Złamane Serce w Toskanii
Rafał Krzysztof Jaworowski

To trzecia pozycja Pana Jaworowskiego na mojej czytelniczej półce. Tym razem autor stworzył powieść typowo obyczajową adresowaną do młodych ludzi, którzy wkraczają w dorosłość. Na przykładzie głównej bohaterki – Justyny z Warszawy, utalentowanej artystycznie maturzystki, potem studentki ASP i wreszcie absolwentki rzeźbiarstwa - poruszył szereg problemów, z którymi musi się zmierzyć współczesne młode pokolenie, akcentując jednocześnie te zachowania i cechy, których spełnienie daje gwarancję szczęśliwego, zgodnego z własnymi przekonaniami i zasadami życia.

Nie chcę zdradzać fabuły, więc nadmienię jedynie, że tuż przed maturą Justyna traci w wypadku samochodowym swego chłopaka, równolatka. A chociaż byli bardzo młodzi, wydawali się nad wiek dojrzali i zgodnie planowali wspólną przyszłość. Brutalnie przerwana szaleńcza miłość wywołała w dziewczynie traumę i niepowetowaną stratę, która przez cały okres studiów nie pozwoliła jej na otwarcie się na nowe znajomości. Dopiero udany pobyt we Włoszech, zetknięcie się z nowościami, sukcesy zawodowe i poznanie nowych, życzliwych osób wyzwoliło ją z kokonu, w którym tkwiła.

Ta książka mocno podkreśla, aby, mimo przeciwności losu, nigdy nie tracić nadziei, uparcie dążyć do celu, realizować swoje pasje, rozwijać talenty, realizować się na gruncie zawodowym. W sferze uczuć dochowywać wierności partnerowi, nie szukać uczucia na siłę, ale kiedy się pojawia, nie odtrącać go, korzystać z zainteresowania partnera i czerpać z niego pełnymi garściami. Zachować w pamięci dobre chwile, nie rozpamiętywać złych i otwierać się na przyszłość. Zawsze myśleć pozytywnie! To także opowieść o sile rodzinnych więzi i sile przyjaźni, dzięki którym łatwiej przetrwać życiowe straty i porażki. O miłości, która warta jest zamieszkania z dala od ojczyzny i rodziny.

Autor lokując młodych bohaterów w bogatych rodzinach stara się także uświadomić młodego czytelnika, by nie żyć na rachunek rodziców, ale uczyć się i pracować, by samemu wyrobić sobie własną markę. Justyna, choć kocha ojca nad życie, nie ulega jego namowom i nie chce studiować prawa, by kontynuować prowadzenie rodzinnej kancelarii, bo kocha sztukę i w niej chce szukać zawodowego spełnienia. Podobnych wyborów dokonali młodzi Włosi, z którymi pracuje.

Fabuła ulokowana w połowie w Polsce, a w połowie w urokliwej Florencji zaraża optymizmem, wzbudza całą gamę emocji, zachwyca urokiem florenckich ulic i restauracji oraz kusi włoską kuchnią. Jest idealna na środek upalnych wakacji, w którym właśnie się znajdujemy.

A chociaż parę elementów zazgrzytało tak w fabule, jak w języku powieści, chociaż zabrakło definitywnego końca (ufam, że wszystko zakończy się pomyślnie),to mimo tych nielicznych niedostatków przyjęłam ją bardzo pozytywnie.

Justyna i Radek tworzą idealną parę. Oboje mają artystyczne dusze i plany na przyszłość. Jednak jedna chwila nieuwagi sprawia, że wszystko obraca się w proch. Tragiczny wypadek rozdziera dłuższe dziewczyny na strzępy, a ona sama nie wie, jak poradzić sobie ze stratą ukochanej osoby. Mija 5 lat... młodej kobiecie udaje się z sukcesem ukończyć upragnione studia na ASP, aczkolwiek w dalszym ciągu nie potrafi uporać się ze śmiercią chłopaka. Zrządzenie losu w osobie profesora Akademii sprawia, iż Justyna razem z przyjaciółką Ulą wyrusza do Włoch, by podjąć pracę u znanego florenckiego artysty. Czy uroki toskańskiej stolicy uleczą jej przepełnione smutkiem serce? Jak odnajdzie się w nowej dla siebie rzeczywistości?

Autor należy do grona osób, które nie czepiają się pazurami jednej, utartej ścieżki literackiej i śmiało lawiruje pomiędzy gatunkami. Po książkach przeznaczonych dla dorosłych czytelników pokusił się o napisanie czegoś także dla młodszych odbiorców, choć moim zdaniem to lektura mogąca trafić w gusta szerokiego spektrum wiekowego.Pozycje pisarza niezmiennie charakteryzuje prostota oraz lekkość stylu, mimo częstego poruszania trudnych tematów. Ja właśnie za to cenię jego pióro i chętnie sięgam po kolejne historie twórcy.

Rafał Jaworowski za sprawą tej opowieści uświadamia nam kruchość życia. Wystarczy dosłownie moment, aby skończyła się nasza ziemska wędrówka. Nie tylko prowadzenie samochodu na "podwójnym gazie", ale też brawura z kierownicą, nadmierna prędkość bądź zbyt duże zmęczenie może doprowadzić do tragicznego w skutkach wypadku. Tu z kolei przechodzimy do następnej kwestii poruszonej przez autora. Mianowicie tematu żałoby oraz sposobach uporania się ze śmiercią najbliższej osoby. Każdy z nas radzi sobie z nią indywidualnie, każdy potrzebuje na to innej rozpiętości czasowej, a nawet oderwania się od miejsc, które już na zawsze będą się kojarzyć ze wspólnie spędzonymi chwilami. Najważniejsze jednak, żeby robić to po swojemu i na własnych zasadach.

Tym, co mnie zachwyciło w tej powieści, to podejście twórcy do sztuki oraz ukazanie pięknej architektury czy zabytków Florencji w nienachalny, ale działający na wyobraźnię w sposób. Przedstawienie różnic mentalnych lub kulturowych pomiędzy Polakami oraz Włochami także zasługuje na pochwałę. Aczkolwiek to pokazanie czytelnikowi, iż nasze miejsce do życia nie musi ograniczać się do kraju naszego pochodzenia, że warto podążać za swoimi marzeniami, realizować swoje pasje bądź dążyć do swojego rozwoju urzekło moje serducho i sprawiło, iż książkę pochłonęłam jednym tchem.

To ciepła, momentami wzruszająca lektura o miłości, poszukiwaniu swojego miejsca świecie oraz własnej drogi życiowej i dążeniu do spełnienia pragnień bądź doskonalenia umiejętności. Sądzę, że nie tylko młodzi odbiorcy, ale też osoby starsze znajdą w niej coś dla siebie.