Zima naszej goryczy
John Steinbeck

John Steinbeck - laureat Nagrody Nobla, to autor takich książek, jak "Myszy i ludzie", "Grona gniewu", czy "Na wschód od Edenu". Książka"Zima naszej goryczy", to kolejna, z takich pozycji, które, na zawsze zapadają w pamięci. Mieszkańcy miasteczka, w którym przyszło żyć naszym bohaterom, są doświadczenie przez los.Większość z nich, przeżyło, jakąś traumę, która wpłynęła, nie tylko na nich, ale i na osoby wokół. Ethan, jedna, z wiodących postaci, tej powieści, to niegdyś, jeden z najbogatszych właścicieli w mieści.Niestety kryzys, odcisnął na nim swoje piętno. Jego żona, Mary, żyje przeszłością, tęskni do, dawnego, wystawnego życia i ma żal, do siebie, do innych, że teraz, musi, borykać się z nędzą. Na losy naszych bohaterów, mają wpływ wróżby z kart tarota, które obiecują odmianę i powrót do dawnego życia. To daje nadzieję i motywację do walki. Niesamowite, jest to, że twórca, potrafił zawrzeć, w tej pozornie prostej, toczącej się, niespiesznym rytmem akcji, tyle różnych odczuć i interpretacji, tego, czego jesteśmy świadkami, zagłębiając się w tą opowieść. Ironiczny humor, specyficzne podejście do swoich bohaterów, to coś, co wyróżnia tę książkę, na tle innych. Jestem zachwycony, jednak, nie ma, to jak klasyka, w dodatku w takim wydaniu.Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

KSIĄŻKA LUDZKICH GORYCZY Jeden z najwybitniejszych pisarzy amerykańskich w historii i kolejna powieść z jego dorobku udowadniająca, że nie tylko najsłynniejsze jego dzieła warte są poznania. Niewielka mieścina New Baytown to miejsce pełne ludzi, którym się nie powiodło. Miejsce pełne ludzkiej goryczy i rozczarowań. Ethan Hawley jest taki, jak oni wszyscy, choć kiedyś należał do elity. Był jednym najbogatszych ludzi w okolicy, obecnie jednak pracuje w sklepie. Stara się zapomnieć o tym co było, żyć chwilą - i życiem - obecną, ale jego żona, Mary, i ich dzieci tęsknią za minionym statusem. Przyjaciółka Mary, Margie, boi się niepewnego życia w samotności i bez pieniędzy, przyjaciel Ethana, Danny, swym alkoholizmem sięgnął dna. Czy szansa na odmianę losu, jakiej zapowiedź pojawia się nagle, ma szansę spełnienia? Steinbeck to pisarz wielki. Genialny w swym minimalizmie, genialny w analizie ludzkiej duszy i przede wszystkim mistrz w ukazywaniu przekroju społecznego Ameryki. I nie ma znaczenia, że jego książki obrazują to, co w Stanach miało miejsce w ubiegłym stuleciu (,,Zima..." wydana została w roku 1961) - jak zawsze w przypadku gigantów literatury, poruszane tematy pozostają aktualne. Bo może i zmieniają się trendy, zmienia kultura i społeczeństwo także ulega zmianom, nie zmieniają się jednak podstawowe cechy natury ludzkiej. I zmianom nie ulegają także emocje, które Steinbeck potrafi wywołać po mistrzowsku. Większość autorów emocjami szafuje, ukazuje je, poniekąd jakby na siłę chcąc wzbudzić w czytelniku. John nie musiał uciekać się do takich zabiegów - jego słowa i wydarzenia nie musiały zabierać opisów emocji, by je wzbudzać. Podobnie jest z prawdą, której Steinbeck nie ujmuje wcale w dosadne słowa. Jego bohaterowie, ich czyny i to, co staje się ich udziałem, sprawiają, że czytelnik bardziej ową prawdę, niż tylko umysłem odbiera emocjami. Literacka nagroda Nobla okazuje się w jego przypadku wyróżnieniem absolutnie zasłużony. Koniecznym wręcz. Steinbeck to autor, którego znać nie tyle wypada, ile po prostu najzwyczajniej w świecie trzeba. literacka wysoka półka najlepszej próby. Autor nikogo nie pozostawiający obojętnym. Polecam więc gorąco, a wydawnictwu Prószyński Media składam podziękowania za udostępnienie mi powieści do recenzji. Recenzja opublikowana także na moim blogu http://ksiazkarnia.blog.pl/2015/11/13/zima-naszej-goryczy-john-steinbeck/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Kronika moralnego upadku

 

Z książkami Johna Steinbecka jest trochę tak, że kiedy przeczyta się jedną z nich, to prawie jakby przeczytało się wszystkie (i wcale nie uważam tego za wadę). Zdecydowana większość jego twórczości skupia się na kondycji człowieka w obliczu Wielkiego Kryzysu i jego następstw. Niezależnie od tego, czy jest to powieść podszyta humorem (jak "Ulica Nadbrzeżna"), czy w poważniejszym tonie, zawsze najważniejszy jest w niej człowiek, jego rozterki i dylematy.

 

Bohaterem "Zimy naszej goryczy" jest Ethan Hawley - człowiek, którego rodzina w przeszłości tworzyła elitę miasta, lecz na skutek złych decyzji inwestycyjnych straciła cały majątek. Hawley z godnością znosił swój los, zatrudnił się w sklepie i prowadził życie uczciwego człowieka, jednak naciski najbliższych i demoralizacja otoczenia sprawiły, że Ethan postanawia polepszyć sytuację w jakiej się znajduje - za wszelką cenę.

 

"Zima naszej goryczy" dotyka problemów, z którymi ludzkość mierzy się od wieków - nie ma na świecie jednostki, która nie dążyłaby do poprawy swojego losu. Ethan Hawley noszący w sobie jeszcze iskrę dawnej świetności rodu, na skutek presji otoczenia podejmuje decyzje, które doprowadzają nie tylko do odmiany jego sytuacji materialnej, ale przede wszystkim jego samego.

 

Środowisko w powieści Steinbecka jest zepsute i zdemoralizowane. Nieliczne przejawy prawdziwych i szczerych uczuć ostatecznie przegrywają z pieniądzem i wizją podwyższenia statusu społecznego. W przypadku głównego bohatera jest to o tyle smutne, że nie sprawia on wrażenia człowieka bezwzględnego i zdolnego do zdrady.

 

"Zima naszej goryczy" to powieść, która ma w sobie wszystko to, co jest charakterystyczne w książkach Steinbecka, jednak od pozostałych różni się tym, że nie jest ani humorystyczna, ani dramatyczna jak "Na wschód od Edenu" czy "Grona gniewu". W dalszym ciągu jednak charakteryzuje ją znakomity styl i nieco sentymentalny nastrój, co tylko potwierdza, że nawet jeśli Steinbeck nie stworzył arcydzieła, to nigdy nie schodził poniżej wysokiego poziomu.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Niepowodzenie jest stanem umysłu."

Aczkolwiek, gdy nie mamy wsparcia ze strony najbliższych, może stać się tragedią.

 

"Zima naszej goryczy" to kolejna powieść - metafora autorstwa genialnego Johna Steinbecka.  W odbiorze nie jest absolutnie jednoznaczna, "bo opowieść ma tyle wersji, ilu czytelników. Każdy z niej bierze to, czego chce albo co może i w ten sposób odmienia ją na swoją miarę. Jedni wybierają pewne części, a odrzucają resztę, inni przeciskają opowieść przez siatkę swoich przesądów, jeszcze inni ubarwiają ją swoim zachwytem. Opowieść musi mieć jakieś punkty styku z czytelnikiem, żeby mógł czuć się w niej swobodnie. Tylko wtedy może akceptować cuda."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)