Złota kaczka
Konrad T. Lewandowski

Sięgając po „Złotą kaczkę” spodziewałam się błyskotliwej satyry rzeczywistości, która rozbawi mnie do łez. Konfrontacja z tekstem przyniosła jednak inny rezultat.

W tego typu prozie spodziewam się w humorze nutki złożoności, wymagającej od czytelnika używania skojarzeń, pozostawiającej go w sferze domysłów i dociekań. W „Złotej kaczce”, choć mamy do czynienia z fikcją literacką, jesteśmy od początku bombardowani nazwiskami znanych polityków. Czytelnikowi nie pozostawiono praktycznie żadnej przestrzeni do szukania podobieństw na własną rękę.

Sam pomysł jest świetny – oto podróżujemy z bohaterami przez wymiary, pchani chaotyczną niespójną koncepcją świata, jaką wytworzyło skrajne skonfliktowanie poglądów w narodzie. Szkoda, że wykonanie mnie nie urzekło.

Tekst tworzy seria sytuacji, gagów pełnych dynamiki akcji. Czy to porywa – trudno mi ocenić. Oprawa tak mnie irytowała, że nie byłam w stanie odczuwać przyjemności z zapoznawania się z treścią przygodową.

Powieść przesycona jest bowiem, według mnie, ogromną dawką wulgarności, chamstwa i wybitnie nieśmiesznych żartów, znajdujących się na bardzo niskim poziomie. O ile domyślam się, że w pewien sposób autor chciał nawiązać do stereotypów i brudu jaki my ludzie potrafimy społecznie po sobie pozostawić, o tyle dla mnie osobiście niesmaczne były nawiązania do anoreksji jako czyjegoś widzimisię. Może nie zrozumiałam zamysłu, nie wiem. Nie odebrałam tego dobrze.

W tekście znalazłam literówki. O warstwie językowej nie mam nic więcej do powiedzenia. O ile komuś nie przeszkadzają wulgaryzmy, może uznać ją za dobrze skrojoną. Autor wielokrotnie bawi się odwołaniami do różnych dzieł i myśli, co oceniam na mały plus.

Bolało, gdy czytałam, naprawdę.

Gdybym nie podjęła się przebrnięcia przez tę pozycję w ramach wyzwania czytelniczego, poddałabym się po kilkudziesięciu stronach.