Żona mojego męża
CORRY JANE

'' Żona mojego męża '' , to jedna z tych pozycji , które ja na własny użytek nazywam brudnymi lub lepkimi . Zaliczam do nich książki które w moim odczuciu właśnie tak postrzegam , oczywiście w sensie czysto metaforycznym . Tak jest właśnie z '' Żoną mojego męża '' . Nikt w tej historii nie jest w porządku , nikt nie ma czystych intencji i sumienia . Każda z postaci jest właśnie taka '' lepka '' , klejąca , każda ma swoje za uszami i każda próbuje coś ugrać . Trochę to nawet dziwne , zagęszczenie osób z których żadna nie jest prosta i zwyczajna , dobra i szczera . Małżeństwo Lily i Eda Macdonaldów , świeżutkie i dopiero zaobrączkowane , na pierwszy rzut oka wydające się zgodne i szczęśliwe w rzeczywistości wcale takie nie jest . Z każdą kolejną czytaną stroną książki , okazuje się jakie powody i motywy tych dwoje do siebie pchnęło . Czy się kochają ? Ja bardzo w to wątpię . Jednak może wy będziecie uważać inaczej . Ed , robi w reklamie , ale tak naprawdę jest póki co niespełnionym artystą . Lily to początkująca prawniczka . Kiedy ją poznajemy , właśnie wybiera się do więzienia na spotkanie z pierwszym swoim '' kryminalnym '' klientem Joe Thomasem , który siedzi za zamordowanie w dość hmmm...specyficzny sposób , swojej kochanki . Równocześnie ze śledzeniem życia osobistego i zawodowego małżeństwa Macdonaldów , obserwujemy życie ich sąsiadek . Pewnej Włoszki i jej dziewięcioletniej córki Carli Cavoletti . Losy Włoszek i małżeństwa Lily i Eda splatają się w zadziwiający sposób . Książka jest podzielona na rozdziały którym patronuje raz Lily , raz Carla naprzemiennie . Mamy też jeden czasowy przeskok o dwanaście lat . Książkę czytałam z dość stabilnym zainteresowaniem , jednak nie potrafię do końca stwierdzić , czy mi się podobała . Jak na debiut jest dobra , nawet bardzo dobra , jednak dość często miałam wrażenie zbytniego nagromadzenia dziwnych zbiegów okoliczności , raków jako powodów śmierci i tym podobnych . Pewnego demonizowania traktowania w szkołach dzieci imigrantów , za to niemal gloryfikowania posiadania dziecka z zespołem Aspergera . Przez te pewnego rodzaju '' nadmiary '' książka stawała się mniej wiarygodna . Chociaż odkąd doczytałam że autorka jest dziennikarką przestało mnie to dziwić . Dziennikarze często specjalizują się w nadmuchiwaniu balona sensacji i patosu zupełnie niepotrzebnie . Niektóre wątki zbędne albo '' przedobrzone '' . Dużo opisanych ciekawych zachowań ludzi z Aspergerem , co by sugerowało że autorka dobrze odrobiła pracę domową przed zabraniem się za pisanie . Patrząc jednak z drugiej strony na zdania typu : '' Zostałam pobłogosławiona w sposób który nie każdy zrozumie '' ; '' Może i nie mam zwyczajnego dziecka , ale mój syn nigdy nie będzie nudny '' , zastanawiam się czy pisarka na pewno wie jak trudno wychowywać dziecko z tym zaburzeniem i czy na pewno jest to takie '' błogosławieństwo '' ? Reasumując ciekawa intryga i lektura dająca nadzieję na dobre rokowania . Jeśli tylko pani Corry wyzbędzie się dziennikarskich metod dmuchania '' balonów '' , będzie miała we mnie wierną czytelniczkę .