Zabijcie Barabasza
Jalu Kurek

„Każdy z nas jest wielokrotnie sądzony w ciągu życia, to nieuniknione. Ty jesteś także osądzony w sercach bliźnich. Ale choćbyś skrył się przed ludzkim sądem, nawet przed Boskim (to przychodzi najłatwiej) – nie unikniesz własnego sądu. Myślałeś, że zabłądziłeś na wiejskiej łące, a stoisz przed trybunałem sumienia. Po co wysiadłeś z pociągu?”.

Główny bohater powieści Jalu Kurka, Zdzisław Liberak, zmaga się nie tylko z jałową egzystencją na prowincji, ale także wyrzutami sumienia i poczuciem konieczności otrzymania wyroku, odbycia kary za przedawnione błędy przeszłości. Kurek tworzy rozbudowaną strukturę wewnętrzną bohatera, będącego połączeniem mordercy i sędziego; moralisty i ukrytym za togą z łańcuchem przestępcy.

„Zabijcie Barabasza” jest pierwszą z powieści, w których Kurek kładzie wyraźny nacisk na warstwę psychologiczną. Istotny okazuje się monolog wewnętrzny Liberaka, stanowiący dominującą formą narracji. Czas trwania faktycznej akcji powieści skrócony zostaje do zaledwie kilku godzin i mieści się między odjazdem pierwszego a przyjazdem kolejnego pociągu na peron w Labiedzinach.

Książka Jalu Kurka to zachowana w kompozycji szkatułkowej powieść psychologiczna, w której starość próbuje godzić się z młodością, zło z dobrem, a sąd moralny z sądem Rzeczypospolitej Ludowej.