Powieść, która odważnie stawia najtrudniejsze pytania o tożsamość, równouprawnienie i rodzicielstwo.
Sara ma trzydzieści lat i już jest zgorzkniała. Jest prawdziwą zgorzkniałą pizdą. Pewnego styczniowego dnia, kiedy wszystko staje się nie do zniesienia, zostawia męża i dziecko, i chcąc spokojnie pomyśleć wyjeżdża na tydzień na Teneryfę.
Do czytania w podróży zabiera klasyk z lat siedemdziesiątych - Strach przed lataniem Eriki Jong. Podczas lektury zastanawia się, jak doszło do tego, że bardziej niż za przygodnym numerkiem tęskni za tym, by przespać całą noc.
Myśląc o wszystkich znanych jej kobietach, które podobnie jak ona w domowym więzieniu pozbawiane są energii, Sara czuje się oszukana i rozgoryczona. Czy wszystkie dziedziczą to w linii prostej - a ona ze swym neurotycznym perfekcjonizmem jest nieodrodną córką nerwowej matki, zmywającej naczynia pokrytymi egzemą dłońmi?
Zgorzkniała pizda to bezkompromisowa rozprawa z mitem miłości. Powieść, która odważnie stawia najtrudniejsze pytania o tożsamość, równouprawnienie i rodzicielstwo.
Marii Sveland - urodziła się w 1974 roku w Örebro. Jest absolwentką Wydziału Radia Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Sztokholmie i autorką wielu cenionych programów dla szwedzkiego radia i telewizji. W 2003 roku zdobyła nagrodę Ikarospriset za radiowy dokument ,,Jak dziwka". Zgorzkniała pizda to jej debiut powieściowy.
Wydawnictwo: Czarna Owca
Data wydania: 2013-09-25
Kategoria: Literatura piękna
ISBN:
Liczba stron: 264
Często mówi się o ocenianiu po okładce. Ja tym razem padłam ofiarą oceniania książki po tytule. No prawie padłam. Po książce o tytule „Zgorzkniała pizda” spodziewałam się płytkiego raczej czytadła o zbuntowanej singielce, którą życie wpędziło w zgorzknienie i permanentnie podły nastrój. Książka przez pomyłkę wylądowała na samym spodzie sterty, przywalona rozkładami materiału, cudzymi referatami, później pracami do sprawdzenia i całym tałatajstwem, które wala się po mieszkaniu nauczyciela, który stara się zapanować nad chaosem. Tenże nauczyciel, powalony przez zapalenie oskrzeli łaknie rozrywki, więc szykując się na dwa dni gadania non stop wyciąga książkę w celu zażycia lekkiej rozrywki i całe szczęście, że leży w łóżku bo zostaje powalony. I bardzo miło zaskoczony. Książka to zapiski Sary, kobiety, której biologiczny zegar ma wybić trzydziestkę. Sara jest kobietą z pozoru wygraną, ma kochającego męża cudowne dziecko, ale to dla niej za mało. Leci na Teneryfę, aby odpocząć od rodziny, spotyka ją, nawet w tak liberalnej i postępowej Skandynawii potępienie. No bo jak to? Urlop od dziecka? Urlop od rodziny? Sara zaczytuje się książką „Strach przed lataniem” często odwołuje się do bohaterki do jej dylematów, problemów, które pomimo upływu lat, wciąż pozostają w gruncie niezmienne. Ta książka to podróż przez życie, wspomnienia, rozmyślania o losie kobiety, o feminizmie, równości i o pragnieniach. Książka głęboka i niesamowita. Nie dajcie się zwieść tytułowi. Kiedyś zwróciłaby naszą uwagę okładka, świetnie zrobiona, ale obecnie w takiej grafice ukazują się wszystkie erotyczne powieścidła, wiec nie wiem czy książka rzucając się w oczy wpadnie nam w ręce. A moim zdaniem warto. Rzadko, czytając książkę mam takie wszechogarniające uczucie „wow, jakby o mnie”, oczywiście w pewnych fragmentach. Ta książka jest bardzo mądra i prawdziwa. Ktoś może poddać w wątpliwość czy wulgarny, kontrowersyjny tytuł, jest dobrym pomysłem, czy nie odrzuci potencjalnego czytelnika. Sama spędziłam długie chwile nad tym zagadnieniem. Zastanawiałam się czy wypada mi wyjąć książkę w przerwie i poczytać. Chłopcy z mojej klasy byliby zachwyceni i mniemam, że nie zapanowałabym nad dyskusją jaka by się wywiązała. Z drugiej jednak strony, tytuł koresponduje z bohaterką wyłaniającą się z książki. Kobietą, która chce wyzwolenia, robi rozrachunek ze swoimi przeżyciami i pragnieniami, czy to taka duża różnica gdy nazwie się pizdą, niż gdyby nazwała się suką? Słowa, definicje, nazwy. Ta książka nie jest tak powierzchowna. Ona wcale nie jest powierzchowna, nie muska pobieżnie tematów, jak grzeczna rozmowa u terapeuty. Sara rozmawia z samą sobą, odważnie. Opowiada o swoim dzieciństwie, które z pozoru szczęśliwe, bo w pełnej rodzinie, było samotnością, smutkiem i niekochaniem. Obraz rodziców skłóconych i niekochających się, dziecko proszące Boga o rozwód, błaganie o uwagę. Później nadchodzi okres bycia nastolatką, pierwsze zauroczenia, próba nawiązania relacji damsko-męskich, pomyłki i kolejna lekcja o nierówności kobiety i mężczyzny. Wcale nie jest lepiej, gdy dorasta, gdy staje się matką, wydaje się, że problem narasta. Przeczytajcie i zastanówcie się czy to o czym ona pisze nie jest przerażającą prawdą. Na mnie ta książka zrobiła ogromne wrażenie. Swoją mądrością, szczerością, tym w jaki sposób kobieta pisze o życiu i o kobiecej duszy. Cieszę się, że siódmy zmysł przemówił, że nie dałam zwieść się tytułowi. Odkryłam świetną, mądrą książkę, która mnie urzekła i wiem, że będę do niej wracać. Polecam wszystkim kobietom, moim zdaniem pozycja obowiązkowa!
Myślałam, że nigdy nie będę musiała użyć następujących słów" O, matko , jak ja się zwiodłam na szwedzkiej literaturze!!!
No to cześć wrażeń już wyraziłam. Dalej nie będzie lepiej. Niestety.
Autorka "Zgorzkniałej pizdy" jest Maria Sveland. Szwedka , urodziła się w Orebro w 1974 roku. Jest absolwentką Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej w Sztokholmie. Jest autorką licznych programów dla szwedzkiego radia oraz telewizji.. W 2003 roku została nagrodzona Ikarospriset za radiowy dokument "Jak dziwka". "Zgorzkniała pizda" jest jej debiutem literackim.
Maria Sveland fabułę swojej powieści umiejscowiła w większości czasu w hotelu na Teneryfie. To tu główna bohaterka, i zarazem narratorka całej opowieści odpoczywa od męża i syna. Sara, bo o niej mowa, ma trzydzieści lat, pracuje zawodowo. Jest mężatką i ma jedno dziecko. Pewnego dnia postawia "odnaleźć siebie", gdyż czuje się zagubiona, osamotniona i mimo swojego wieku nie czuje się spełniona , jako kobieta.
W drodze na Teneryfę, w samolocie zaczynają się dywagacje kobiety na temat roli dziecka, nastolatki, młodej i dojrzałej kobiety w rodzinie, w związku, w społeczeństwie. Podczas pobytu na Teneryfie bohaterka często wraca wspomnieniami do lat dzieciństwa i młodości, kiedy to dorastała w poczuciu braku ciepła domowego ogniska , przyjaźni oraz zdrowych relacji damsko- męskich....
Wspomniałam, że jest to debiut literacki pisarki. Niestety to widać. Tytuł powieści miał zapewne szokować i przyciągnąć uwagę potencjalnego czytelnika. I choć już w pierwszym rozdziale Sara podkreśla kilkukrotnie , że czuje się jak zgorzkniała pizda, to jakoś do mnie to nie przemówiło.
O ile mogę zrozumieć, że Sara w momencie dorastała buntowała się przeciwko "wychowawczemu" systemowi, to za wiele razy pisarka bohaterkę uprzedmiotowiła. Oczywiście, jestem świadoma, że dzieci , które w domu nie znajdują wsparcia, to szukają go gdzie indziej. Jeśli chodzi o nastolatki, to te znajdują oparcie w ramionach dużo starszym mężczyzn, którzy je tylko wykorzystują.
Ale wspomnienia przygodnych scen seksualnych Sary mnie drażniły. Trudno mnie się to czytało. Rodzice niby byli nieodpowiedzialni, w nosie mieli swoją córkę, to skoda, że pisarka za mało poświeciła miejsca temu wątkowi.
Sara mnie irytowała swoją naiwnością, niezdecydowaniem i ciągłym podkreślaniem, że ma trzydzieści lat , a już jest zgorzkniała.
Wydaje mnie się, że dziennikarka chciała popłynąć na fali popularności skandynawskiej literatury. Lecz w odróżnieniu od swoich kolegów odbiła ona ledwo od brzegu, a do tego jej dratwa przecieka.
Mnie się książka nie podobała. Ale wy musicie sami się przekonać, bo być może wasze zdanie będzie inne.
Właściwie to nie przeczytałam...nie dałam rady już na początku. Nudne rozmyślania o byciu kobietą, matką i żoną. Może wulgarny język miał uatrakcyjnić powieść? Nie wiem. Książka idzie dalej w świat, może komuś przypadnie do gustu