Życie na podglądzie
Len Vlahos

Jedna wiadomość może wywrócić całe nasze życie do góry nogami. Przekonał się o tym Jared, kiedy usłyszał, ze jego mózg zajmuje nieuleczalny nowotwór. Dla kochającego ojca i opiekuńczego męża najistotniejsze było jednak zapewnienie finansowej stabilizacji najbliższym. A czy można zrobić to lepiej, niż biorąc udział w reality show?  

„Życie na podglądzie” to tytuł wyjątkowy, a na jego wartość składa się wiele przepięknie dobranych elementów. Z przyjemnością i na jednym tchu wyliczyłabym wszystkie zalety powieści, jednak mam wrażenie, że to jedna z tych książek, których istotność trzeba poznać samemu. Opowiem Wam co szczególnie przypadło mi do gustu, przedstawię najmocniejsze strony książki, ale niestety nie jestem w stanie oddać siły zawartego w niej emocjonalnego ładunku i uczuć, jakie wywołuje u czytelnika podczas lektury.

Vlahos podjął się zadania niezwykle trudnego- postanowił opowiedzieć o ojcu, którego życie kończy się wraz z rozwojem choroby. Opowiedział także o jego rodzinie  i tym, że dla niej ta historia również skończy się nieszczęśliwie. Wiele powstało już podobnych książek „chorobowych”, to tematyka ważna, a przy tym lubiana, ceniona i chwytliwa. Dlatego tak duże wrażenie robi sposób, w jaki autor tę historię zarysował. Mogłoby się wydawać, że sprzedaż własnego życia i udział w reality show podsumowującym ostatnie chwile to zbyt wiele. Dla każdego. Ale Jared, niezwykły ojciec, jest gotów zrobić wszystko dla swojej rodziny.  Ich dalsze życie ma dla niego wartość większą, niż cokolwiek innego.

Taka realizacja tematu szalenie mnie poruszyła. Vlahos w przedziwny sposób sprawił, że jego powieść stała się ujmująca, intrygująca, a miejscami także zabawna. W tej historii ukrył zadziwiającą przewrotność, która stale mnie zaskakiwała. Nie jest łatwo opowiadać o chorobie, a jeszcze trudniej robić to tak, jak on. Interesująco, na temat i trzymając się faktów, w przy tym z pewnym dystansem i próbą przemycenia wydarzeń i postaci łagodzących tę opowieść. To niesamowite, że w pozornie prostej fabule można tak wiele zmieścić, a w znajomych treściach przemycić tak dużo nowego.

Autor prosto, a zarazem bardzo przenikliwie opowiada o historii pewnej rodziny. Rodziny podzielonej przez Gleja- nowotwór mózgu. Każdy z uczestników tego dramatu zasłużył w tej historii na swoje miejsce i na swój czas. Bo ta opowieść nie dotyczy jedynie Jareda i jego walki z chorobą. Ten koszmar wkradł się w życie całej rodziny. Kochającej żony, oddanych córek. Co ciekawe, istotnych bohaterów w tej powieści jest więcej, a każdy z nich wywołuje w nas konkretne, silne emocje. Szczególnie zaskoczył mnie udział samego nowotworu, który na kartach powieści stał się swojskim i niemal przyjaznym Glejem. On także otrzymał swoje 5 minut, a takie dziwne oddanie mu fragmentu powieści sprawia, że staje się ona jeszcze ciekawsza, bardziej zaskakująca i emocjonalna.

Jak już wspomniałam, Vlahos pisze przewrotnie, starając się nas zaskoczyć. W ten sposób sprawia, że akcja powieści tchnie świeżością, nabiera nowych odsłon i kolorów. Choroba pokazana w takim wymiarze wciąż pozostaje chorobą, ale zwraca naszą uwagę na inne czynniki. Skłania do refleksji, wywołuje mnóstwo różnorodnych uczuć. Opisy autora są bardzo plastyczne, mocno działają na wyobraźnię, sprawiają, że szybko i chętnie stajemy się nie tylko świadkami, ale i uczestnikami tamtych wydarzeń. To książka angażująca, zachęcająca do rzucenia wszystkiego w kąt i pełnego skupienia.

Vlahos pisze lekko, posługuje się prostym słowem, ale w tej prostocie tkwi siła tej historii. To wspaniałe, że można czytać szybko, ale nie umyka nam sens. Swoboda i przyjazność stylu sprawiają, że posuwamy się do przodu w zawrotnym tempie, nie tracąc przy tym ani na chwilę wątku, nie pomijając ani jednej litery. Autor udowadnia, że można pisać lekko o trudnych rzeczach, bo ich ciężar nie wymaga już dodatkowego podkreślania trudnym słowem.

„Życie na podglądzie” całkiem podbiło moje serce. Zawsze dziwi mnie, że książki zaklasyfikowane do literatury młodzieżowej mogą wciąż robić na mnie tak duże wrażenie. Bo przecież już dawno mogłabym, a może powinnam, z nich zrezygnować. Tylko czy warto? Przecież mogłyby ominąć mnie takie tytuły.