Zew lodu. Ośmiotysięczniki zimą: moje prawie niemożliwe marzenie
Simone Moro

Opis każdej wyprawy bardzo podobny, mało anegdotek i ciekawostek więc po kilku rozdziałach łatwo się znudzić.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Zew lodu. Ośmiotysięczniki zimą: moje prawie niemożliwe marzenie" to wspomnienia wybitnego włoskiego himalaisty i alpinisty, Simone Moro z jego górskich wypraw. Autor relacjonuje tu przebieg pierwszych zimowych wejść na Sziszapangmę, Makalu i Gasherbrum II, które były jego udziałem, jak również zdobycie Mount Everestu i zejście z niego w ciągu 48 godzin. I choć jest tak znanym i cenionym wspinaczem, zupełnie się nie wywyższa, potrafi docenić wartość życia swego, jak i drugiego człowieka. Przykładem może być jego rezygnacja ze zdobycia szczytu Lhotse w celu ratowania brytyjskiego himalaisty Toma Mooresa, za co też otrzymał nagrodę Fair Play przyznawaną przez UNESCO. Muszę jednak stwierdzić, iż po lekturze "Zewu lodu" mam co do niego mieszane odczucia. Wyrażam wielkie uznanie dla Agory za piękne wydanie tej książki, dzięki czemu aż przyjemnie brało się ją do ręki i nie można było nacieszyć wzroku - twarda, błyszcząca oprawa, biały papier. Niestety trochę gorzej sprawa się ma, gdy przejdzie się do zawartości. Już na początku uśmiałam się, kiedy Moro oznajmił, że ciężko przychodziło mu to pisanie, więc uznałam, że chyba nie będzie to proza najwyższych lotów. Nie ma nic gorszego niż tworzenie na siłę, jak człowiek nie ma weny, ani zbytniej ochoty. Może gdyby Moro pisał na spokojnie w domu swoje wspomnienia, a nie podczas trudnej wyprawy na Nanga Parbat, to wyszłoby z tego coś lepszego. Zabrakło mi w tej książce emocji, opisów wszechogarniającej grozy, które podniosłyby poziom adrenaliny, czy chociażby wywołały zaciekawienie. Wszystko przedstawione jest dość powierzchownie, skrótowo, a jednocześnie dość nużąco, więc trudno doświadczyć atmosfery górskiego żywiołu i poczuć się uczestnikiem tych wydarzeń. Co chwilę rozbawia (przynajmniej mnie) nadużywanie słowa "wertykalny". Wszystko tam jest wertykalne. Może tłumaczce jakoś bardziej profesjonalnie to brzmiało niż oklepane słowo "pionowy". Książka podzielona jest na rozdziały, a do każdego z nich przypisane są poszczególne szczyty, trochę więc to tak jakby czytało się opowiadania. Ale muszę przyznać, że takie niezbyt porywające. Podobną konstrukcję miały np. "Mój pionowy świat" Jerzego Kukuczki, czy też "Na koniec świata" Reinholda Messnera, ale tam autorzy potrafili oddać grozę gór, chyba też język był jakiś bardziej plastyczny, łatwiejszy w odbiorze. Jednakże parę rzeczy w postępowaniu i charakterze Simone Moro mnie urzekło. Podziwiałam to, że potrafił zawrócić będąc już prawie pod szczytem, jak również był gotowy do niesienia pomocy tym, którzy tego potrzebowali. Cudownie też czytało się jego ciepłe słowa pod adresem polskich wspinaczy, podkreślanie ich kompetencji, wytrwałości w dążeniu do celu, do niezwykłych osiągnięć. Wzruszyłam się, gdy odkryłam, jak bardzo to wrażliwy i oddany człowiek, nie mogący pogodzić się ze stratą przyjaciela - Anatolija Bukriejewa. Niemal wielbi go tam jak jakieś bóstwo. Parę słów poświęcił też innemu swemu partnerowi górskiemu, Piotrowi Morawskiemu. Nie spodobał mi się z kolei jego stosunek do zimowych wejść, tzn. krytykowanie przez niego wejść, które według niego były nie do końca zimowe (np. gdy wyprawa rozpoczęła się tuż przed kalendarzową zimą). To jak na mój gust takie trochę na siłę umniejszanie zasług innych, czepianie się drobiazgów, by dowartościować samego siebie. Myślę, że z tą książką warto się zapoznać, choć może nie jest jakaś wybitna. Ale trudno też przecież podczas jej lektury oczekiwać jakichś wielkich doznań literackich, ponieważ stworzył ją wspinacz, a nie osoba parająca się zawodowo pisaniem. Mimo to zawarte tu historie przenoszą niejako czytelnika w góry, odsłaniają tamtejsze trudności, potrzebę współpracy, nakłaniają do własnej aktywności i prób osiągania osobistych szczytów. Z kolei załączone na końcu kolorowe zdjęcia przepięknie ubogacają treść, pozwalają lepiej poznać autora i panujące w górach warunki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Książka nie tyle słaba, co nijaka. Simone Moro, jeden z najlepszych współczesnych himalaistów, opisuje swoje zimowe wyprawy. Niby nie bierze udziału w wyścigu, ale jednak wybiera cele, których jeszcze nikt nie osiągnął. Każde opisane osiągnięcie jest niezaprzeczalnie wielkie, ale wyprawy opisane jedna po drugiej zlewają się w sobą. Czyta się to łatwo, ale i obojętnie.
Autor próbuje też odcinać się krytykom, co zresztą mnie nie dziwi, tyle tylko że sam pozwala sobie momentami na komentarze, z którymi można by się spierać. Dotyczy to np. sytuacji, w której wyprawy wspinające się w tym samym czasie co on wycofały się z wspinaczki ze względu na trudne warunki pogodowe. Ocenia ich komentarze jako przesadzone - on jakoś dał radę. Tymczasem chwilę później opowiada o zejściu lawiny, która o mało go nie zabiła - czyli coś z tą pogodą było jednak na rzeczy. Momentami zdaje się też zapominać, że wszystko jest względne i może zależeć od indywidualnej oceny.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Owoc szaleństwa” znakomitego wspinacza, alpinisty i himalaisty pisana podczas zimowej  wyprawy na Nanga Parbat. Napisał o “mrozie, wietrze, śniegu, niepogodzie i śnieżycach”. To również książka o “pięknych marzeniach i gwałtownych przebudzeniach, o konstruktywnej krytyce i darmowych złośliwościach”. Moro pisze o górskich przyjaźniach, ciepło i z szacunkiem o Polakach (co rzadkie w dzisiejszych czasach).

(Kliknij aby rozwinąć opinię)