Buźka
Sophie Hannah

Wciągająca historia matki, której podmieniono dziecko, prześladowanej przez męża i zdominowanej przez władczą teściową, a w końcu uznanej za zaginioną wraz z dzieckiem. Ale czy na pewno? Przeskoki czasowe między dniem podmiany dzieci, a dniami po zaginięciu Alice podkręcają atmosferę niepewności. Czy to mąż ją skrzywdził, zabił i ukrył ciało? A może zła teściowa? Spekulacjom nie ma końca, po kolei odkrywamy szokujące sekrety, które skrywa rodzina Fancourtów. Rozwiązania sprawy należy poszukać w przeszłości, kiedy zamordowana została pierwsza żona Davida, męża Alice. Polubiłam nieustępliwość policjanta prowadzącego śledztwo Simona, który nie wierzył ślepo we wszystko i snuł różne teorie, aż odkrył całą prawdę. Nieco introwertyczny, ale z charakterkiem, podobny do psa na tropie. Rozwiązanie całej historii nieco mnie rozczarowało, spodziewałam się spektakularnego mordu, ociekającego krwią i flakami, a wyszło tak trochę średnio, choć intryga była zawiła, a Alice okazała się niezłą kłamczuchą i manipulantką. Z uciśnionej żony, poniżanej przez męża, wyszła prawdziwa lwica, chroniąca małe. Na uwagę zasługuje Vivianne, teściowa Alice, egoistyczna z manią rządzenia wszystkimi. Sophie Hannah to nazwisko warte zapamiętania, dawno nie czytałam tak nieoczywistej i pokręconej książki. Relacje między Alice, Davidem i Vivianne można jednoznacznie określić jako chore i toksyczne. Aż ciarki przechodzą po ciele jak się pomyśli, że można trafić do takiej rodzinki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

chcę czytać te autorkę , więcej i więcej, ma specyficzny sposób pisania i prowadzenia narracji, historia naładowana emocjonalnie a jakby opowiedziana na sucho, wciąga bez reszty, bardzo ciekawa fabuła, bohaterowie prawdziwi czyli tacy jakich lubię

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Moją recenzję w/w powieści znajdziecie na moim blogu ^_^ Zachęcam do odwiedzin oraz komentowania ^_^ http://magicznyswiatksiazki.pl/buzka-sophie-hannah/

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

„Buźka” to kryminał dobrze napisany, z ciekawą fabułą, ale przewidywalnym zakończeniem. Szybko się czyta, ale niestety też szybko zapomina. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Alice Fancourt to postać, która budziła we mnie mieszane uczucia. Z jednej strony jest matką, która uważa, że ktoś podmienił jej dziecko. Wzbudza to oczywiście współczucie, zwłaszcza, iż część historii jest opowiedziana jej ustami, co pozwala dobrze się wczuć w jej postać. Z drugiej strony jest żoną, która uważała do tej pory, że jej małżeństwo jest udane, mąż ją kocha i tworzą szczęśliwą rodzinę. Przy czym trudno mi zrozumieć czemu tak myślała, skoro jej mąż to pozbawiony kręgosłupa facet, pozwalający by o wszystkim decydowała jego matka. Trochę niezrozumiałe dla mnie było oddanie, jakie wyrażała Alice wobec swojej apodyktycznej teściowej. Mnie się nóż w kieszeni otwierał i raczej bym nie wytrzymała takiego wiecznego wtrącania. No, ale wróćmy do książki. Vivien teoretycznie jest wspaniałą teściową. Ma pieniądze, którymi lubi się dzielić, kocha swoją rodzinę i jedynym jej celem jest to, by wszystko w tej rodzinie działało jak należy. W praktyce jest to kobieta, która nie uznaje sprzeciwu a jej plany są planami, co do których nie ma co dyskutować. Ona jest królową a cała reszta to poddani, dobrze traktowani, dopóki służą wiernie. I David służy wiernie, nawet bardzo, gdyż wyraźnie widać, że tak apodyktyczna matka mocno namieszała mu w głowie. Davida nie udało mi się polubić nawet przez chwilę, jego późniejsze zachowania wobec żony to po prostu coś strasznego. I tutaj znowu nie rozumiałam Alice, która pomimo doznanych poniżeń, nadal tłumaczyła zachowania męża. Dla mnie nie ma wytłumaczenia dla czegoś tak wstrętnego. Zarówno on, jak i jego matka, potrzebują dobrego psychiatry.

Nawet nie próbuję sobie wyobrazić, co musiała poczuć kobieta, która po powrocie do domu stwierdza, iż dziecko leżące w łóżeczku jej córeczki, w istocie tą córeczką nie jest. Zwłaszcza, gdy mąż, który w czasie jej nieobecności zajmował się dzieckiem twierdzi, że to jest to samo dziecko. Alice jest w swoim przerażeniu sama. Nikt jej nie wierzy, wszyscy traktują ją jak wariatkę. Policja umywa ręce i jedynie Simon wyczuwa, że coś jest nie tak, zwłaszcza, gdy po tygodniu, tuż przed wyznaczonymi badaniami genetycznymi, kobieta znika wraz z dzieckiem.

Simon to dziwna postać. Nie wyjaśniona do końca, budząca sympatię i dająca odczuć, że w jego przeszłości jest coś, co go zdruzgotało do tego stopnia, iż nie potrafi nawiązywać zdrowych relacji międzyludzkich. Dobry, inteligentny śledczy, tyle, że nielubiany i często wyśmiewany. Tolerowany tylko i wyłącznie przez swoje osiągnięcia. Charlie, jego przełożona, to z kolei pewna siebie, atrakcyjna kobieta, idąca po szczeblach kariery jak burza. Budzi w Simonie jednocześnie podziw, onieśmielenie oraz niechęć. Zakochana w nim bez wzajemności, próbuje utrzymać ich relacje na przyjacielskiej stopie, co nie zawsze jej się udaje.

Co mogę powiedzieć. Kreacja niektórych bohaterów jest bardzo dobra, na przykład Alice, jako kobieta, której wali się świat, ukazana jest całkiem sprawnie. Podobnie jak jej teściowa. Czuję lekki niedosyt, jeśli chodzi o Davida. Nie zrozumiałam jego zachowania, jego stosunek do żony nie został dobrze przedstawiony. No, chyba, że po prostu jest psychopatą i tyle. Co nie dziwi przy takiej matce.

Sama fabuła nie jest zawiła i chociaż autorka sprawnie wyprowadza czytelnika na manowce, w pewnym momencie coś mi nie zagrało i rozwikłałam intrygę. Przyszło mi tylko czekać na wyjaśnienia jej powodów. Ach, zapomniałam wspomnieć, że pierwsza żona Davida, z którą był już po rozwodzie i miał synka, została zamordowana i choć ta sprawa została już rozwiązana, to śledczy teraz do niej wracają. Co do śledczych odniosłam wrażenie, że autorka bardziej skupiła się na ich rozterkach życiowych, niż na prowadzeniu dochodzenia. niby ktoś coś tam robi, coś się powoli wyjaśnia, tyle, że działań policji za wiele tu nie ma.

Narracja powieści jest pierwszo i trzecioosobowa. Wydarzenia dziejące się w domu poznajemy bezpośrednio od Alice, poczynania policji autorka opisała w formie trzecioosobowej, głównie z punktu widzenia Simona. Styl płynny, lekki, krótkie rozdziały. Tempo akcji równe, niezbyt dynamiczne, pozbawione mocnych wtrąceń. Akcja to głównie psychologiczne rozgrywki i jedynie przy końcówce nabiera fizycznej mocy. Zakończenie mnie nie zdziwiło, było pozbawione efektu "wow". Pomimo tego jest to całkiem niezły thriller psychologiczny, który momentami mocno trzyma w napięciu i budzi sporo emocji. Nie ukrywam, że byłam trochę rozczarowana, gdyż spodziewałam się mocniejszych wrażeń i innego rozwiązania, jednak powieść może się podobać i pewnie niejedną osobę zaskoczy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)