Zamknięta trumna
Sophie Hannah

Lady Athelinda Playford jest kobietą zamożną i pragnie komuś przepisać swój spadek. Nieoczekiwanie cała jej fortuna ma przypaść Josephowi Scothcherowi, co budzi wątpliwości, ponieważ Scothcher jest chory, nikt nie daje mu więcej jak kilka tygodni życia. Swoją nowinę ogłasza na przyjęciu w swojej pięknej, irlandzkiej rezydencji. Decyzja ta stwarza popłoch i rozgoryczenie, lecz nikt nie przypuszczał, że tego samego dnia spadkobierca zginie. Na szczęście wśród gości znajduje się Hercules Poirot. 

Jest to drugi tom "ożywionego" Herculesa zaraz po "Inicjałach zbrodni". Osobą łączącą te dwie książki jest Edward Catchpool, z którego perspektywy poznajemy wydarzenia. Znajdziemy tu także elementy, dzięki którym powieść czyta się z uśmiechem na ustach.

Książka ta podzielona jest na trzy części. Pierwsza część to poznanie portretów psychologicznych, druga to rozpoczęcie śledztwa, trzecia natomiast to piękne i zaskakujące zakończenie. 

Otrzymaliśmy dobry kryminał, który warto przeczytać. Przywracając Herculesa do życia, Christie nie ucieknie od porównań do oryginału. Ciężko jest sprostać wyzwaniu, jakiego podjęła się autorka. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

W "Zamkniętej trumnie" mamy kolejną, intrygującą zagadkę, której rozwiązania podejmuje się Herkules Poirot i inspektor Catchpool. Obaj panowie zostają zaproszeni do posiadłości popularnej pisarki lady Athelindy Playford. Tym razem jednak morderstwo zostaje popełnione po ich przyjeździe, zaraz po ogłoszeniu, że lady Playford sporządziła nowy testament. Rozpoczyna się śledztwo. Przygody Poirota jak zwykle wciągają i ciężko się od nich oderwać. Choć w tym przypadku mamy do czynienia z innym autorem i nowymi historiami, opowiadanymi z punktu widzenia inspektora Catchpoola, nie można skarżyć się na nudę. Książkę czyta się dobrze i szybko. To dobra kontynuacja, w której czuć odrobinę z klimatu pierwowzoru.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Bo przecież bez faktów każdy mógłby wmawiać każdemu wszystko i żadna historia nie byłaby prawdziwsza od innych". Herkules Poirot to jeden z najbardziej rozpoznawalnych fikcyjnych detektywów, który pojawił się w ponad trzydziestu książkach Agaty Christie. Jego śmierć opisana w ostatniej powieści z tej serii, zakończyła pewną epokę w literaturze kryminalnej. Jak zdołaliśmy się jednak w ostatnim czasie przekonać, nie wszyscy pogodzili się z uśmierceniem Poirota. Sophie Hannah to poetka, autorka książek dla dzieci i powieściopisarka. W latach 1997 -1999 była stypendystką Commoner w Creative Arts w Trinity College, a w okresie od 1999 r. do 2001 r. pełniła funkcję pracownika naukowego w Wolfson College, Oxford. Autorka swoją pierwszą powieść wydała w 2006 r., obecnie mieszka w Cambridge z mężem i dwójką dzieci. "Zamknięta trumna" to druga książka autorki z serii z Herkulesem Poirotem. Herkules Poirot oraz inspektor Edward Catchpool rozwiązują zagadkę tajemniczego morderstwa w rezydencji Lady Athelindy Playford, która ogłosiła swoim gościom decyzję o zmianie zapisu w testamencie, wydziedziczając tym samym swoje dzieci, a bogactwem obdarzając umierającego sekretarza. Herkules Poirot to jeden z najbardziej rozpoznawalnych detektywów literackich. Nie wszyscy pogodzili się z tym, że został uśmiercony, dlatego, za sprawą angielskiej pisarki - Sophie Hannah, powrócił do świata żywych. A wraz z nim pobudzająca do myślenia intryga kryminalna, której rozwiązanie zmusza szare komórki czytelnika do intensywnej pracy. Konstrukcja fabularna tego kryminału w wielu szczegółach przypomina książki Agaty Christie - na samym początku zbrodnia, zamknięty krąg podejrzanych i zamiast wartkiej akcji, śledztwo oparte na logice oraz dedukcji. Sophie Hannah, kreując postać kultowego detektywa starała się dorównać w jak najwyższym stopniu jego pierwowzorowi. Poirot w powieści Hannah stawia na psychologię zbrodni, jest pewny siebie i dość często przemawia przez niego ironia. Jest może nieco mniej zgryźliwy niż pierwowzór, natomiast wciąż błyszczy genialnym umysłem i przenikliwością analizy. "Zamknięta trumna" to pełnokrwista powieść detektywistyczna, która w dużej mierze przypomina swoim stylem klimat kryminałów z Poirotem Agaty Christie, jednak na pewno nie uniknie porównań z pierwowzorem.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przygody Herkulesa Poirota pisane rękę S. Hannah- spadkobiercy Agathy Christie powierzyli napisanie nowych przygód belgijskiego detektywa. I jak wypadło? Athelinda Playford, wdowa po wicehrabim, pisarka, w wielu 70 lat czerpie rozrywkę z zaskakiwania innych. Przekazuje swojemu lojalnego prawnikowi dyspozycję o zmianie testamentu, w którym omija swoje dzieci: córkę Claudię (zaręczoną z milionerem koronerem) oraz syna Harry'ego żonatego z zrzędliwą Dorris. Wielki majątek ma trafić w ręce Josepha, jej sekretarza, który jest ciężko chory... Narratorem tej historii jest Edward Catchpool, detektyw pracujący w Scotland Yardzie, taki ,,Hastings". Lady Playford zaprosiła go do posiadłości, ale nie tylko on jest gościem- pojawia się też tutaj jego przyjaciel Herkules Poirot. Co ma w planach gospodyni? ,,W tym momencie zdecydowałem- nie, nie bawiłem się dobrze." Edward jest w szoku atmosferą panującą w posiadłości: wzajemnymi oskarżeniami, docinkami, obrażaniem, ukrytej adoracji, płaczu. Przy obiedzie Athelinda ogłasza swoją nowinę, reakcje domowników i gości osiągają apogeum. A u mnie niestety królowało znudzenie, tak jak Catchpool nie bawiłam się dobrze, wyczekiwałam na zbrodnię, bo ten początek (tak do setnej strony) niestety nie wyszedł pisarce zbyt foremnie, rozłazi się fabuła. Ale część pierwsza kończy się, voila, dobrym akcentem dla rozwoju akcji, czyli morderstwem. ,,Jesteśmy tu, aby zrobić użytek z naszych szarych komórek. Jesteśmy tu, aby zapobiec morderstwu." Przyjeżdża policja: szeregowy potakiwacz i nadęty inspektor, który będzie ,,prowadził" dochodzenie. Ale Poirot na szczęście bierze się za przesłuchania świadków. Bo ktoś zabił, tylko kto i dlaczego? Druga część powieści jest bardziej dynamiczna, ma ciekawsze dialogi, pojawia się kwestia tytułowej zamkniętej trumny, zaskakujące fakty wychodzą na jaw. Ale mimo obszernych tłumaczeń postępowanie pewnej osoby, przymykanie oczu na fakty mnie nie przekonało. Z kolei klasyczne kryminalne zakończenie w stylu Christie mnie się podobało, genialny Poirot znalazł trzecią rzecz, która zespoliła dwie pozostałe, pozornie sprzeczne, prawdziwe rzeczy. ,,Ludzie to małe dziwne ustrojstwa. Znacznie dziwniejsze niż cokolwiek innego na świecie." No cóż, Poirot A. Christie był i raczej będzie tylko jeden. Gdyby nie ten nieforemny, toporny i nudnawy początek i kilka innych szczegółów w kreacji bohaterów, mogłabym zaliczyć ,,Zamkniętą trumnę" do naprawdę udanych przygód kryminalnych belgijskiego detektywa, a tak wypadło tylko średnio. ,,Poirot po prostu wie."

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Bardzo ładna książka duża czcionka bardzo ułatwia czytanie. Czyta się ją szybko bo jest zagadka jest mnóstwo podejrzanych ale nie urzekła mnie zero poczucia humoru, zero romansów, namiętności nic tylko zagadka ja już na początku wiedziałam kto zabił bardzo naciągana, dużo zbędnych wątków.Książkę da się przeczytać ale niczego w życie nie wnosi, a wręcz wieje nudą główni bohaterzy raczej osowiali i cała fabuła bez żadnych zwrotów akcji. Jedynym plusem jest bardzo dokładny opis rozdziałów każdy ma swój tytuł co zachęca do dalszego czytania.Są różne gusta ale nie jest to hit z pewnością

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klimatyczny kryminał, rzeczywiście w stylu Agathy Christie i z jej bohaterem. Przeczytałam z ciekawości.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Athelinda Playford, głowna bohaterka „Zamkniętej trumny”, to niezwykle bogata, starsza dama, na dodatek pisarka. Stworzyła cykl książek detektywistycznych dla dzieci i przypomina nieco Ariadnę Oliver z powieści Agathy Christie.

Lady Playford zaprosiła swojego syna Harry’ego z żoną Dorro oraz córkę Claudię z narzeczonym Randallem Kimptonem, dwóch prawników – Michaela Gathercole’a i Orville’a Rolfe’a, a także Edwarda Catchpoole’a oraz Herculesa Poirot, do posiadłości Lillieoak w Irlandii. Na miejscu, poza gospodynią, mieszkał jej sekretarz Joseph Scotcher i pielęgniarka Josepha, Sophie Bourlet. Fabuła zatem, dzieje się w zamkniętej przestrzeni domu oraz wśród ścisłego grona domowników, gości oraz trzech osób służby – kamerdynera Hattona, pokojówki Phyllis i kucharki Brigid. Przebieg całej historii opowiedział nam Edward Catchpoole, współczesny odpowiednik Artura Hastingsa, naoczny świadek wydarzeń, które miały miejsce w latach ’30 XX wieku.

 

Powodem zgromadzenia się tak niezwykłych osób w Lillieoak okazało się odczytanie nowego testamentu lady Playford, a to z kolei stało się zarzewiem kłótni, a następnie popełnienia morderstwa.

Mamy tutaj wykorzystany cały arsenał rekwizytów oraz chwytów, jakie cechują powieści detektywistyczne. Wiele osób miało powód, aby popełnić morderstwo, a jednocześnie nikt nie miał albo sposobności, albo absolutnie niemożliwym było, żeby to zrobił ze względu na swój charakter, uczucia lub stanowisko, autorka zaś umiejętnie odsłania nam kolejne szczegóły dotyczące okoliczności zabójstwa. Książka nie dłuży się jak „Inicjały zbrodni”, jednak do dyscypliny, która cechowała Agathę, Sophie Hannah jest bardzo daleko.

 

Mogłabym uznać tę książkę za zupełnie udaną powieść detektywistyczną, gdyby nie miała ambicji ożywić Herculesa Poirot, ponieważ on w książce niby jest, ale jakiś wyblakły, papierowy, zepchnięty na bok. Owszem, wspomina o swoich słynnych szarych komórkach, ale nie ma ani jednej sytuacji, w której zabłysnąłby intelektem, popełnia błędy, których prawdziwy Poirot nie popełniłby nigdy. To tylko marny aktorzyna, przebrany za prawdziwego Herculesa, bez talentu koniecznego, żeby go zagrać, twór poirotopodobny.

Wszyscy są tu marnymi aktorami. Nie bez powodu wspomniałam o czasie, w którym dzieje się akcja. Wyobrażenie Sophie Hannah o wyższych sferach pokazuje, że nie ma ona pojęcia o tym, czym te sfery w rzeczywistości były, jak silny gorset obyczajowy krępował zachowania i wyostrzał języki pań i panów. Wspomniana kłótnia, która u Agathy stałaby się pikantną wymianą celnych złośliwości, u Sophie okazała się żenującą, jarmarczną pyskówką. Zniesmaczyło mnie, że jakikolwiek autor zaproponował mi udział w czymś tak niegodnym, usiłując w dodatku wmówić mi, że tak rozmawiają wicehrabiowie z stanie emocjonalnego wzburzenia. Służące u lady Agathy miała więcej klasy! W zasadzie można przyznać rację lady Playford, gdy mówi o swojej córce: 

„Claudia rozprawiłaby się z armią, otwierając tylko usta i mówiąc, co jej ślina na język przyniesie.”[1]

W książce znalazł się nawet wątek związany z operetką, a jak wiadomo Christie uwielbiała teatr. W jednej z rozmów, Claudia nawiązuje do przedstawienia „Mikado” Gilberta i Sullivana. 

„Nanki-pu pragnie poślubić Jum-jum, wszakże może to uczynić pod warunkiem, że po miesiącu zgodzi się na ścięcie przez Ko-ko, kata.”[2] 

Cała intryga, którą oczywiście rozwikłał Poirot, koniec końców okazała się, w moim odczuciu, przeszarżowana i niewiarygodna.

Znalazłam kilka wcale zgrabnych sformułowań, np. 

„zachowywała się jak duch, uwięziony pośród żyjących, pozbawiony nadziei i żywotności, a przy tym pogodzony ze swoim losem.”[3], ale też i koszmarków, jeśli chodzi o budowę zdania: 

„Gathercole podziwiał jej historyjki o radosnych dzieciach, które rozwiązywały zagadki kryminalne sprawiające kłopot miejscowej policji, odkąd natknął się na nie po raz pierwszy jako samotny dziesięciolatek w londyńskim sierocińcu.”[4] 

Nie wiem kto tu dał plamę, autorka, czy tłumaczka.

 

„Zamknięta trumna” jest napisana w większym stopniu w stylu Agathy Christie, niż „Inicjały zbrodni”, ale jest zaledwie dobrą powieścią detektywistyczną i nadal słabym naśladownictwem. Cóż, pecunia non olet, o czym wie Sophie Hannah i spadkobiercy Królowej Kryminału.

 

-------

[1] „Zamknięta trumna”, Hannah Sophie, tłum. Gardner Urszula, Wydawnictwo Dolnośląskie, 2016, s. 129

[2] tamże, s. 81

[3] tamże, s. 120

[4] tamże, s. 10

(Kliknij aby rozwinąć opinię)