pięt, jeśli chodzi o budowanie nastroju, prowadzenie dialogu, zjadliwą ironie puent czy plastyczność wyobraźni.

Piotr Kofta, „Dziennik”