Zatrzymać gwiazdy
Katie Khan

Często śnię o tym, że spadam w bezdenną przestrzeń, wiruję w nicości, zawsze samotnie. Filmy o kosmonautach w jakiś sposób przerażają mnie, nawet od kreskówek z ich motywem stronię. Dlatego ciężko wytłumaczyć mi - zarówno sobie, jak i Wam - dlaczego za lekturę obrałam sobie Zatrzymać gwiazdy, w której ten element się pojawia, a co więcej - pojawia się co pewien czas, przez całą powieść. Przychodzi mi do głowy jedynie jedna myśl - główni bohaterowie wśród tych pustkowi mają siebie, a... to na swój dziwny sposób pokrzepiające.   - Zostało nam powietrza na półtorej godziny. - Długo wstrzymywany szloch w końcu wyrywa się z jej gardła, a w nim toną jego pocieszające słowa i rozpływa się atmosfera spokoju, jaką Max próbuje zaprowadzić, gdyż tak właśnie zachowuje się pod presją. Gdyż na tym właśnie polega jego styl: unikać konfrontacji, stresu, nawały jej uczuć. Za chwilę spróbuje zażartować.  - Cóż, nie wiem jak ty - mówi - ale mam zamiar wrzucić na MindShare druzgocącą recenzję z podróży kosmicznych. (...)   Bardzo mocno przeżyłam początek powieści, choć nie jest on tak dramatyczny, jak mogłoby się zdawać (a przynajmniej nie zdaje się taki straszny, gdy siedzi się bezpiecznie w fotelu). Zastanawiałam się, co ja zrobiłabym, gdybyśmy my - ja i moja druga połówka - mieli jedynie półtorej godziny życia? Co mówiłabym? Co wspominałabym? Za czym najbardziej bym tęskniła? Max i Carys, główni bohaterowie Zatrzymać gwiazdy, podczas swej wędrówki w nicość wspominają świat, który ustał na drodze ich uczuciu...   - Posłuszeństwo wobec reguł mamy we krwi. Ale ono nie zawsze przynosi nam szczęście.   W rzeczywistości, w której przyszło żyć głównym bohaterom, zapanował utopijny ustrój społeczny, choć - po przeczytaniu całości - mogę śmiało powiedzieć, że są to jedynie piękne słowa. Oczywiście, system działa, choć w czytelniku budzi wiele wątpliwości. Rotacja, która co trzy lata przenosi obywateli w inne społeczności, w pierwszej chwili imponuje, ale w kolejnych - obserwując rozwijającą się miłość Max'a i Carys - stawia jej słuszność pod znakiem zapytania. Czy nie niszczy ona przypadkiem przyjaźni i miłości? Nawet bliscy zdają się nie rozumieć ich uczucia, niesprawiedliwie uważając je jedynie za żądzę, która z czasem minie... Czy warto ślepo podążać za zasadami, robić to, co inni każą? Czy - prowadząc takie życie - można być szczęśliwym?   Wspomnienia Max'a i Carys, choć poświęcone się głównie ich znajomości, wspaniale malują przed czytelnikiem świat, w którym zdaje się brakować głębszych emocji. Sztywne reguły, które utrzymują utopijny ustrój społeczny, w wielu miejscach się mylą, ale niemal nikt na to nie zważa. Żyjemy w idealnym świecie - to słowa ojca Max'a. Ale czy ten świat, aby na pewno jest idealny? Wielokulturowy, bogaty w wiedzę, urokliwy zewnętrznie - to na pewno - ale czy to przypadkiem nie pięknie ozdobiona pralinka, które nadzienie powoli gnije?    Katie Khan wspaniale w swojej powieści maluje pozorność i uległość, jej styl jest przyjazny czytelnikowi, aczkolwiek same wydarzenia opisuje nieco chaotycznie. To spore utrudnienie w odbiorze całości, aczkolwiek w zestawieniu z poukładanym światem jakoś ten bałagan mi pasował - nie drażnił, a raczej uspokajał. Warto również dodać, że jak na powieść debiutantki, Zatrzymać gwiazdy jest naprawdę świetną powieścią - nie mogę nazwać jej majstersztykiem, ale naprawdę wciąga i zachwyca. A i ja - po przeczytaniu jej - jakoś mniej boję się swoich koszmarów z trwaniem w nicości...    - (...) Wiesz, że prawdziwe znaczenie słowa "utopia" to nie idealny świat. - Wskazuje Ziemię, która powoli obraca się pod ich stopami. - Po grecku "utopia" oznacza "nie-miejsce", albo inaczej miejsce, którego nigdzie nie ma.  - Chcesz powiedzieć, że ta nadęta Europa, chcąc nie chcąc, wysłała nas do prawdziwej utopii? - Zaczyna się śmiać.  - (...) Idealne miejsce nie jest ustrojem politycznym ani filozoficznym projektem. Ono jest tu, jest w nas.    Jeśli szukacie wzruszającej, miłosnej opowieści z niebagatelnym światem i przesłaniem - Zatrzymać gwiazdy są stworzone dla Was. Tak, jak napisał o tej książce Matt Haig (autor m.in. Chłopiec zwany Gwiazdką), tak i ja napiszę - jak nigdzie pasuje tu określenie <nieziemska>. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Post-apokaliptyczna wizja świata, którego mieszkańcy doprowadzili do wojennego kataklizmu. Palatynaty - utopijne wielokulturowe społeczności, w których ludzie żyją skupieni wyłącznie wokół własnych, indywidualnych celów. Rotacje - ustrój społeczny, który przewiduje obowiązkową zmianę miejsca zamieszkania co trzy lata. Reguły - odpowiadające za utrzymanie porządku i priorytetów we właściwej kolejności. Beztroskie życie poświęcone dążeniom do bycia wzorowym obywatelem reprezentującym wartości założycieli... Katie Khan debiutuje powieścią, która zapiera dech w piersiach. Nieszablonowa fabuła osadzona w nietypowych okolicznościach sprawia, że wszystkie dotychczasowe historie miłosne oparte na oryginalnych pomysłach bledną w blasku Zatrzymać gwiazdy. Naszpikowana prawdziwymi emocjami odzwierciedlonymi w charakterach głównych bohaterów, zmuszająca do myślenia nad sensem bytu i wolności, prowokująca i oszałamiająca. Autorka funduje nam podróż pośród gwiazd i kontynentów wprawiając w osłupienie. Dzięki sprytnemu zabiegowi, który nadaje zakończeniu wyjątkowy charakter, książka jest lekturą uniwersalną, a jednocześnie zindywidualizowaną. Spełniając oczekiwania każdego typu czytelników, Zatrzymać gwiazdy (niesłusznie porównywana do Romea i Julii) zapada w pamięć wywołując zamęt i niemożność przeniesienia myśli na papier. Jednym słowem, jest to ponadczasowa powieść, której nie da się opisać... Całą recenzję znajdziesz na: http://favouread.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)